Binnenplaats

De binnenplaats is vrij, en de tweede post regel telt even niet anders ga ik me irriteren.
Momenteel is het éen van die dagen na de zomervakantie waarop het nog steeds heerlijk weer is, dus schijnt er een warm zonnetje en is de lucht helderblauw.

Ter illustratie:

http://andrewprokos.com/d/cloisters-courtyard?g2_itemId=612&g2_serialNumber=7

Hij was tot de conclusie gekomen dat hij Taylor niet alleen eng vond, hij vond haar.. angstaanjagend.
Hoewel hij dagen had geploeterd om die stomme recepten in zijn hoofd te stampen, was hij nog steeds gefaald en was hij een paar uur geleden met hangende schouders de noordertoren opgesjokt. Dat was sowieso al een wonder, gezien hij nog steeds moeite had overeind te blijven.
Deze ontzettende onderneming bleek echter behoorlijk nutteloos, want op het moment dat hij vertelde dat hij zijn huiswerk niet had afgekregen, had Taylor hem woedend weggejaagd.
En hij mocht niet terugkomen voor hij het allemaal moeiteloos op kon draven.
Wat was dat nou weer voor'n motivatiecursus?!
Huiverend van niet alleen het grieperige gevoel liet hij zich achterover zakken.
Nouja, het was tenminste een soort van afleiding. Dat was altijd nog beter dan.. Haastig rukte hij zijn ogen open en begon hij verwoed in het boek te bladeren.
Nee hij mocht absoluut niet aan Yuu denken.

"Je gaat ook nooit opgeven he?" Emily was gewoon door de scholen gaan lopen toen ze zich verveelde, maar toen ze Seth zag zitten kon ze het niet laten om toch te stoppen en vlak voor hem op de grond te gaan zitten.
Hij zag er nog steeds niet beter uit dan hij gisteren gedaan had. Veel erger was het niet geworden, Emily wist überhaupt niet of dat wel mogelijk was, maar beter was het in ieder geval niet.
"Lukt het?" vroeg ze toen maar, haar ogen gericht op het boek in zijn handen.

"Twee pakjes vanille..-" Hij keek verstrooid op, maar toen hij Emily herkende veranderde zijn uitdrukking in een onzekere frons.
"Hoi," zei hij bedachtzaam, terwijl hij zijn blik ongemakkelijk op het boek liet vallen en ietwat rood kleurde.
"Sorry van.. gister enzo, ik wist niet zo goed, ik bedoel, met Yuu enzo.. ik dacht.. nouja. Sorry," concludeerde hij moeizaam, en hij slaakte een grote zucht.

"Hoi," begroette Emily Seth terug, al was het nogal een late begroeting.
"Sorry voor wat?" vroeg ze hem daarna, alsof ze niet doorhad voor wat hij zich aan het verontschuldigen was.
"Je moet je eens niet zo vaak verontschuldigen jij. Ik heb je zelf verteld dat je moest gaan slapen op onze kamer weet je nog?"

"Ja, ja ik weet het, maar toch," zei Seth, die op het boek roffelde met zijn vingers en haar even kort aankeek. "Ik bedoel, je kent me niet eens!" stootte hij daarna nogal onverholpen uit.

'Je heet Seth, je hebt enorm slaapgebrek, je verontschuldigt je elke paar minuten en je bent gestoord genoeg om door te leren wanneer je bijna neer valt van vermoeidheid," bracht Emily uit zonder ook maar een keer adem te halen, met als gevolg dat ze na haar lange zin even diep ademhaalde.
"Als ik er problemen mee had gehad had ik er nooit zo op aangedrongen, maak je maar geen zorgen," stelde ze hem toen gerust.

Seth glimlachte even verlegen en schuifelde toen wat afwezig met zijn voeten.
"Maar trouwens," begon hij toen plots uit het niets, "dat met Yuu, ik wil niet, ik denk niet.." Hij wierp zijn ogen op de grond en roffelde met zijn vingers over de kaft van het boek.
"Zou je niemand kunnen vertellen over dat gedoe met Carter en-.." Hij slikte haastig zijn woorden in en staarde haar doodsbang aan.
Oh god.
Hij had zijn mond weer eens voorbij gepraat.

Emily bleef Seth met een afwachtende blik aanstaren, tot ze besefte dat hij niet verder ging praten en op dat moment toverde ze een glimlach op haar gezicht en knikte ze. Dus dat was er aan de hand.
"Ik hou mijn mond," bevestigde ze toen nog een keer in woorden. Nee, ze was geen kampioen in geheimen bewaren, maar tegelijkertijd zou ze het niet over haar hart kunnen verkrijgen om de jongen voor haar nog meer problemen te bezorgen dan hij al had. Dan zou hij helemaal niet meer rechtop blijven staan. Dit keer zou ze écht zorgen dat ze niks doorvertelde.
"Ik vertel niks door," herhaalde ze nog maar een keer voor de zekerheid toen ze de blik in Seths ogen zag. "Rustig maar."

Seth keek haar onzeker aan en wierp toen beschaamd zijn blik op het boek op zijn schoot.
"Ik moet nog zeven van de tien recepten in m'n hoofd krijgen," deelde hij na een tijdje hopeloos mee. "Maar ik kan het niet, en ik ben de andere drie ook alweer vergeten! Ik bedoel, ik snap het ook niet hoor, waarom is het niet gewoon goed om een hele hoop ingrediënten bij elkaar te sodemieteren en dan komt er ook vast wel iets eetbaars uit."
Hij slaakte een hopeloos zuchtje en sloeg het boek onwillig open.

Emily wierp een blik op het boek in Seths handen om vervolgens Seth zelf weer aan te kijken. "Waarom moet je het eigenlijk leren?" vroeg ze toen. "Ik bedoel, we hebben toch geen kooklessen?"
Ze had nog geen enkele kookles gevolgd op MHS, ze kon zich zelfs niet eens herinneren dat dat een mogelijk vak was hier.
"Wanneer moet je het kennen?" vroeg ze op een opeens heel serieuze toon.

"Morgen," verzuchtte Seth, die Emily nog altijd even moedeloos aankeek. "En nee, nee, ik weet het, maar Taylor" - hij huiverde zichtbaar bij het noemen van die naam - "heeft mij blijkbaar uitverkoren om te gaan motiveren voor de magische kooknogiets." Seth wreef vermoeid door zijn haar en boog zich toen al even vermoeid over het volgende recept.
'Gevulde Paprika's,' las hij met een stel versufte ogen.

"Taylor?" herhaalde Emily verbaasd. Taylor als in het o-zo "gezellige" kind waarmee ze een kamer deelde? "Heeft ze bruin haar en roodachtige ogen?" Het zou in ieder geval Seths reactie verklaren; Taylor wás ook eng.
"Maar.. het is toch geen.. verplichting, zeg maar?"

Seth keek geïnteresseerd op toen Emily haar precies wist te beschrijven. "Ja dat is haar! Precies!" stootte hij verbaasd uit. "En ze kijkt altijd heel eng," voegde hij er na even te hebben nagedacht aan toe.
"En, nouja, het is ook geen verplichting, maar straks gaat ze me vermoorden als ik wegblijf," zei hij met een klein stemmetje.

Emily knikte bevestigend toen Seth Taylor nog meer beschreef en voegde er toen nog een "Precies!" aan toe.
Haar gezicht betrok echter even toen Seth over het vermoord gedeelte begon. "Dan is het maar goed dat ze het boek niet heeft zien liggen in onze kamer," zei ze toen, hopend dat Seth wel snapte waar ze op doelde.
Dus het lag niet aan haar. Taylor was altijd zo als waarvan Emily dacht dat het alleen maar kwam door de lange reis die ze gemaakt had. En daar zat zij dan mee opgescheept.

"Slaap jij met dat.. dat.. met Taylor op de kamer?" vroeg hij, naar adem snakkend. Twee bruine ogen vol medelijden keken haar verbijsterd aan, en zijn interesse voor het kookboek was voor de zoveelste keer binnen no-time van de baan.

Emily knikte als antwoord op Seths vraag en deed een poging tot serieus blijven, maar die mislukte al snel toen ze zijn gezicht zag en de serieuze uitdrukking maakte plaats voor een enorme grijns. "Ik zie haar nooit hoor, ze is altijd weg. Ik vroeg me al af waar dat ze altijd uit zou hangen, maar dat daar.." Emily knikte een keer naar het boek op Seths schoot voor ze verder praatte. ".. Dat verklaart een hoop."
"Ik denk dat jij meer last hebt van haar dan ik." Arme Seth. Kookles van zon.. monster.

"Ja," verklaarde Seth, die een beetje apathisch naar het boek op zijn schoot staarde. "Ik vraag me af in welke pijnlijke dood ik morgen ga sterven," huiverde hij met een klein stemmetje. Op dat moment schoot er ook een nies achteraan, en een hoest, en trok hij vermoeid zijn neus op.

"Ik wil best een goed woordje voor je doen bij Taylor, maar ik betwijfel of ze zal luisteren," bracht Emily op een medelevende toon uit.
"Gezondheid," zei ze gelijk daarna, toen Seth opeens begon te niezen en te hoesten. "Misschien moet je toch maar een keer naar de ziekenzaal gaan om te kijken of er niet iets mis is want erg gezond zie je er niet uit," zuchtte ze. ".. Wat overigens niet erg vreemd is gezien het enorme slaaptekort dat jij volgensmij hebt."

"NEE!" Seth schrok op en keek Emily geschrokken aan. "Ik ga niet naar de ziekenzaal, het komt wel goed, het gaat wel, he.. he-ha.. HA SJIEEEEE!"

Als automatisch trok Emily haar wenkbrauwen op toen Seth begon te schreeuwen en met een blik van "wat-heb-jij-nou-weer?" bleef ze hem even aankijken.
"Waarom niet?" vroeg ze hem ten slotte zonder haar blik ook maar een seconde af te wenden. Waarom had hij er in godsnaam zoveel problemen mee om naar de ziekenzaal te gaan?

Seth beet op zijn lip en staarde fronsend over zijn rechter schouder.
"Omdat Carter daar ligt," gaf hij uiteindelijk met een beschaamde blos op zijn wangen toe.

Carter? Wie was - Oh! Carter! Het duurde even voordat ze zich herinnerde dat Seth die naam ook al eerder genoemd had.
"Ja maar Seth.." protesteerde ze toen. "Als je niet zelf gaat wordt je er op den duur wel naartoe gedragen, moet je kijken hoe je eruit ziet!" Het was niet zo dat Seth er vreselijk uitzag, maar je kon goed zien dat hij niet gezond was op het moment en het slaapgebrek verergerde dat beeld alleen maar.

- okay dit is raar want het is zegmaar weer goed tussen yuu en seth dussehhh :/ dit kan niet echt -

- even ter informatie -

- c: -

Nick liep de binnenplaats op. Hij nam plaats op een stenenbankje, dat tegen de stenenmuur van het gebouw stond. Met zijn achterhoofd bonkte hij tegen de muur. Hij kreunde en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Zijn voorhoofd lag in zijn handen, zijn vingers in zijn haar. Hij zuchtte.