De hal

Scorpio staarde het meisje met paarse haren even na, en stond toen na een paar minuten op. Misschien moest hij toch maar naar Scarlett gaan, niet perse om te praten, maar hij moest haar gewoon zien. Met slome rustige passen liep hij naar Scarlett's kamer. Zijn hele lichaam voelde inmiddels ijs, en ijskoud aan. Alsof alle warmte die Rusine hem had gegeven er in een keer was uitgezogen.

-new-

Ben stond op Iris en Lily te wachten.

Voordat Courtney kon antwoorden stonden ze al in de hal van Magic High School."Wauw! Dat was vet! Waar is Yuu?" zei ze, zoekend om zich heen. Ze keek toen naar Rusine."Jij bent voortaan mijn teleporter, okay? Dat is pas handig!"

Rusine keek het meisje met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Dacht het dus even niet he,' antwoordde ze kil. Noway dat ze iemands transportmiddel wilde zijn! 'En ik weet niet waar Yuu is. Ik denk zn kamer..'

"Transporteer ons daar heen," dramde Courtney. Ze wou vrienden worden. Dat zou haar aanpak worden. Ze zou eerst heel dichtbij hem komen als vriend, en dan.. BAM. Ze streek haar shirtje even glad en keek naar het haar van Rusine."Wanneer ben je voor het laatst naar de kapper geweest?"

Rusine trok haar wenkbrauw nu nog verder op en barste in lachen uit. 'Dankje Rusine, dat je me vanuit Beverly Hills hierheen hebt geteleporteerd. Heel erg bedankt, want ik weet dat dat je veel energie kost!' Oke, dat is niet waar, maar hey, dat kind weet dat toch niet. 'En wil je me nu alsjeblieeeeeeeeeeeeeeeeft naar Yuu's kamer teleporteren?' vertelde ze met een lachterige stem, die echter wel een dwingende ondertoon bevatte. Teleporteren koste haar amper energie, in vergelijking met aanvallen en verdedingen waarbij ze haar energie in iets tastbaars om moest zetten.

Courtney zuchtte."Ja, dat ja. Bedankt. Please?" zei ze verveeld. Rusine was een onaardig en onbelangerijk persoon. Courtney had er niets mee."Mag ik nu asjeblieft naar Yuu? heb je z'n telefoon nummer niet?"

'Ik heb zn telefoonnummer wel ja. En dat krijg je niet,' snauwde Rusine haar af, waarna ze zich aan het bovenste einde van de trap teleporteerde. 'Kom je nog? Anders heb je pech gehad. En de laatste keer dat ik naar de kapper was, was trouwens alweer een tijdje terug,' antwoordde ze op de vraag van Courtney die helemaal aan haar ontschoten was, mar die ze zich nu weer herinnerde.

"Ik hoef z'n nummer ook niet, idioot. Jij kunt hem toch ook bellen," snauwde ze. Ze liep vlug achter Rusine aan."Je zou weer eens moeten gaan: het is lelijk." Courtney trok haar neus op. Toen glimlachte ze weer."Kunnen we nu asjeblieft naar Yuu?" vroeg ze met een lief stemmetje.

Rusine haalde haar schouders op. 'Het is tenminste natuurlijk.' Daarna legde ze haar hand heel zachtjes op Courtneys schouder, a) omdat ze het meisje eigenlijk niet aan wilde raken en b) omdat ze hoopte dat er dan een deel can Courtney bleef staan. 'We gaan naar zn kamer, maar het kan zijn dat we niet naar binnen mogen omdat hij.. bezig is,' waarschuwde Rusine, terwijl ze zich herinnerde wat yuu ooit had gezegd. "Maar wel kloppen als ik in m'n kamer zit. Je weet maar nooit waar ik mee bezig ben." Daarna knipperde ze heel even met haar ogen om met een poef voor Yuu's kamer uit te komen. Meteen liet ze Courtneys schouder weer los. Helaas was ze helemaal mee gekomen.

-nouveau-


Rusine liep door de hal, aangezien ze van buiten kwam en opweg was naar haar kamer en ze geen zin had om te teleporteren omdat ze vond dat ze wel moest blijven bewegen en ik een goed excuus moet hebben om haar door de hal te laten lopen.

Noah slenterde wat doelloos door de hal. Hij wilde buiten tennissen maar het had geregend dus de velden waren niet begaanbaar. Dus met een ongelofelijk kuthumeur liep hij al knarsertandend door de hal. In zijn diepe gedachtes verdronken knalde hij tegen iemand op. Verschrikt sprong hij achteruit. 'Kijk uit waar je loopt!' riep hij agressief tegen de persoon waar hij tegen opgebotst was, voordat hij zag dat hij uitviel tegen een totaal onschuldig meisje.

Rusine fronste geïrriteerd toen er a) iemand tegen haar opbotste en b) diezelfde persoon háár ervan beschuldigde. 'Wat?' siste ze terwijl ze de persoon in kwestie, een niet zo heel erg lange zwartharige jongen, pissig aankeek en bukte om haar tas weer op te rapen. Gelukkig zat hij dicht.

Noah had eerst misschien wel zijn excuses willen aanbieden aan het meisje omdat hij natuurlijk de jongen was en hij zijn excuses aan moest bieden, tot ze net zo pissig naar hem terugsnauwde en hij er geen zin meer in had.
'Ik zei, dat je verdomme moest uitkijken waar je loopt!' riep Noah nog een keer terwijl hij zijn vuist balde en haar woedend aankeek. Wat dacht ze wel niet, dat ze beter was dan hij?!

Rusine sperde haar ogen open een keek hem verbaasd aan, maar dan op een arrogante verbaasde manier. Snel stond ze weer op en hing ze haar tas weer om haar schouder. 'Ík moet uitkijken waar ik loop? Hallo, ík liep hier eerst hoor!'

'Helemaal niet! Ik loop hier al de hele tijd!' riep Noah kwaad uit terwijl hij wild met zijn armen zwaaide. Zijn wangen waren lichtelijk rood gekleur van woede. 'Wie denk je wel niet dat je bent?! Zomaar de vloer opeisen?!'

'Tss..' liet Rusine beledigd horen. 'Ik liep hier gewoon, en toen moest jij ineens zo nodig tegen mij aan botsen. Alsof ik daar iets aan kon doen!' Ze keek hem met haar armen over elkaar geslagen verontwaardigd aan.

'Zeg hoor eens even, ik botste niet tegen jou aan, maar jij tegen mij,' zei Noah op een koele toon terug. Hij kalmeerde langzaam, zette zijn handen in zij en keek het meisje zogenaamd dreigend aan. 'En als je nu niet aan de kant gaat dan...'
Ja dan wat. Hij had geen flauw idee.

'Dan wat?' vroeg Rusine hem met een duidelijk hoorbare spot in haar stem. Ze trok haar wenkbrauw vermaakt een stukje op. Wat dacht dit jochie wel dat ie was? Langzaam streek ze een pluk haar uit haar gezicht. Vast een nieuweling.. Rusine had hem trouwens ook nog niet gezien, en van de meeste gezichten kon ze nu ondertussen wel zeggen dat ze ze vaker had gezien, bhelave van nieuwelingen uiteraard.

'Dan..!' riep Noah, maar hij kon echt niks bedenken. Kwaad stampte hij met zijn voet op de grond. 'Verdomme!' riep hij gefrustreerd uit, terwijl hij naar de schoenen van het meisje staarde.
'Laat maar,' mopperde hij uiteindelijk. Hij keek weer omhoog en bestudeerde het meisje nog eens aandachtig. Nu hij haar iets beter bekeek vond hij haar helemaal niet onschuldig lijken. In tegendeel zelfs.
'Wie ben jij eigenlijk?' vroeg hij toch maar een beetje nieuwsgierig.

Rusine lachte binnensmonds om de jongen, maar wel met een grote grijns op haar gezicht. 'Rusine,' antwoorde ze op zijn vraag wie ze was. Ze had geen flauw idee hoelang hij hier al was en wat hij van de roddels mee had gekregen en het interesseerde haar eigenlijk niet eens. Ze vond hem wel vermakelijk.

'Noah,' zei Noah. Hij liep naar de vensterbank en ging erin zitten. Met een lichte frons op zijn gezicht staarde hij naar de regendruppels op de ruit. Kutregen.

Rusine fronste toen de jongen ineens wegliep, maar hij verzette maar een paar stappen en ging toen ineens in de vensterbank zitten. Ze volgde zijn blik naar buiten, naar de regen, en zuchtte. Eigenlijk wist ze niet echt wat ze nu moest zeggen en dus besloot ze maar niets te zeggen.

'Zit je hier al lang op school?' vroeg Noah om de stilte te verbreken. Hij hield niet van stiltes.

Met een ruk keek Rusine op het haar gestaar uit het raam. Jeetje (ugh..), ik sta ng steeds hier.. 'Eh, sorry, wat zei je?' vroeg ze hem, terwijl ze zich eigenlijk best wel schaamde omdat ze hem allereerst niet had verstaan en ten tweede daar nog stond. Flikker op dom kind, sinds wanneer schaam jij je ergens voor?