Het washok

Het washok van mhs. Hier worden alles gewassen wat er maar gewassen moet worden. Kleding van het persnoneel tafelkleden gordijnen dekbeddan. Noem maar op. Er hang altijd een heerlijke was middel lucht, maar het kan er soms ook ontzettend stinken naar zweet en viesigheid.


Toegang: hoogtens 3
Regels: twee regels in typ vak geen spamm

Mimiko was doeloos aan het rond lopen door de school en kwam uit bij deze deur. Een deur die ze nog nooit had aangeraakt of geopend had. Maar voor alles was een eerste keer en ze opende de deur. Een heerlijke was middel lucht kwam haar te gemoet en ze wist al waar ze beland was. Ze liep naar binnen en liet zich vallen op een hoopje schone was.

Note; niet braken bij het gordijn
Lune liep met de donkerblauwe gordijnen die onder de gele\bruine vlaai met stukjes groen en bruin-ik zou de verdere details besparen- naar de wasruimte.

Mimiko hoorde hoe de deur open ging en stond met een ruk weer op aangezien ze dacht dat het iemand van het personeel was. Een zucht van opgeluchting ontgipte toen ze zag dat het Lune maar was. 'Oh hee', zei ze terwijl ze op haar lip beet.

Lune staarde Mimi even aan, 'hallo, long time no see,' sprak hij droog, hij opende een van de deurtjes van een wasmachine, en gooide zijn gordijn er in. Daarna pakte hij een fles met roze vloeistof, die hij in een vakje gooide.

Mimiko begon wat met haar haar te spelen en wiebelde heen en weer. 'inderdaad', zei uit eindelijk. Opeens voelde het heel ongemakkelijk om met Lune in deze kleine ruimte te zijn. 'Dus..', zei ze terwijl ze op de gordijnen wees. 'Je moet eh wassen'.

'Ja, jij ook neem ik aan?' vroeg Lune eentonig. Alsof alles nooit gebeurd was, alsof hij Mimi alleen ooit tegen had gekomen bij de supermarkt en een babbeltje met haar had gemaakt, alsof alles nooit was gebeurd, nooit dat rare gevoel in zijn onderbuik. Nooit die kleine woordjes gezegd. Hij kon dat nu niet, en hij wist dat zij dat nu ook niet kon. Kyosu's woorden deden hem nog pijn, wat was hij nu eigenlijk? Net zo'n slet als Mimiko. Eigenlijk.

'Ehm nee niet echt', zei ze terwijl ze achter op haar hoofd krabte. Ze keek doeloos rond. Stiekem diep van binnen wilde ze Lune weer tegen haar aan. Zijn warmte voelen. Maar ze wist dat Lune te veel schuld gevoel had om ook maar net alsof aardig te doen. Laat staan dat hij lief zou gaan doen. Ze kreeg weer een brok in haar keel en sprong op de wasmachine en keek naar haar bungelende schoenen.

Het was zo stom om nu alles voorbij te laten gaan, zelfs de mooie momenten. Hij had nu wat hij hebben wou? Mimi..Maar het voelde toch niet compleet. Zonder Kyosu, waarom moest je als het 'uit'-hij kon nu wel zeggen dat het uit was tussen Ky en hij, altijd boos worden op je ex? waarom kon je niet gewoon vrienden blijven, sterker nog; welke oen had ooit verzonnen dat je maar 1 liefje kan hebben?! Hij keek naar Mimi, en zuchten diep, 'ik denk dat ik maar even wacht, hier,' hij slikte, 'tot de was klaar is..20 minuten, ik heb koekjes bij me, wil je er een?' Lune haalde een rolletje met een paar kleine oreo koekjes uit zijn jaszak, en hield die Mimiko voor.

Mimiko's hart maakte een sprongetje toen hij zei dat hij wachtte. Toch bleef Kyosu in haar achter hoofd. De woorden die hij zei steekte steeds maar weer als ze aan hem dacht. Maar de blijdschap over won en vrolijk pakte ze een koekje uit de rol die ze in een paar happen al weer op had. '20 minuten..', herhaalde ze vrolijk.

'Uhu..' herhaalde Lune, saai. 'Z-zeg Mimi..' begon hij peinzend, 'heb jij Kyosu nog gesproken, nadat..Nadat van ons..In jou kamer,' hij beet zacht op zijn lip, dat deed hij trouwens vaak. ((merk ik.))

Mimiko keek even geschrokken naar Lune en bedacht zich het gesprek bij het haardvuur. Ze knikte kort. 'Eh ja.. even', zei ze met trillende stem. Ze had Kyosu nog nooit zo boos gezien. Het was ook de eerste keer dat Mimi hem zag huilen. Dat beeld stond op haar net vlies gebrand en steeds als ze er aan dacht kwamen er ook tranen bij haar op. Maar hoe kon ze er spijt van hebben? Ze hield van Lune en dat was niet meer te onderdrukken. Het zou een heel stuk makkelijker zijn geweest als Lune niets in haar zag of dat Lune en Kyosu niets hadden, maar het moest weer ingewikkeld zijn. Even werd ze kwaad op het leven maar bedacht dat het niets zou uit halen.

'Wat zei hij, wil je me dat zeggen?' Lune trok een wenkbrauw op, zolang ze maar niet gestoord werden. Dat zou hij vreselijk vinden. Dit was DE manier om geen argwaan te wekken bij andere en toch een goed gesprek te voeren. 'Ik hoop niet dat hij al te boos of verdrietig was..'

Mimiko keek hem even pijnsend aan. 'Reken maar dat hij kwaad was, en verdrietig', zei ze terwijl ze het beeld weer voor haar zag. Een kleine traan liep over haar wang die ze geen seconde later weer weg veegde. Hoe kwaad Kyosu was, was hij nog nooit geweest. Ze keek weer naar schoenen en en pakte nog een koekje uit de rol die ze afwezig op knaagde.

'Wat zei hij, wat zei jij?' Lune voelde een deel van zijn gevoel voor Mimi afbreken, en in stof verdwenen. Het was Kyosu. Het was altijd de ex, die verdriet had. Daar kon hij gewoon niet tegen. Hij twijfelde even, maar sloeg toen maar zijn armen om Mimi heen, 'hey, zo boos kan hij toch nooit geweest zijn, en als hij boos is..Dan is hij boos op mij, en daar kan jij niks aan doen..' feluisterden hij, dit sloeg nergens op! Natuurlijk kon zij der ook wat aan doen, want als zij niet met hem naar bed gegaan was-Nee, het was zijn eigen schuld dit keer, hij was begonnen.

Mimiko keek weer naar Lune en probeerde zich te herinneren wat hij had gezecht. 'Iets over dat hij kwaad was dat ik met jou naar bed was geweest', zei ze terwijl ze op haar lip beet. Ze voelde hoe de armen van Lune om haar heen gingen en weer maakte haar hart een sprongetje. Quit it!, riep ze kwaad in gedachtes. 'Tuurlijk is het ook mijn schuld', zei ze terwijl ze haar hoofd liet rusten op zijn schouder. Ze had hem weg kunnen duuwen en zich in kunnen houden.

'Het is onze schuld, we zijn samen dom geweest..,' Lune liet haar na een tijdje los, en nam wat afstand, 'volgens mij is de was klaar..' hij bukte zich, en keek naar binnen door het raampje van de wasmachine.

Mimiko knikte. 'Inderdaad', zei ze terwijl Lune haar weer los liet. Ze beet op haar lip en kon wel huilen aangezien de was al klaar was en ze nog niet weg wilde bij Lune. 'Ah', zei ze sipjes terwijl ze weer naar haar schoenen keek.

Lune haalde even later de kletsnatte gordijnen uit de wasmachine, 'oké, en dan nu de droger,' bevestigde Lune droog, ter wel hij verder liep naar het droog-apparaat-ding gevalles of wat daar op leek.

Mimiko zuchtte opgelucht aangezien hij nog niet weg ging. Ze sprong van de was machine af en ging weer in het schone was goed zitten en legde haar handen onder haar hoofd waarbij een klein stukje van haar buik te voorschein kwam. Het stukje buik zat helemaal vol met kippevel. Ze keek naar Lune en voelde hoe ze langzaam weg droomde. Snel probeerde ze terug te komen naar de realitiet. 'Dus .. hoe lang duurt de drogen?', vroeg ze terwijl ze vurig hoopte dat ie langer zou duren dan de was machine.

'Zo'n 15 minuten schat ik..' Lune's blik gleed over Mimi's lijf. Zijn adem haling werd met de seconden wat zwaarder. Wat wou ze van hem, deed ze dit met opzet? Hij zette een pasje naar voren, en plaatste zijn hand tegen de muur aan, net naast Mimi-Chans hoofd, zo leunde hij even naar voren. Haar aan kijkend met een rare twinkel in zijn ogen. Dit mocht niet meer, het zou eenmalig zijn. Hoe kon dit nou eenmalig zijn, met Mimiko.. Hij hurkte neer, en liet zich vervolgens ook ploffen in het wasgoed, trok zijn hand terug, en mompelden zacht sorry.

Mimiko kreeg nog meer kippevel toen Lune dichter bij kwam. Toch bleef ze liggen en keek hem zo kalm mogelijk aan. Dit was precies wat ze wilde en dat ging ze niet verpesten. Het werd alleen nog maar beter toen Lune naast haar kwam liggen. Ze keek even naar hem en beet op haar lip. In die ene seconde kwamen er weel allerlei emoties los. Liefde verlangen passie.

Lune had een rode kop gekregen, hij wou het eigenlijk uitschreeuwen en Mimiko bespringen, haar meesleuren in zijn spel. Maar hij hield zich in. Zijn lippen waren droog, ze wouden die van haar maar al te graag strelen..En dat was niet het enige deel van zijn lijf dat iets van haar lijf wou strelen.

Mimiko schoof onopmerkelijk iets meer naar Lune en voelde hoe het kippevel op haar buik alleen nog maar erger was. Ze probeerde zich in te houden, te wachtte tot hij iets zou doen maar ze kon niet meer wachten De verlangen naar Lune waren te groot. Ze keek naar Lune en liet haar hand over zijn kaak lopen en keek hem charmant aan.

Lune keek Mimi diep in haar ogen, in dit licht waren ze charmant, en ontschuldig. Ze was ook ontschuldig? Het was zijn schuld geweest. Hij was begonnen. Hij legde zijn hand zacht op haar schouder. 'Mimi ik denk dat..het beter is als we het even..rustig aan doen..' sprak hij peinzend.

Mimiko trok haar hand terug en staarde naar het plafon. Ze liet de woorden van Lune pijnlijk door dringen. Het boorde een gat door haar hart heen en slikte moeizaam. 'Rustig aan..', zei ze schor. Ze knikte zonder er ook maar een beetje mee eens te zijn. Ze wilde hem maar hij haar niet.