Het meer.

'GA GEWOON NAAR HEM TOE EN DRUK HEM TEGEN DE VLOER. ZODRA JIJ KLAAR MET HEM BENT KAN IE VAST GEEN GENOEG VAN JE KRIJGEN!'
'BEHEERS JE BEHEERS JE BLIJF VERDOMME ZITTEN WAAR JE ZIT ANDERS VERPEST JE ALLES!!
Aarde drukte zich tussen zijn nagels terwijl hij zijn handen in het gras onder hem drukte.
'Luister naar je geweten. Je weet dat dit de beste oplossing is.'
'Seth haat je.'
Met een ruk trok Yuu een graspol uit de grond. Hij smeet hem het water in.
'HOU ALLEMAAL GEWOON JE KOP IK WEET NIET WAT IK MOET DOEN MAAR IK GA IN IEDERGEVAL NIET NAAR JULLIE LUISTEREN!' schreeuwde hij. Zijn stem echo'de na over de oppervlakte van het gehele meer.
'Het is niet waar... Seth haat me niet. Als hij me had gehaat dan had hij in De Lege Zaal niet...'
'Ik zei toch dat je hem gehersenspoeld had. Bovendien is die Lege Zaal misleidend. Je kan er niet helder denken.'
'Hou je kop...'
'DRUK HEM NOU GEWOON TEGEN DE GROND.'
Vuur laaide op tussen Yuu's handen. Hij smeet een enorme vuurbal tegen een boom iets verderop, die spontaan in de fik vloog. Wanhopig op zoek naar afleiding staarde hij naar de vlammen die aan de schors likten. Het gaf hem een beetje rust.

Met een vuurrood hoofd strompelde Seth richting het meer.
Nee. Dit was echt té erg.
Hij voelde zijn hand branden in zijn zak terwijl hij zijn voeten steeds ongewilliger op de grond zette. De alternatieven begonnen steeds aanlokkelijker te worden, en uiteindelijk, toen zijn wilskracht (dat toch al niet zo'n fantastische hoeveelheid was) helemaal was uitgeput, hield hij halt en keek hij even verlangend naar de deur van het schoolgebouw.
Of Yuu had nú al genoeg van hem, of Yuu had morgen genoeg van hem, of Yuu kreeg overmorgen genoeg van hem, of-
Toen vloog er ineens een fris briesje tegen hem aan, waardoor alle zorgen even uit zijn linkeroor werden gewaaid en er plaats kwam voor een nieuw besef.
Wat was hij nou aan het doen?
Was hij nou OPNIEUW Yuu de schuld aan het geven?
Was dat het?
Hij knarste zijn tanden en keek boos naar zijn hand in zijn zak. Verdomme nog aan toe. Hij moest eens ophouden met dat angsterige ik-wil-niet-en-ik-doe-het-in-mijn-broek. Wie had er nou tot nu toe voor gezorgd dat alles in de soep was gelopen?
Yuu?
Nee. Hij was het potjandorie zelf geweest, met zijn debiele bindingsproblemen en zijn idiote jaloezie.
En terwijl hij net druk verwikkeld was in een sessie "zelfverachting" kroop er een tweede besef bij hem omhoog.
Als hij blijkbaar de schuld had van alle drama, was hij dan ook niet degene die alle toekomende drama volledig in de hand had? Hij fronste, en voor het eerst was het verrekte stil in zijn hoofd. Het enige wat door zijn hersenpan cirkuleerde was het plannetje dat steeds aanlokkelijker in zijn zak brandde. Hij had zelf de hoeveelheid drama in zijn verdomde handen, waarom was dat niet eerder bij hem omhoog gekomen. Als hij zelf gewoon een beetje normáal deed, dan kon er verdomme nog aan toe ook niets misgaan.
Hij draaide zich een kwartslag om, kneep zijn hand fijn in zijn zak en zette met hernieuwde energie koers naar het meer.

Langzaam maar zeker veranderde zijn 'energie' in totale doodsangst. Zijn hart barstte bijna uit zijn borst en zijn ademhaling was totaal uit het ritme. Op de een of andere manier vond hij wat komen ging tien keer beschamender dan wat hij had gedaan in de Lege Zaal. Niet alleen had de zaal ingespeeld op zijn emoties, ook was het gebaar de vorige keer zó enorm, dat het bijna niet meer realistisch was. Zo was het zijn hoofd allang ontstegen toen hij eenmaal de zaal binnenrende. Nu was het echter zo.. -hij bloosde- intiem, dat hij het gevoel had dat als het fout ging.. als Yuu het niet zou waarderen, dat alles dan kapot was.
Diep in zijn gedachten strompelde hij voort, terwijl hij het aanblik van het rode meer ontweek. Hij had geen zin voortijdig zijn maag te laten verkrampen bij de herinnering aan een stel ogen.
Plots zag hij echter een nogal vurig beeld in de verte. Zijn ogen werden wijder. Dat was.. was dat niet waar hij Yuu had achtergelaten? Zijn hart ging sneller kloppen terwijl een overlading aan bezorgdheid ineens zijn hoofd leek te overspoelen.
Zijn twijfels en innerlijke confrontaties leken totaal van de baan terwijl hij begon te sprinten. "Yuu," mompelde hij eerst, maar al snel begon hij te roepen.
"YUU-!" Bomen gleden als zwarte schimmen langs hem heen terwijl hij nog steeds angstvallig zijn hand in zijn zak hield.
"YUU, YU-!"
Hijgend bleef hij naast een brandende boom staan, en keek er even naar. Langzaam spoelde de opluchting over hem heen. Maar toen zijn ogen even heen en weer schoten merkte hij al snel dat hij niet alleen was.
Hij opende zijn mond terwijl hij met grote ogen naar de jongen aan de andere kant van de open plek* zat.
"Yuu," zei hij nogal gedempt, terwijl hij probeerde de blos die bij hem opwelde tegen te gaan. Natuurlijk mislukte dat faliekant en was hij gedoemd om zijn ogen beschaamd op zijn schuifelende voeten te werpen.


*: ja zo is het even in mijn hoofd.

((toen kwam mendua langs en stak seth neer en kon plotseling vliegen.))

De hitte van het vuur dat zich langzaam om hem heen had verspreid werkte verdovend. Yuu staarde naar de bomen aan zijn rechterhand. Er laaiden er nu al drie in vlammen op, en het vuur kwam steeds dichterbij. Net toen hij weer een nieuwe vuurbal wilde maken om aan zijn linkerzijde ook een vuurzee te creëren hoorde hij een stem die hem liet verstijven.
Zijn ogen staarden naar de plek waar een jongen met bruin haar stond. Hij was lastig te zien tussen de hittegolven en het zwarte roet door dat op hem neer regende, maar Yuu wist precies wie het was.
Seth, het was Seth. Seth was terug. Hij was terug.
Zijn geweten en de demon maakte met een dramatisch gebaar hun aftocht van het podium in zijn hoofd. De engel bleef met een glimlach op haar wolkje zitten kijken hoe de duivel achter het stuur ging zitten, en Yuu in beweging zette.
Langzaam kwam hij overeind, heel langzaam. Hij stond nu tegen zijn boom, terwijl hij nog altijd even ongelovig naar Seth aan de andere kant van de open plek staarde.
En toen drukte de duivel het gaspendaal in en begon hij te rennen.
Hij rende met zo'n enorme vaart op Seth af dat hij absoluut niet in staat was om te stoppen toen hij tegen hem opknalde. Hij sloeg zijn armen om Seth heen en sprong met een enorme vaart richting het meer, waar hij Seth mee onderwater nam. Terwijl het rode water zijn kleren doorweekt maakte en door zijn haren stroomde opende hij zijn ogen, op zoek naar die van Seth die hij nog altijd in zijn armen geklemd had. Hij keek naar zijn prooi, omgeven door rood water. Het leek onderwater niet meer op bloed. Het vertegenwoordigde eerder de hitte die door Yuu's lichaam stroomde.
Vertraagd door de stroom van het water gleed zijn hand van Seth's rug naar zijn haar, waar hij er langzaam met zijn vingers doorheen ging.
Hij hoopte vurig voor Seth dat hij een flinke hap adem had genomen.
Langzaam bracht hij zijn hoofd dichterbij. Hij keek Seth even in de ogen, raakte eerst met zijn voorhoofd dat van hem aan en drukte toen zijn lippen op die van hem, terwijl hij zijn best deed om de lucht die hij in zijn longen gevangen hield niet te laten ontsnappen.

Zijn hoofd leek te stormen terwijl hij het meer werd ingesleurd. De waas van donkergroen, helderblauw en bruin veranderde in een miliseconde toen hij het watervlak raakte.
Toen leek alles ineens heel langzaam te gaan. Te ontzet om zijn ogen dicht te doen keek hij Yuu in mengeling van hoop, angst en verlangen aan. Yuu's haren dansten als een vreemd soort aureool rond zijn hoofd. Zijn hartritme versnelde terwijl Yuu zijn hoofd naar de zijne bracht, en hij voelde zijn hele borstkas euforisch joelen toen hun lippen elkaar raakten. Zijn vrije hand gleed naar Yuu's gezicht, dat hij even met zijn vingertoppen aanraakte, misschien omdat hij er zeker van wilde zijn dat het allemaal echt was.
Maar net toen hij zijn andere hand uit zijn zak wilde halen om door Yuu's dansende haardos te dwalen, schoten zijn ogen open en herinnerde hij zich plots iets. Iets dat hij moest zeggen.
Met éen hand duwde hij Yuu iets van zich af, maar verslaafd aan het gevoel liet hij hun lippen aan elkaar gekleefd terwijl hij zich langzaam naar boven afzette.
Toen de eerste lucht zijn longen binnenkwam haakte hij even van Yuu's gezicht om vervolgens in een hoestbui uit te barsten.
"Ik," begon hij hoopvol, maar hij werd al snel overwelmd door een nieuwe hoestbui. Hij ademde even in door zijn neus, uit door zijn mond, en ongeduldig zette hij zijn zin voort. "Ik moet je iets geven, voor valentijn. En ik weet dat het een stom cadeau is. Maar ik dacht.. nouja. En.." Hij beet op zijn lip en liet zijn ogen afdwalen naar Yuu's mond. Afgeleid leunde hij naar voren om Yuu een kus op zijn lippen te drukken.
"Ik wilde..." mompelde hij gedempt terwijl hij een milimeter terugleunde om Yuu even aan te kijken.
Vaagjes besefte hij echter dat dit niets ging worden als hij het de hele tijd nodig vond zijn lippen op die van Yuu te drukken, dus zwom hij een meter achteruit, drukte zijn ogen stijf dicht en bleef daar een half minuutje watertrappelen, proberend zijn lichaam op de rails te krijgen. Het idee wat hij echter ging doen maakte hem zo zenuwachtig dat zijn hart alleen maar wilder begon te reageren, dus besloot hij dat hij dit snel moest doen.
Haastig rukte hij zijn hand uit zijn zak, en hield die dieprood blozend omhoog, nog steeds met zijn ogen stijf dicht geknepen. "DIT IS MIJN VALENTIJNSCADEAU," riep hij snel, en hij zwierde wat met vingers heen en weer in de lucht.
Ietwat waterig en verlept, zat er niets iets ín zijn hand, maar óm zijn hand.
Een rood lint was om zijn handpalm gewikkeld, en samengeknoopt in een strik op de bovenkant van zijn hand.
Vurig hoopte hij dat Yuu het zou begrijpen, want bij het idee om alleen al úit te leggen wat het betekende, schoot zijn hoofd richting de kleur aubergine.

Lucy schrok op toen ze een stem Yuu hoorde roepen en schrok nog meer toen het tweetal met volle vaart het water in vielen. Ze zuchtte diep en stond toen op. Ze ging wel ergens anders zitten mokken en als ze hoorde dat er twee waren verdronken, waren ze vast innig verdronken en dus niet eenzaam. Met die gedachte liet ze zich begeleiden naar een andere ruimte of plek.

Yuu staarde naar de strik om Seth's hand. Meteen vergat hij dat hij moest zwemmen. Zijn hoofd verdween onderwater, maar ook al was het water rood, het gebied rondom Yuu's wangen was nog veel roder. Met zijn ogen wijd open staarde hij onder water naar Seth's lichaam, dat vlak voor hem spartelde.
Hij voelde hoe zijn vermogen om te denken in een bootje stapte en langzaam weg voer.
Terwijl Yuu langzaam naar de bodem zakte merkte hij hoe zijn hart met de seconde harder begon te kloppen, en hoe hij sterk ademtekort kreeg.
Nog heel even bleef hij verbijsterd onder water drijven, tot zijn lichaam eindelijk weer in actie kwam en als een speer op Seth af schoot, om hem van onderen aan te vallen. Hij greep Seth bij zijn middel en tilde hem de lucht in terwijl hij zelf boven kwam. Seth's natte haren drupten op zijn gezicht toen hij omhoog naar hem keek. De blos op zijn wangen trok langzaam weg en zijn ogen begonnen te twinkelen op hun persoonlijke manier.
Hij wilde zoveel dingen zeggen maar niets was genoeg om zijn liefde voor Seth op dit moment in woorden te brengen. Hij wilde voor altijd dit moment vast blijven houden. Hij wilde nooit meer het water uit. Hij wilde gretig zijn lippen weer op die van Seth drukken. Zijn handen brandden op Seth's rug, ondanks de koude wind die langs hen ging zo vlak boven het wateroppervlak. Langzaam liet hij Seth zakken tot ze op gelijke ooghoogte waren. Hij bleef hem bovenwater houden met een arm en met de andere streek hij langs zijn gezicht, wat haren wegstrijkend. Een eeuwige glimlach stond in zijn ogen gedrukt, maar tegelijkertijd keek hij bloedserieus.
Eindelijk had hij de juiste woorden gevonden.
'I am so happy that I could die.'

Hij keek Yuu met grote ogen aan terwijl hij zich ontzettend bewust was van Yuu's handen op zijn rug, Yuu's twinkelende ogen, en Yuu's totaal verdrupte kapsel. Bij het horen van wat hij had te zeggen leek het alsof er een fakkel in zijn borstkas werd aangestoken, die het verlangen om zijn lippen op Yuu's lichaam te drukken ondraaglijk maakte. Toch wist hij zich nog even in te houden. In dat korte moment keek hij even van het watervlak onder zijn neus, langzaam omhoog naar Yuu.
"Sorry," fluisterde hij toen, proberend een universeel woord te geven voor alles dat hij nog tegen Yuu wilde zeggen. Hij wilde eigenlijk schreeuwen, eigenlijk wilde hij véel schreeuwen, zoals dat hij nooit meer zo stom zou zijn en dat hij een zak aardappelen was, ofzo, maar zijn hoofd was te draaierig, en al zijn hele zinnen vielen draderig uiteen. Bovendien was Yuu te dichtbij om zijn hoofd normaal te laten werken, en het enige wat hij leek te zien waren de druppeltjes water die geluidloos over Yuu's lippen gleden. Even streek hij met zijn vingers over Yuu's lippen, maar daarna leek het verlangen om zich aan Yuu vast te lijmen zo immens, dat hij zich haastig een weg naar voren wurmde. Hij klampte zich aan Yuu vast en drukte bijna hongerig zijn lippen op die van Yuu, maar aangezien zijn armen en benen nu om Yuu's lichaam waren gewikkeld, en geen moeite meer deden om boven water te blijven, zakten ze langzaam onderwater. Seth had het echter veel te druk om zich daar mee bezig te houden. De enige keer dat hij het waagde zijn lippen van die van Yuu te halen, was een kort moment om Yuu onderwater een glanzende glimlach te schenken. Met zijn vingers streek hij even door Yuu's haar, en hij keek hem glunderend aan terwijl hij het water dat in zijn ogen prikte negeerde. Maar het duurde niet lang voor hij zich overgaf aan het gevoel dat door zijn hele lichaam sidderde, en zijn lippen opnieuw op die van Yuu drukte terwijl hij zich nog dichter tegen hem aanklampte.

((-final fantasy flashbacks-))

Yuu's hele lichaam sidderde van geluk. Hij wilde zoveel dingen tegelijk doen en wist daarom niet waar hij zijn handen moest plaatsen. Hij greep zich vast aan Seth's haar, gleed met zijn hand over Seth's been dat zich aan hem had vastgeklampt en liet ze daarna weer allebei naar zijn rug glijden, om zich daar weer aan hem vast te klampen.
Het water was ijskoud, maar nog nooit had Yuu zich zo warm gevoeld. De combinate van het koude water dat langs zijn onderrug gleed en de warme handen van Seth bezorgde hem een bepaald soort kippenvel waar hij nog gelukkiger van werd.
Langzaam zakten ze naar de bodem van het meer, terwijl ze door de stroming richting een rotsenstelsel werden gevoerd. Yuu voelde de aanwezigheid van de rotsen wel maar hij lette er totaal niet op. Hij concentreerde zich met alle macht op de mond van Seth en daarnaast op het behouden van de voorraad lucht in zijn longen die steeds schaarser werd.
Net toen hij Seth's lippen los wilde laten om hem te laten weten dat hij nu echt naar boven moest om adem te halen merkte hij plots op dat alle vissen om hem heen verdwenen waren.
Op één hele grote vis na dan.
Yuu voelde hoe een ijzeren vuist de laatste adem uit zijn longen sloeg. Zijn ogen werden groot, de twinkeling die ze zelfs onder water nog hadden gehad verdween opzich. Zijn mond bewoog maar er kwam geen geluid uit. Hij voelde hoe hij langzaam licht werd in zijn hoofd terwijl zijn longen zich samen knepen. Woest begon hij met zijn armen te maaien terwijl een angst door zijn lichaam schoot die hij nog nooit gevoeld had. Hij had ze wel eens in films gezien, of erover nagedacht op het strand.
Maar hij had er nog nooit een in het echt gezien.
Plotseling was hij zich enorm bewust van Seth, die nog altijd aan hem vastgeklampt zat, en een nieuw soort angst voegde zich bij de rest in zijn lichaam en maakte het denken onmogelijk.
Hij wilde schreeuwen, roepen naar Seth dat ze moesten maken dat ze wegkwamen maar het enige wat hij kon doen was met een trillende vinger nog wijzen naar de haai achter hem, voordat de angst en het tekort aan zuurstof hem teveel werden en rood veranderde in zwart.

http://www.sound-effect.com/midi1/Movie_Soundtracks/jaws.mid

Seth voelde Yuu's lichaam in zijn handen verslappen. Even dacht hij dat Yuu de hitte van het moment misschien niet meer aankon, maar dat idee vervaagde toen hij bedacht dat Yuu de specialiteit warmte & vuur had. Hij fronste even terwijl hij iets terugboog om Yuu aan te kijken, maar al snel schoten zijn ogen over in angst toen hij zag dat Yuu langzaam bewustzijn aan het verliezen was.
Haastig zette hij zich af tegen de zandbodem, en terwijl hij met éen hand wild in het rode water maaide, trok hij met de ander Yuu tegen zich aan. Helaas begon ook hij het gebrek aan zuurstof te merken, en juist op het moment dat hij een paniekerige blik op Yuu wilde werpen zag hij iets in zijn ooghoek.
Een zwarte schim tussen de roodgroenige waterplanten.
Langzaam draaide hij zijn hoofd. Hij keek recht in de valse ogen van een grijzige haai, niet vijf meter bij hen vandaan.
Een saldo ongekende angsten schoten door zijn lichaam terwijl zijn grip om Yuu verslapte. Een paar luchtbubbeltjes ontsnapten uit zijn mond terwijl hij wild zocht naar Yuu. Yuu moest hem redden, Yuu zou het oplossen, Yuu loste het altijd op en dat was nu ook zo!
Maar Yuu's slappe lichaam reageerde niet, en voegde een tweede grote angst toe aan zijn kolkende geweten.
Paniekerig greep hij Yuu weer beet terwijl hij hen wild maaiend met zijn andere arm naar boven probeerde te banen. Maar hoe hard hij ook trappelde, het ging lang niet snel genoeg, en hij zag hoe de haai langzaam naderde.
Seth begon nog harder te maaien met zijn armen, en juist toen hij merkte dat ze íets vooruit kwamen, voelde hij plots een felle steek in zijn kuit. Hij schreeuwde het uit van de pijn, waardoor er nog meer luchtbellen uit zijn mond ontsnapten.
Woest draaide hij zich om, en zag de haai zich voorbereiden op een tweede aanval.
Seth hief verwoed zijn vrije hand op, en keek het beest doodsbang aan. Hij moest Yuu en hemzelf verdedigen. Nu moest hij het doen.
Een kleine lichtflits ontsnapte uit zijn vingers. Paniekerig door de gefaalde techniek probeerde hij een schaduwbol te vormen, maar dat mislukte ook.
En toen, in een klein moment van totale wanhoop, zwakte, en zuurstofgebrek, voelde hij hoe zijn greep om Yuu's lichaam verslapte. Langzaam gleed het uit zijn vingers, en zakte Yuu door het rode water naar beneden.
De haai, die nu dichter bij Yuu was, veranderde zijn koers.
Seth's hele lichaam verstijfde, terwijl hij met grote ogen aan moest zien hoe het beest razendsnel op Yuu afschoot en zijn bek opende. Rijen messcherpe tanden blonken in het vage licht, maar een paar miliseconden voor de haai de kans kreeg zijn tanden in Yuu's broze lichaam te boren, kroop er een besef bij Seth omhoog.
Geen Yuu.
Geen Yuu, geen sadistische trekjes, geen vurige oogjes, geen achternazittingen, geen perverse wensen, geen stille glimlachjes... Zijn ogen vlogen open, terwijl hij plots een woede die hij nog nooit had gevoeld in zich voelde opwellen.
Niemand, maar dan ook níemand zat aan zijn Yuu.
Terwijl de vurige adrenaline door zijn aderen schoot hief hij zijn handen op. Plots verlichtte een enorme bliksemflits het meer, terwijl er een immense lichtstrook richting de haai schoot. Net voor de messcherpe tanden zich door Yuu's vlees konden boren werd het beest keihard tegen een rots aangeslingerd, en gleed het zonder een spier te verekken naar de bodem van het meer.
Een seconde na de lichtflits leek alles stil te staan. Zijn vingers tintelden, maar zijn ogen waren groot en geschrokken. Wild keek hij om zich heen. Waar was Yuu? Waar was hij!? Een vreselijk idee welde bij hem op, maar hij wilde het niet geloven en bleef verwoed om zich heen maaien.
Toen zag hij hem: als een hoopje lag Yuu's roerloze lichaam op de bodem van het meer. Doodsbang schoot hij naar Yuu toe, drukte zijn lichaam tegen het zijne, en alhoewel het steeds donkerder voor zijn ogen werd zwom hij verwoed naar de rand van het meer.
Yuu mocht niet-... nee. Dat kon hij niet geloven. Paniekerig maaide hij met zijn armen, en uiteindelijk, toen het zwart voor zijn ogen onoverzienbaar was, voelde hij hoe zijn vingers in lucht grepen. Een vreemd soort euforie welde bij hem op terwijl hij Yuu op de kant duwde, maar het duurde niet lang voor de euforie vervaagde.
Terwijl hij Yuu's lichaam moeizaam op de oever duwde sloot hij langzaam zijn ogen, en leken alle zorgen uit zijn lichaam te vloeien terwijl het zwart zijn hoofd overnam.

De aanwezigheid van zuurstof in de lucht zorgde ervoor dat Yuu's lichaam in actie kwam. Terwijl hij nog altijd alleen maar zwart zag en verstrikt zat in een net van nachtmerries warmde zijn lichaam zichzelf langzaam op, steeds heter en heter tot al het water dat in zijn longen en luchtpijp zat begon te stomen. Terwijl de stoom via zijn mond een weg naar buiten vond, vond ook zijn bewustzijn zichzelf weer terug. Zijn ogen schoten open. Met een ruk kwam hij overeind en barstte hij uit in een hoestbui. Het stoom kwam in grote wolken uit zijn mond, alsof hij tien sigaretten tegelijk aan het roken was. Maar zijn longen vonden de zuurstof, en hij ademde weer.
Zijn magische bescherming had hem gered.
Heel even wist Yuu niet wat er gebeurd was, tot hij een bewusteloze en compleet doorweekte Seth half in het water zag liggen.
Plotseling was alle angst die hij even vergeten was weer terug. Al zijn haren gingen recht overeind staan en zijn maag draaide zich drie keer om.
'S-s...' was het enige dat hij uit kon brengen. Met de weinige energie die hij nog over had tilde hij Seth het water uit. Hij staarde angstig naar zijn gesloten ogen en dacht dat het niet erger kon worden dan dit, tot hij plots de wond in Seth's been zag.
'OHNEE!' piepte hij schor. Complete paniek joeg door zijn hele lichaam en hij had geen flauw idee wat hij moest doen. Het idee dat Seth's levensenergie langzaam tussen zijn handen doorgleed bezorgde hem zo'n immense angst dat hij bijna een hartaanval kreeg. Hij wilde opstaan en schreeuwen om hulp, tot hij plots zag waar ze waren.
Dit was niet de oever van het meer.
Ze waren in een grot.

Heel even liet Yuu de paniek in zijn lichaam hem overmeesteren. Tranen van angst welden op in zijn ogen maar het was niet te zien of ze ook echt naar beneden stroomden zo op zijn natte gezicht. Hij wilde schreeuwen, krijsen en zich overgeven aan de complete verdoemenis waar ze zich in bevonden tot er plots een stem in zijn hoofd hem weer terugbracht naar de werkelijkheid.
Je moet Seth redden.
Zijn paniekerige ogen gleden naar het lichaam van Seth. De drang om ervoor te zorgen dat Seth hij hem bleef werd plotseling zoveel groter dan zijn angst dat hij compleet vergat in wat voor situatie ze nu waren.
Meteen kwam hij in actie.
Terwijl hij de temperatuur om hen heen drastisch liet stijgen gleed hij met zijn warme handen over Seth's gezicht. Hij kneep voorzichtig Seth's neus dicht en hield zijn kin omhoog zodat hij hem mond op mond beademing kon geven. Seth's lippen waren angstaanjagend koud. Terwijl hij lucht bij Seth naar binnen duwde probeerde hij de warmte van zijn lichaam via zijn lippen aan Seth over te dragen. Hij stopte even met de CPR en keek met wanhoop in zijn ogen naar zijn bewusteloze gezicht.
Kom op Seth, word wakker.

In een walm van veel geproest en gekuch schoot hij overeind. Zijn keel voelde verstopt en hij hapte verwoed naar lucht terwijl hij zijn handen op zijn borst legde en water ophoestte.
Hijgend en een beetje nakuchend voelde hij ineens de herinneringen omhoog komen: Yuu. Waar was hij!? Wild keek hij om zich heen, maar het duurde niet lang voor hij hem gevonden had. Hij kuchte even en liet een zwak glimlachje over zijn gezicht dwalen. Gelukkig. Maar kort daarna merkte hij op dat het donkerder was dan hij het zich herinnerde, bovendien zat hij niet op gras maar op steen.
Met grote ogen keek hij van een rotserige muur, naar Yuu. "Waar zijn we?" vroeg hij zacht.

'Ik heb geen flauw idee,' zei Yuu terwijl hij de drang om vreugdedansjes te maken even liet varen en zich haastig op Seth's been richtte. 'Blijf zitten,' commandeerde hij terwijl hij naar de stof van Seth's broek keek die in de wond verwikkeld zat. Die stof moest eruit.
'Sorry,' fluisterde hij schuldbewust vlak voordat hij voorzichtig de stofjes uit Seth's wond begon te plukken. Hij probeerde zo min mogelijk om Seth's wond aan te raken maar soms moest het gewoon. Hij probeerde er maar niet aan te denken hoeveel pijn hij Seth nu deed. 'Knijp mijn hoofd maar fijn als het pijn doet,' merkte hij op, terwijl hij voorzichtig aan de pijp van Seth's broek begon te trekken die voor een deel aan de wond gekleefd zat.

Seth keek met angstige ogen toe hoe Yuu zich langzaam maar zeker naar zijn kuit toeboog. "Wat ga je doen- nee- n-.. AUUWAUAUWAUAUUUUUWW!" Krijsend plantte hij zijn vuisten op de rots naast hem en verstrakte hij zijn been.
"AUUUW!!" Seth, die over het algemeen toch al niet zo'n braveheart was, voelde de tranen in zijn ogen opwellen en had voor de eerste keer de neiging om Yuu een mep te verkopen.
Het voelde alsof iemand een mes in zijn vlees zette, en er langzaam mee begon te draaien, het eruit haalde, vervolgens wat citroensap in de wond spoot, en daarna fijn het mes er weer inzette.

Yuu probeerde Seth te negeren en rolde voorzichtig zijn broekspijp op. Net toen hij dacht dat hij de broek bij de wond vandaan had gehaald merkte hij dat er een knoopje aan de binnenkant van Seth's pijp zat dat in zijn wond bleef haken.
'OW SORRY!' riep hij paniekerig uit terwijl hij de broekspijp weer terug rolde. Hij liet de broekspijp haastig los en keek met angstige ogen naar de wond. Het knoopje zat helemaal vast.

"Wat ben je aan het doen!? Hou op!" Seth keek paniekerig naar Yuu. "Wat is er? Waarom kijk je zo?!"

'Er zit een knoopje vast in je wond. Als ik die eruit wil halen moet ik ehm...' Yuu besloot om maar niet te vertellen dat hij zo'n beetje in Seth's wond moest gaan graven als hij dat knoopje los wilde hebben. 'We kunnen het ook even laten zitten...' stelde hij toen voor. Hij veegde het bloed aan zijn handen af aan zijn doorweekte overhemd en werkte zich uit zijn drijfnatte jasje. Hij steek even met zijn handen door zijn haren en keek schuldbewust naar Seth.
'Als ik ons niet in het meer had gegooid dan...' begon hij. Druppels water gleden van het natte haar dat op zijn vorohoofd zat geplakt over zijn gezicht en vielen langs zijn lippen op de grond. Hij keek naar Seth, die nog veel natter was dan hij en voelde een totaal misplaatst verlangen opkomen toen hij naar zijn doorweekte gestalte keek.
Maar hij kon er niets aan doen. Seth was zo... sexy.

Seth keek Yuu bijna boos aan. "O nee! Dat gaat mooi niet gebeuren!" Hij probeerde overeind te krabbelen, maar de pijn in zijn been zorgde dat er een grimas over zijn gezicht trok en dat zijn armen slap werden, dus zakte hij weer verslagen op de stenen.
"Laten we een weg hieruit zoeken," stelde hij voor terwijl hij wat natte haren uit zijn gezicht veegde. Zeer effectief vermeed hij Yuu's blik door net te doen alsof hij op zoek was naar een uitgang.

Yuu duwde zijn verlangen om Seth van warmte te voorzien eventjes weg en keek om zich heen.
Ze zaten op een klein platform in het midden van een soort ondergronds meer. als ze een stukje zwommen konden ze kiezen uit drie nieuwe platformen die elk tegen de grotwand aanlagen en elk een eigen tunnel hadden die eruit zagen als duistere holen van enge glibberige horrorkinderen die elke prooi die hun hol in kwam wandelen met huid en haar opvraten. Er was nog één andere weg terug. Onder het wateroppervlak was een brede korte tunnel die leidde naar het meer van Magic Highschool. Maar zodra Yuu dacht aan het feit dat er een HAAI rondzwom in dat meer besloot hij dat hij daar het minst graag naartoe ging.
Bovendien was Seth vast niet in staat om te zwemmen met die beenwond.
'I guess we're stuck,' merkte Yuu op, terwijl hij zich net te laat herinnerde dat hij precies hetzelfde in het reuzenrad had gezegd.
'Oh ehm.. ik bedoelde het niet zo maar we zitten dus zegmaar vast een daarom...' zijn blik gleed weer naar Seth's doorweekte gestalte. Oké, misschien bedoelde hij het stiekem wel zo.

Seth keek Yuu een beetje verstrooid aan. De hele situatie vond hij doodeng, en daar had hij verdorie zijn de enorme golf hormonale neigingen (die op kwamen borrelen elke keer dat hij Yuu's doorweekte lichaam zag) niet bij nodig.
"Misschien moeten we maar proberen te zwemmen." Ondertussen ondernam hij geen enkele actie en bleef hij Yuu met grote ogen aankijken. Zijn hart begon luider te roffelen en uiteindelijk kwamen de hormonale neigingen zo sterk omhoog dat hij de steentjes in zijn handen fijnkneep en woest zijn blik naar het watervlak wendde.

'Hmhm,' zei Yuu, totaal afgeleid door Seth's aanblik. Hij keek even naar de wond in Seth's been, maar die was niet genoeg om hem onaantrekkelijk te maken.
'Maybe we should...' mompelde hij afwezig terwijl zijn blik langzaam van de wond over de rest van Seth's lichaam gleed en stopte bij zijn ogen. Water drupte via zijn haren op de stenen.
Zijn hand kwam langzaam in beweging en begon zich een weg over Seth's been te banen, om vervolgens te stoppen bij zijn heupen. Daar besloot Yuu om zich voorover te buigen en een kus op zijn natte lippen te drukken.
'Or maybe we shouldn't.'

Seth voelde zijn hele lichaam slap worden en begon lichtjes onregelmatig te ademen. Hij beet even op zijn lip terwijl hij Yuu aan bleef kijken.
"Maar misschien zoeken ze ons," fluisterde hij, terwijl hij zijn vingertoppen langzaam over Yuu's wang liet glijden.

'Als ze ons zoeken kunnen ze ook gewoon op de computer van de...' Yuu stopte abrupt met praten. Hij pakte Seth's hand weg bij zijn wang.
'Misschien is dit niet zo'n goed idee,' besloot hij toen. Zijn blik viel op de strik die nog altijd om Seth's pols zat en hij beet op zijn lip.