Toushirou en Yuu in de hal, deel 2.

((Ja we houden nogal van de hal))

'Tou-chan wacht!' riep Yuu terwijl hij door de deur van de eetzaal kwam.

Toushirou had net zijn voet op de eerste traptrede gezet toen hij Yuu ineens hoorde. Hier had hij totaal geen behoefte aan. Uit beleefdheid draaide hij zich om. 'Wat?' zei hij met een opgetrokken wenkbrauw.

Yuu was ongelofelijk slecht in het aanbieden van zijn excuses. Hij had geen flauw idee wat hij moest zeggen en voelde een bepaalde misselijkheid opkomen. Misschien kon hij beter beginnen met het boekje. 'Ehm... hier,' zei hij en hij haalde het boekje uit zijn zak. 'Het was niet mijn bedoeling om... naja,' zei hij en hij stak het boekje naar Tou-chan uit.

Toushirou keek naar het boekje dat tevoorschijn kwam uit Yuu's zak en knikte. Hij pakte het voorzichtig aan, alsof het ieder moment uit elkaar kon vallen. Hij liet het in zijn broekzak glijden en keek Yuu aan met een anders-nog-iets?-blik.

Yuu staarde naar Tou-chans voeten. Hij had geen flauw idee wat hij nu moest zeggen dus besloot maar gewoon totaal niet meer na te denken.
'Ik ehm... Ik beloof dat ik je nooit meer zal aanraken, want blijkbaar is dat niet wat je wil. Sorry dat ik je heb lastig gevallen al die tijd,' zei hij, nog altijd naar Tou-chans voeten starend. Zijn hart barstte in tien stukken en zijn hoofd hoopte vurig dat Tou-chan het tegendeel zou zeggen, maar hij had al zijn hoop al verloren.

Toushirou knikte, al wist hij vrijwel zeker dat Yuu dat niet zou zien omdat hij zijn schoenen aan het bewonderen was. 'Oké' voegde hij er kort aan toe. 'Is goed. Sommige mensen zijn nu eenmaal niet bestemd om samen te zijn. Tragisch' hij klonk veel nonchalanter dan hij had verwacht, al was het misschien goed voor Yuu, hield hij in zijn achterhoofd.

Yuu voelde hoe de tien stukken hart allemaal apart in nog eens tien stukken vielen. Tranen welden weer op in zijn ogen, maar hij dwong ze om niet te vallen. 'Oké...' zei Yuu met overslaande stem. Hij hief zijn hoofd op, en keek Tou-chan nog even aan.



zei hij.

Toushirou keek Yuu aan. Het was vrij hartverscheurend om hem zo troosteloos te zien kijken, dus wendde hij snel zijn blik af. Hij klopte Yuu kort op zijn schouder, en mompelde iets als 'het ga je goed', al was het half binnensmonds.

Yuu voelde hoe hij in elkaar stortte toen Tou-chan hem op zijn schouder klopte. Hij zakte op zijn knieën en voelde hoe zijn hele lichaam trilde van verdriet. Hij had dit nog nooit gevoeld. Het dichtste wat in de buurt kwam was zijn afscheid met zijn kamergenoot nadat ze een jaar een relatie hadden gehad, maar de liefde die hij voor die kamergenoot had gevoeld was maar een schrijntje vergeleken met Tou-chan. Tranen stroomden over zijn wangen en een zacht gesnik ontsnapte. Hij haatte zichzelf. Hij wilde sterk zijn, Tou-chan laten zien dat hij het wel zou redden maar het ging gewoon niet. Hij kon niet altijd sterk zijn.

((Arme heartbroken yuu ;___)

((( AHAHAHHA Lekker voor je. Ik heb zin om het heel erg erin te wrijven ahahahha sorry liefje ))

(( IK ZOU ZWEREN DAT DAT HART ZIJN TONG UIT STAK O__O ahahah wtf))

Toushirou slikte. Hij wist niet wat hij moest doen nu Yuu ineens helemaal instortte, dus bleef hij even op hem neerkijken. Daarna besloot hij op de trap te gaan zitten zodat hij Yuu aa kon kijken, al zei hij niks. Hij glimlachte troostend.

((Nadnad hallucineert!))

((Denk je nou echt dat je hem troost door een beetje op de trap te gaan zitten?))

Yuu wilde dat Tou-chan wegging. Het gevoel van zijn aanwezigheid was ondraaglijk. Als Tou-chan wegging lukte het misschien om hem uit zijn hoofd te zetten, dan kon hij misschien stoppen met voelen en gewoon in een robot veranderen voor de rest van zijn leven. Trouwen met die franse doos en nog lang en ongelukkig leven. Hij staarde een tijdje naar de foto van zijn verloofde die hij uit zijn zak had gehaald en gooide hem daarna op de grond. Moeizaam kwam hij overeind. 'Ik zie je wel op de bruiloft,' fluisterde hij schor en hij maakte aanstalten om langs Tou-chan de trap op te lopen.

Toushirou keek Yuu na en stond op. 'Ik denk niet dat ik word word uitgenodigd' mompelde hij in zichzelf. Hij keek naar de foto van het beeldschone meisje dat roerloos op die nu roerloos op de grond lag. Hij knielde neer en raapte hem op. Er zaten wat kreukels in die hij gladstreek.

((Ja ik ben hem aan het dumpen dan kan ik hem moeilijk gaan aflebberen ))

'Waarom niet? Je bent de enige mannelijke vriend die ik hier op deze rotschool heb... of had,' zei Yuu. 'Iemand moet toch mijn getuige worden.' Zijn stem klonk nog altijd schor. Het hoofd van Melissa stond op zijn netvlies gebrand en bezorgde hem barstende koppijn.

((Ik bedoel dat je gewoon weg moet gaan ))

(( ))

Toushirou keek op. Hij besloot maar geen commentaar op die uitspraak te hebben en draaide zich om. 'Wie weet. Ik zie je nog wel' zei hij. Even later verdween hij door de deur naar buiten.

Toen de buitendeur voor Yuu's neus dichtsloeg was het voor goed over. Hij voelde hoe hij van binnen leeg werd. Tranen kwamen niet meer, zijn ogen voelden plots akelig droog. Hij staarde een tijdje naar de deur, en slenterde toen de trap op. Het ging nog lang duren voordat Tou-chan uit zijn hart verdwenen was, maar één ding wist hij nu zeker: hij kwam vast nooit meer terug.