De hal

'Ik vroeg of je hier al lang op school zit,' herhaalde Noah zijn vraag ongeduldig. Hij vond haar nog niet aardig genoeg om het twee keer achter elkaar normaal te vragen. Zijn blik had hij nog altijd op de regendruppels op het raam gericht.

'Hm, ja, al een hele lange tijd. Jou heb ik trouwens nog nooit gezien,' antwoordde Rusine op zijn vraag.

'Nee ik ben er ook pas net,' bekende Noah. 'Maar ik vind het nu al een vreemde school...' mompelde hij erachteraan terwijl hij dacht aan zijn aanvaring met het tennisteam, met Courtney, met de homodokter en zijn toyboy... eigenlijk was tot nu toe alleen Emily normaal.

'Hoezo?' vroeg Rusine hem, terwijl ze het eigenlijk wel met hem eens was. Deze school was bizar. Maar hey, ze voelde zich er heel erg thuis en alles en je wende vanzelf aan het maffe.

'Gewoon, iedereen is zo vreemd,' zei Noah met een zucht. Zijn blik gleed van het raam terug naar Rusine.

'Dus ik ben raar?' vroeg Rusine hem, met een beledigde ondertoon in haar stem. Komnou, wat dacht dat jochie wel helemaal niet?!

'Ja,' zei Noah doodleuk, terwijl hij Rusine met een uitdagende blik aankeek. Wilde ze nou dat hij voor haar zou bezwijken? Nou mooi niet! Hij was de stoerste hier! Niet zij, puh.

'Lekkere manier om vrienden te maken is dit zeg. Ik zou toch wat meer oppassen met wat ik tegen wie zeg, voor een volgende keer,' gaf Rusine hem haar goede raad, met een dubbeldikke ondertoon van spot. Ze had hem nog wel aardig kunnen vinden, als hij tenminste even normaal had gedaan.

'Spreek voor jezelf,' mompelde Noah droogjes. Alsof dat kind zo vriendelijk was. Hij staarde weer uit het raam. 'Bovendien heb ik jouw advies niet nodig,' zei hij er nog snel achteraan. Ze moest niet denken dat ze hem advies kon geven. Hij wist heus wel hoe hij vrienden moest maken. Hij had gewoon geen zin om vrienden te worden met zo'n vreemd kind.

Rusine keek met een triomfantelijk glimlachje naar zijn hoofd, dat weer richting raam gericht had. 'Waarom zou ik moeten oppassen?' vroeg Rusine hem schijnheilig. Alsof ze iets van dit jongentje te vrezen had...

'Omdat ik heel gevaarlijk kan zijn!' riep Noah vol zelfvertrouwen uit. Hij keek Rusine zogenaamd dreigend aan en stond op. 'Ik denk dat je me zwaar onderschat,' zei hij op een koel toontje. Zijn oogjes schitterden van strijdlustigheid.

Rusine trok haar wenkbrauw op. 'Zo zo, meneer weet wel precies hoe en wat he?' Met een uitdagende blik keek ze hem aan. 'Laat dan eens wat gevaar zien..'

Noah werd nu echt pissig. Hij balde zijn vuist en ramde die tegen de muur naast hen. Een harde dreun was te horen en een paar brokkeltjes vergruist steen vielen op de grond. Er schoot een immense pijn door zijn hele lichaam maar hij liet zich niet kennen. Met een kwade blik bleef hij naar Rusine kijken.
'Je onderschat me,' zei hij kil.
Dat deden mensen wel vaker.
Noah mocht er dan als een krielkip uit zien, hij had niet voor niets een onverslaanbare service.

Rusine trok nu een serieus gezicht. Het was een harde klap geweest en eigenlijk was ze nu best nieuwsgierig naar de rest. 'Wat ik zei, laat me eens gevaar zien.' Haar spot probeerde ze zo goed mogelijk te verbergen en naar haar idee lukte dat ook nog redelijk.

Noah werd nu echt kwaad. Hij gebaarde wild met zijn armen waardoor er een soort bol van lucht rondom Rusines hoofd ontstond, die haar haren eens flink door de war woei. 'HA!' riep hij triomfantelijk uit, terwijl hij schamper lachend naar haar totaal vernietigde haarcoupe keek.

Rusine keek hem vernietigend aan. 'Ik zei dat je me gevaar moest laten zien, niet gevaar moest uitlokken,' siste ze op een emotieloze toon, die nog veel enger was dan een toon die dreigend, boos of wat dan ook had geklonken. Terwijl ze haar haar met haar vingers doorkamde en fatsoeneerde bleef ze hem strak aankijken. Houd je in. Houd je in..

'Hou je mond! Ik heb helemaal geen zin in nutteloze dreigementen van jou!' riep Noah koppig. Hij stak zijn handen in zijn zij en keek haar minachtend aan. 'Wat wil je nou dat ik doe?! Moet ik je soms een ram verkopen? Dacht je nou echt dat ik zo laag ging zinken door een meisje te slaan? Ga heen ofzo!'

Met een oogknipper stonden er ineens vier Rusine's om Noah heen, die hem allemaal even doods aanstaarden. 'Ik zou het niet wagen,' sprak Rusine. Er klonk maar één stem, al bewogen alle Rusines hun mond.

Noah keek verschrikt om zich heen toen Rusine zich plots verviervoudigde. 'Hé! Dat is niet eerlijk! Watje!' riep hij brutaal tegen alle Rusines. Wat een stom kind. Een beetje magie gaan gebruiken tegen iemand die twee levels lager was dan zij.
Zwak hoor, tsss.

'Wat? Jij begon met mijn haar door de war doen! Ik zei toch dat je op moest passen met wat je tegen wie zei! Je had hier ook nu als een zielig flauwgevallen hoopje lichaam aan mijn voeten kunnen liggen, als ik in een andere bui was geweest!' Terwijl Rusine sprak, verdwenen de nepperts en bleef er nog maar één Rusine over.

'Je moet niet denken dat die dreigementen van jou me ook maar één haar krenken,' zei Noah met samengeknepen ogen. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en deed de grootste moeite om zijn agressie niet op de vrije loop te laten gaan en haar een knal voor d'r kop te verkopen. Wat een dom wijf. Ze deed net of ze Jade Lightning was.
'zoals ik al zei: vreemde school, vreemde mensen,' concludeerde hij hardop. Hij stak zijn handen in zijn zak, zette zijn pet recht en wierp weer een blik op het raam. 'Je hebt mazzel dat ik geen meisjes sla,' gromde hij nog, waarna hij zich omdraaide en richting de trappen naar de eerste verdieping liep. Hij had geen zin meer om met deze persoon in gesprek te gaan. Ze ging toch alleen maar dreigen met die sterkere krachten van der. Daar was niks aan.

Lily liep een beetje dromerig door de poort MHS binnen. Ze neuriede een beetje in zichzelf en zag niet waar ze liep. Ze ging op een bankje zitten en leunde met haar rug tegen de stenen muur aan. Uit haar tas haalde ze haar boek, dat ze open sloeg en begon te lezen, zich niks aantrekkend van de rest van de leerlingen die binnen kwamen, naar buiten gingen en praten.