De Typhoon in Tokio.

of Tokyo, hoe je het wil schrijven.
Er raast dus een Typhoon over Tokio en dat kunnen we hier dan leuk spelen. Ik weet niet eens zeker of er wel Typhonen voorkomen in Tokio maarja hier dus even wel. Het is een hele erge en er vliegt van alles door de straat enzo ;D.
Alle bussen rijden niet meer. De treinen nog wel.
Maximaal aantal personen: maakt niet uit.
Minimaal aantal regels: GEEN SPAM! Dus inhoud in je posts en probeer een minimum van 60 woorden aan te houden!
------------------------------------------------

'Hier moeten we eruit,' zei Carter tegen Nick toen de machinist omriep dat ze op het centraal station van Tokio waren beland. Het was bijna helemaal leeg in de trein. Niemand was zo gek om nu nog naar de stad te gaan waar halve bomen door de straten stuiterden. Bovendien was de kans groot dat de treinen straks ook niet meer zouden rijden en dan konden ze niet meer terug.
Niet dat Carter dat erg vond. Hij hield wel van een beetje spanning en sensatie.
Met een sprong kwam hij overeind en liep hij naar de deuren, die langzaam voor hem openschoven. Een hevige wind kwam hem tegemoet toen hij naar buiten stapte.

Nick stapte achter hem aan naar buiten. Het haar van hem woei alle kanten op, en hij hield een hand voor zijn ogen, zodat er geen zand in kwam. Hij keek Carter's kant op."Ja, en nou?" Hij staarde naar het station. Tot nu toe viel het nog redelijk mee.

'nou gaan we de stad in natuurlijk,' riep Carter over de wind heen. Hij liep over het perron. Zijn haren waren hopeloos tegen de wirwar van wind die niet echt een bepaalde richting leek te hebben. Er liepen maar twee andere mensen over het perron met hun nek in hun jas gedoken. Carter keek even naar een krant die helemaal verscheurd werd door de wind. Hij grijnsde. Als het hier beneden op het perron al zo erg was, dan was het boven nog veel erger.
'Let's go!' riep hij naar Nick, terwijl hij naar de trap slenterde.

Nick probeerde zich snel te verplaatsen maar werd door de wind steeds terug geblazen. Eindelijk kwam hij naast Carter te lopen."Jezus," zei hij hijgend."Heb je dit vaker meegemaakt?"

'Jep. In Osaka heb je dit soort Typhoons ook. Ik heb daar zes jaar gewoond en ongeveer vier van dit soort typhoons meegemaakt,' vertelde Carter. Hij liep met moeite de trap op en hield zich vast aan de trapleuning zodra hij boven was. De straat waar hun trap op uitkwam was compleet verlaten. Koude regendruppels spatten in zijn gezicht en de wind liet hem van top tot teen rillen. Op de hoek van de straat vloog er een verzameling aan takken in een kleine wervelwind over de stoep.
'Wat een hondenweer!' riep Carter over de wind uit. Hij draaide zich om naar Nick en grijnsde met twinkelende ogen.
'Dit noem ik nou een storm!'

Nick rilde."Ik heb het koud," zei hij klaagend. Hij wou bukken om zijn veters in zijn schoen te proppen, maar hij werd bijna omver geblazen. Toen hij weer opstond om verder te lopen schoot er vlak voor hem een stoplicht heen."Whatte.." Hij keek omzich heen. Alles was losgerukt."Tering," fluisterde hij. De wind nam zijn woorden mee, en hij verwachte niet dat Carter ze horen zou.

'Kijk uit!' riep Carter naar Nick toen hij zag hoe er een stoplicht vlak langs hem heen schoot. Hij wilde zijn hand naar Nick uitsteken en hem dichtbij hem houden zodat hij hem kon beschermen tegen rondvliegende stoplichten of misschien wel een auto, maar bedacht zich dat hij een bepaalde belofte had gedaan.
'Jij met je stomme opdracht ook,' mompelde Carter. Hij deed niet echt moeite om het zacht te zeggen maar het zou kunnen dat de wind hem overstemd had.

Nick had de opmerking wel meegekregen, maar negeerde hem. Hij knarsetande. Alsof hij er niet over wakker gelegen had. Hij liep door en ging onder een afdakje staan dat gek genoeg nog niet was weggeblazen."Ben ik in Tokio, zit ik middeni n een storm," schreeuwde hij naar Carter. Hij keek op zijn horloge. Half 7. Een kwartiertje met de trein.. Nog maar een kwartiertje in deze storm rondbanjeren en daarna naar huis, eten. Daarna slapen.. hij kreunde bij de gedachte aan slapen.

Carter volgde Nick en ging ook onder het afdakje staan. Hij leunde tegen de muur van eht gebouw en stak zijn handen in zijn zakken. Terwijl zijn haren wild heen en weer werden gewapperd keek hij naar een auto aan het einde van de straat die uit zichzelf leek te rijden.
'Kijk, die staat niet op de handrem,' zei hij tegen Nick terwijl hij naar de auto knikte.
De auto wiegde een beetje op zijn parkeerplaats heen en weer, terwijl het deuken maakte in de auto's voor en achter hem. Als de wind straks draaide zou het ding hoogstwaarschijnlijk met een rotvaart door de straat racen.

Nick lachte."Jezus, wat zou het een kick geven als je er in zou zitten," zei hij langzaam, wetend dat toen hij het gezegd had dat hij fout zat. Hij keek snel Carter's kant op."Dat gaan we dus niet doen, hè!" zei hij waarschuwend. Hij keek op zijn horloge."Kunnen we naar huis?" zei hij zeurderig."Ik heb honger." Hij trok een pruillip naar Carter.

Carter keek naar de auto, die nu langzaam uit zijn parkeerkplaats leek te komen. Hij keek op zijn horloge en zuchtte. Hij had graag nog gezien hoe de auto door de straat zou stuiteren. Misschien ging hij wel over ze heen.
'Oké dan,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij terug liep naar de trap waar ze net vandaan gekomen waren.

Nick had niet verwacht dat Carter in zou stemmen, en liep bedremmeld achter hem aan. Toen hij weer naast hem liep, de trap af, keek hij zijn kant op."Mag ik mijn opdracht veranderen?" Vroeg hij aan de jongen naast hem, stiekem hopend dat hij hem niet hoorde.

Carter kwam abrupt tot stilstand bij het horen van Nick's vraag. Hij had nog altijd zijn handen in zijn zakken, terwijl er plukken haar irritant voor zijn gezicht waaiden.
'Ja, dat mag,' zei hij uiteindelijk, niet wetend wat hij nou moest verwachten. Er ontstonden een paar kriebels in zijn buik waarvan hij nou niet precies wist of ze onaangenaam waren of niet. Achter hem was de auto uit zijn parkeerplaats gekomen. Langzaam begon het ding in hun richting te rijden, maar Carter stond er met zijn rug naartoe en zag niks.

Nick keek hem aan en bleef ook stil staan."Eh.. ik.. Jezus.. Misschien.. Oké, laten we het zo doen: je mag me aanraken als ik je toestemming geef, oké?" Hij keek langs hem heen, en zag tot zijn grote schrik de auto op hun afkomen."NU DUS!" schreeuwde hij, en hij sloeg zijn armen om Carters boven lijf, en dook zo met hem aan de kant. Met een enorme snelheid reed de auto - een prachtige BMW - het trap gat van het station in. Nick was op zijn rug geland, met Carter boven opzich. Hij had nog steeds zijn armen om Carter geslagen.

Carter werd totaal overdonderd door Nick's acties en het duurde even voor hij wist wat er precies aan de hand was. Hij steunde met zijn handen op de stoep naast Nick's hoofd en keek verbaasd naar beneden waar de jongen onder hem lag. Zijn ogen gleden naar de trap waar de auto naar binnen gereden was en uit het zicht verdwenen was. Snel gleden zijn ogen weer naar Nick onder hem.
'Wow, thanks,' zei hij lichtelijk van zijn stuk gebracht omdat Nick zijn leven had gered.

Nick keek naar Carter, en hij bewoog niet."You're welcome," fluisterde hij, nog geshockeerd. Hij had écht iemands leven gered. Hij had gezorgd dat iemand niet was overleden. Hij glimlachte toen langzaam. Hij legde zijn hand op Carters borst, op de plek waar zijn hart zat."Dat kloppende ding.. is het bang?" zei hij met een glimlach.

Carter voelde Nick's warme hand op zijn borst en werd plots overspoelt door een verhittend verlangen. Meteen raakte hij uit zijn shock en belandde hij in zijn huntingmode. Een twinkeling verscheen in zijn ogen terwijl hij naar Nick die onder hem lag keek. Langzaam gleed zijn blik naar Nick's hand op zijn borst en weer terug.
'Ik heb toestemming, toch?' vroeg hij terwijl hij langzaam met zijn hoofd naar Nick toe boog en hem van een paar centimeter afstand met een charmante maar gevaarlijke twinkeling in zijn ogen keek.
Ondertussen raasde de Typhoon wild om hen heen, maar Carter had het niet eens meer in de gaten.

Nick knikte sprakeloos. Hij haalde diep adem en keek diep in Carter's ogen. Als je hem zoent kijk ik je nooit meer aan zei een stem in zijn hoofd die verdacht veel op die van Yumiko leek. Maar het was hem niet. Deze klonk ver weg, en niet bevelend. Als jij ook al homo word, waar gaat mhs dan heen? Het was een zeer bekende stem. Het meisje die hem in zijn hoofd zei had hem nooit hard op gezegd. Het meisje in kwestie had hem laten vallen. Wat had Rusine er nou mee te maken wat hij hier op vakantie deed?"Ja, dat heb je."

Carter grijnsde even kort, sloot zijn ogen en liet zijn hoofd nog ietsjes zakken om met zijn lippen zachtjes die van Nick aan te raken. Hij opende weer even zijn ogen, liet zijn glimlach verdwijnen en keek hem nu met een verhittend verlangen in zijn ogen aan dat ze hevig deed twinkelen. Weer sloot hij zijn ogen en liet hij zijn hoofd nog verder zakken, om voor de tweede keer zijn lippen met Nick te laten versmelten.
Langzaam maar zeker haalde hij zijn troffee binnen.
Zijn hand gleed naar Nick's haren die vreselijk door de war zaten vanwege de wind. Hij gleed er met zijn vingers doorheen en liet het gelukzalige gevoel van overwinning door hem heen stromen.

Nick zoende terug. Het voelde zo raar om met een jongen te zoenen. Hij dacht terug aan hoe hij dacht als hij twee homo's zag zoenen. Hij rilde even en stopte de zoen."Zullen we dit later afmaken?" hij keek langs Carter heen naar de storm.

Carter keek even naar zijn prooi onder hem en grijnsde geamuseerd bij het horen van Nick's voorstel. Hij rolde van hem af en kwam overeind. 'Sure,' zei hij, terwijl hij vooral overeind probeerde te staan bij de windvlaag die even over hem heen kwam en zijn hand naar Nick stak om hem overeind te helpen.

Nick pakte zijn hand aan en krabbelde overeind."Oké, nu heb je geen toestemming meer," zei hij plagend. Hij grijnsde naar hem en begon vooruit te lopen, van de trap af. De trein kwam langzaam het station op en Nick stapte er alvast in.

Carter keek even met samengeknepen ogen naar Nick. Dacht hij nou echt dat hij zo met hem kon spelen? Vanavond in hun kamer zou hij hun actie van net vervolgen. Toestemming of niet.
Met zijn handen weer in zijn zakken gestoken slenterde Carter achter Nick aan de trein in. Hij liep langs hem heen een lege coupé in en ging op een bank zitten. Genietend van de warmte die er in de trein heerste dook hij in de warme kraag van zijn winterjas. Zijn ogen hield hij met nog altijd een verlangende blik op Nick gericht.
Zijn handen tintelden enorm.
Wat was hij toch ook een perv.

Nick ging ongemakkelijk zitten."Kijk niet zo eng naar mij," zei hij fronzend. Hij zette zijn voeten op de bank tegenover hem, naast Carter neer. Hij dook ook diep in zijn kraag en bleef Carter aankijken.