het dak

Voor een aantal leerlingen is het een koud kunstje om op het dak te geraken. Je kunt er naar de op of ondergang van de zon kijken, naar de sterren hemel staren of de wolken tellen. Het is er stil dus je kunt er gaan nadenken over vanalles en nog wat. Let wel op dat je niet uitglijdt.


personen: niet meer dan 4

Lily keek even schigtig om zich heen, en klom toen behendig het dak op. Het was avond, en boven was er bijna geen licht, dus je kon de sterren aan de hemel zien flonkeren. Ze ging even verzitten en staarde naar de grote ronde maan. Hij is bijna vol... Uit haar tas haalde ze een boek vandaan, dat ze na veel moeite en gesmeek mee had gekregen van die heks die in de bibliotheek werkte. Natuurlijk zou ze er voorzichtig mee om gaan, natuurlijk zou ze het op tijd terug brengen, natuurlijk had ze geen zin in een speech van hier tot Tokyo... Onwillekeurig glimlachte ze even voor ze het boek open sloeg, en er in het felle licht van de maan in begon te lezen.

Nog net zag hij een meisje het dak op klimmen. Opeens kreeg hij de behoefte om het zelfde te doen. En zo gezegd, zo gedaan. Binnen luttele seconden stond hij op het dak. Het meisje zat zo te zien diep in haar boek. Hij grijnsde en nam haar in zich op. Hij kuchte onopvallend en keek naar de lucht. Een gevoel van tevredenheid stroomde door zich heen. Ook al leek deze school in eerste opzich klote, hij wist dat hij er wat van zou maken.

Lily keek op toen ze een zacht gekuch hoorde. Er stond een jongen op het dak. Ze bekeek hem even, maar zei, zoals gewoonlijk, niks. Ze hield haar hoofd even schuin, en keek toen weer naar haar boek, alsof er niks gebeurt was.

Verkeerd type. Toch zette hij een paar passen dichterbij het meisje. 'So whats your name?'zei hij op een eigenaardige zwoele manier en zonder toestemming te vragen ging hij naast haar zitten. Waarschijnlijk kon ze het vervelend vinden dat hij zomaar haar rust kwam verstoren. Maar het deed hem niets, hij moest toch wat proberen.

Lily keek weer op, keek de jongen nog even onderzoekend aan maar deed toen haar mond open. 'Lily.'Zei ze met een zachte, maar toch heldere stem, waarna ze weer naar haar boek keek.

Hij glimlachte om haar verlegenheid. 'Ga je niet om mijn naam vragen?'hij hield zijn hoofd een beetje vragend schuin. 'Je hoeft heus niet bang te zijn, voor het geval je dat zou zijn.' Hij zweeg en keek haar aan. 'Ik ben Fabian. Maar je mag me noemen zoal je wilt.' Hij knipoogde, terwijl hij wist dat ze het waarschijnlijk niet zou zien. Het leek of ze bijna gesloten in haar boek zat. Boring.

Shayla kwam het dak op, met wat hulp van de wind, wat het klimmen een stuk makkelijker en minder zwaar maakte. Eenmaal op het dak, voelde ze de aanwezigheid van nog 2 andere personen. Ze voelde duidelijk de aanwezigheid van Lily, maar ook nog van iemand anders, iemand de ze niet kende. Ze ving enkele woorden van het gesprek op, maar wist niet precies waar ze het over hadden. Ze wilde Lily en de ander niet storen, dus ging ze maar aan de andere kant van het dak zitten. Daar kon ze gewoon meeluisteren, zonder beide echt te hoeven storen.

Alecia zat al een tijdje op het dak aan de andere kant van het gebouw. Zoals gewoonlijk staarde ze naar de sterrenhemel in alle stilte.

Lily keek Fabian aan. Het maakte haar niet zo veel uit dat hij haar niks vond. Dat moest hij zelf weten. Zij had behoefte aan haar rust, en dat had ze nodig. Ze zag Shayla het dak op klimmen en glimlachte even naar haar. Toen dook ze weer in haar boek, en las gerust verder.

Het was behoorlijk glad op de daken vandaag, maar Scarlett trok zich er weinig van aan. Nu was het in ieder geval rustig. En daarbij; ze zou gewoon wat voorzichtiger dan en dan was er van het gladde niks te merken. Met een ietwat afwezig blik staarde ze de verte in. Vandaag was precies zo'n dag waarop dat nergens zin in had en gewoon niks moest doen. Ze haatte die dagen, maar op plekken als deze waren ze tenminste een beetje uit te houden.

Voorzichtig klom Scarlett wat verder door op het dak, zodat ze een fijnere zitplek had en bleef daar toen zitten. Het uitzicht vanaf hier was geweldig, maar ze moest er niet aan denken naar beneden te vallen. Tegen de tijd dat je de grond raakt had je al lang 10 boeken uit kunnen lezen - bij wijze van spreken dan. Iets te veel tijd om te panikeren dus.

-new-


Alex kroop op een behendige mannier op het dak en liep met zijn handen in z'n zakken erover heen. Het uitzicht was hier prachtig bedacht hij. Zeker wanneer hij naar beneden keek en de sportvelden zag. Een groepje meisjes was er volop aan het trainen en hij keek lustig toe. n_n

Mimiko kwam trots aangelopen met een nieuw pakje sigareten. Totaal onoplettend over wie er nog meer was ging ze zitten en stak een sigaretje op. Het rook blaaste ze in perfecte rondjes uit en ze zuchtte. Als ze rookt vergat ze al het gezeur van het leven en alles wat aan haar hoofd zat.

Alex keek op toen hij de vuile geur rook van Sigareten. Hij bekeek haar eens van top tot teen en staarde toen naar de wolken. Voorzichtig leunde hij naar achter tot wanneer hij het dak raakte met zijn rug. Zijn verbeelding maakte van de wolken verschillende wezens en voorwerpen.

Mimiko voelde hoe ze op de een of andere manier bekenen werd en keek met een ruk om. Een vreemde jongen die ze nog nooit had gezien keek naar haar rook wolkjes. Ze nam nog een hijsje en keek hem lachend aan.

Alex glimlachde vriendelijk terug maar wist niet of hij nu een gesprek moest beginnen of niet. Wie wist of ze hier kwam om alleen te zijn, als dat zo was zou hij haar gewoon gerust laten.

Mimiko stond op en liep naar hem toe. 'Ook een?', vroeg ze terwijl ze het pakje voor hield. Ze ging een meter van hem af zitten en keek hem bestuderend aan.

Alex aarzelde even maar pakte toch aan. Hij stak het maar alvast in zijn mond en zocht ergens een aansteker in z'n jaszak.

'Hier', zei ze terwijl ze een aan steker naar hem toe gooide. Zelf nam ze een laatste hijs en probeerde nu een ander figaar te maken met het rook dan rondjes. Wat mislukte het leken of vage vier kantjes. Mimiko gniffelde even en schoot toen haar peuk weg.

Na een tijdje vriemelen in zijn zakken vond hij toch nog een aansteker. Bescherment tegen de wind hield hij zijn hand naast het vuurtje ervan en stak z'n sigaret op. Hij probeerde rook kringen te maken wat uitliep in een hevig hoestbui.

Mimiko stak de aansteker weer terug in haar zak aangezien hij er zelf een had. Een onderdrukt lachje kwam op haar gezicht toen Alex in een hoest bui uit barste. 'Gaat het?', vroeg ze gniffelend.

Halverwegen het hoesten wist hij een ok uittespreken. Hij voelde zich nu wel zeer vernedert door zoiets idioot.

Mimiko stopte met lachen en stak haar hand uit. 'Mimiko', zei ze met een grijns en ze stak nog een sigaretje op.

Alex schudde haar hand vriendelijk terug. 'Alexander, maar je mag me Alex noemen' De schaamte voor die idioote blunder was nog altijd niet weg.