De slooptocht

Terra keek haar vastberaden aan "Nee...ik ga nog liever dood dan dat ik nog meer vrienden in gevaar laat komen..." de grijns kwam weer even terug op zijn gezicht, nu iedereen zonder magie zat was het gelijk niveau.

Iris begreep niet waarom Terra nou zat te grijnzen, hier was toch niks leuks aan. Ze baalde op dit moment dat ze geen krachten meer had, nu waren de oudere/jongens in het voordeel, sterker, krachtiger. Het was gewoon niet eerlijk.

Kyosu bewoog nog altijd met de grote groep mee. Met grote passen stampten ze door de hallen. Kyosu keek schichtig om zich heen, naar de dingen die hij kapot wilde gaan maken, die hij wilde vernielen. Mijn zijn stok sloeg hij enkele ruiten in, waardoor die met veel kabaal naar beneden kinkelden. Met weinig besef van wat hij zojuist had gedaan, draaide hij zich om en keek recht in de angstige blikken van twee aardlingen. De angstige blikken boorden door zijn hart heen. Even wilde hij ze iets aan doen, maar hij bedacht zich al snel. Het was stom geweest van hem om hierheen te komen. Kyosu stampvoette terug naar zijn kamer. Hij kon dit Lune niet aandoen.

Zero keek naar Iris en pakte een lange katana uit ze eigen tas en keek haar vervolgens aan. Als het erop aankomt..dan heb ik geen keus.. Hij hoopte op dat ze weg wist te komen..maar ergens wou hij wel de kracht om tegelijk mensen af te slachten..

Iris keek met grote ogen naar Mido's wapen, Je bent gewoon zwak.. ze hoorde een paar Ayoanen schreeuwen. Ze keek angstig achter haar. 'Zero, wat doe jij hier?' vroeg ze boos. Ze moest het weten, ook al zou ze straks gewond raken, ze moest het weten.

Terra had zijn arm bescherming aangetrokken en trok net één van de leerlingen weg uit de gang waar de sloopende hooligans rond hupte "En nu naar je kamer..." hij keek het ventje streng aan en die rende meteen weg.
Hij keek de gang in en zag Iris nog altijd staan "...waarom luisterd dat mens nu niet gewoon..."

Yumiko trok haar wenkbrauw even op en ging daarna verder met het vernielen van de school. Ze liep door het voorval een klein stukje achter op de groep, die een spoor van gesloopte spullen achterliet. Al snel was ze weer bij, en liep ze weer op kop. Al gaf het haar wel heel dubbele gevoelens. Ze wilde hier wel blijven na de oorlog, ze moest immers haar specialiteit opkrikken naar niveau 5 voor ze hier weg zou gaan. En als de Heerseres zou weten dat zij deze slooptocht had opgezet, zou ze dan wel mógen blijven?

Het duurde niet lang voor Zero de andere Ayoanen terug keek en hij niets zei en hij richte zich weer op iris. ''Ik ben een Wraakengel..en tsja..dat haat ik..'' Hij hield zijn wapen..maar het was niet echt tegen haar gericht..

Iris draaide haar hoofd weg, ze sprintte naar haar kamer. Hoe druft hij? Even ze vrienden verraden.. ze wist dat het oneerlijk was wat ze dacht, want Terra deed ook mee. Nee, Terra vecht niet, hij nam het voor ons op.. vreselijk vond ze dit, Allemaal verraders..

Zero liet zijn wapen vallen en rende langs iedereen en hij rende achter haar aan in de hoop dat hij haar kon inhalen. ze denkt nu zeker wat verkeerd hij rende haastig door..

Iris hoorde wat Ayoanen aan komen rennen, ze vluchtte haar kamer binnen.

Terra zag Mido achter Iris aan rennen en dacht dat hij haar wou aanvallen, hij greep Mido bij z`n kraag en slingerde hem terug de andere kant op door zelf zijn gewicht mee te draaien.
hij keek Mido met een serieus gezicht aan "..Ik zou het niet eens proberen als ik jouw was..."

Zonder na te denken wat Terra zei sloeg hij hem keihard in ze maag en hij sleurde zichzelf naar achteren. '' Gast, jij denkt verkeerd..'' Hij stond boven hem en pakte ze wapen en hij hield ze afstand. '' dit is geen tijd voor een gevecht'' Hij wees op de anderen Ayoanen die verder wouden.

Terra duwde zichzelf soepel achteruit en schoof over de grond om zichzelf vervolgens op één hand overeind te drukken en moeiteloos op zijn voeten te landen "...Nee...je hebt gelijk..." hij had de enorme knal buiten gehoord en keek even vluchtig naar het raam, buiten stond een grote groep duister gekleden personen "...Ok..." Iris kon zichzelf wel redden...er was nu eerst een oorlog te voeren en mensen te helpen, hij draaide zonder iets te zeggen om en sprinte keihard de gangen door.