De lessen van Taylor Cross

Taylor Cross gaat leerlingen van Magic Highschool motiveren voor een kookopleiding, gezien die tegenwoordig steeds minder populair wordt.
Omdat de Heerseres even geen ruimte had voor een uitgebreide keuken, heeft ze de oude verborgen keuken in de noordtoren opgeknapt.
In een eerder topic is deze nog oud, en staat alles schots en scheef. In dit topic is de keuken helemaal gerenoveerd.
Het plafond is nog steeds laag, maar de kastjes zijn van een donker ebbenhout, de glimmende pannen hangen aan een rekje boven een fonkelend fornuis, en alle troep en oude onzin die er lag is verwijderd.
Het is nu een ronde keuken, met in het midden een ronde tafel met twee stoelen.
Kloppen mag altijd, maar de lessen zijn 1 op 1, dus als Taylor bezig is met een les, kan je alleen even langskomen om iets te vragen ofzo.
Momenteel geeft ze les aan Seth in de keuken.


--


Taylor klakte geïrriteerd met haar tong. Ze haatte het als mensen laat kwamen, dat toonde geen respect, en geen doorzettingsvermogen. Alsof ze er bij voorbaat al geen moeite voor wilden doen.
Ze ijsbeerde ongeduldig door het keukentje.

Hij had niet gedoucht.
Niet gegeten. Hij was niet opgestaan van zijn bed en had uren de vreselijke scène herhaald in zijn hoofd. En telkens als hij Yuu's gepijnigde gezicht zag, telkens als hij voelde hoe de warmte onder zijn vingers vandaan gleden.. Elke keer weer leek het alsof er miljoenen messen door zijn hart sneden en hem genadeloos lieten leven.
Maar dit was ook de reden dat hij, na al die doodse uren, toch de spierkracht had om zijn lichaam naar de noordtoren te slepen. Hij wilde iets hebben dat hem niet aan Yuu zou herinnerinen, hij moest iets hebben dat hem af zou leiden.

Met een verschrikkelijke haarcoupe, twee rode ogen van het lange huilen, en het overhemd dat hij in Japan ook nog had gedragen, klopte hij even op de deur.

Taylor beende naar de deur en rukte die boos open. Terwijl ze achteruit stapte om hem door te laten haalde ze schamper haar neusje op.
"Je bent laat," becommentariseerde ze geërgerd. "En je ziet er niet uit."

Seth keek fronsend naar het gezicht, dat hem inderdaad even naar een totaal andere wereld leek te trekken.
Wie was zij ook alweer?
Oh.. oja.
Hij schuifelde de kamer binnen, en er ontsnapte een hopeloze zucht aan zijn keel. Zijn ogen gleden naar de grond onder hem en hij beet fronsend op zijn lip.
Hij had zich bedacht, dit kon hij niet.
"Ik kom even zeggen," begon hij hees, terwijl hij verdrietig naar de grond staarde. "Dat ik niet kan komen."

Taylor voelde de woede in zich opwellen toen ze zijn belachelijke uitspraak hoorde.
"Je geeft het op! Natuurlijk, we zijn nog niet eens begónnen en je geeft het al op." Haar bruine priemende oogjes gleden boos over zijn totaal verslonsde uiterlijk en ze zette haar handen in haar zij.
"Dit kan ik nou écht niet uitstaan," informeerde ze, terwijl ze aan zijn arm trok en hem op een stoel duwde.
"Maar jammergenoeg zal je me nog even moeten verdragen, want je gaat helemaal nergens heen."
Woedend draaide ze zich om op haar hakjes, en trok ze een kastje open waar een heleboel gloednieuwe kaften in het gelige licht van de lamp blonken.

Seth keek verwilderd op toen hij met een simpele beweging op de stoel werd gedeponeerd.
"Maar.. maar!" Hij wierp een hopeloze blik op Taylor, en voelde zijn hoop om weg te komen langzaam oplossen.

"Hou je mond," gromde Taylor, die met een enorme concentratie haar woede wist in te houden, en een loodzwaar boek uit een kastje tilde.
Met grote moeite wist ze het ding op de tafel te gooien, waar het met een luide PLOF op landde.
Ze keek de imbiciel even verachtend aan en vouwde toen het boek open.
"En ik waarschuw je," ging ze met een gromstemmetje verder, "ik haat imbicielen."

Seth slikte en keek bang van het dikke boek naar het meisje. Hij keek om zich heen, op zoek naar Yuu's hand die-
Met een schok schoten zijn ogen open, en keek hij even totaal van de wereld naar het boek onder haar handen.
Yuu was er niet meer.
Nooit meer.

Haar lippen bewogen, maar hij hoorde haar niet, ze kwam dichterbij, maar hij merkte het niet. Het enige wat tot hem doordrong, was het besef dat als een soort eindeloze scheur door zijn lichaam sneed.
Nu pas begreep hij het.

"Ik neem aan dat je de basisprincipes van koken allang onder de knie hebt." Ze dwaalde door het boek, op zoek naar de gewenste pagina. "Ik bedoel," ging ze met een laatdunkend stemmetje verder, "zelfs imbicíelen weten hoe je een fatsoenlijke taart bakt- Ah!" Euforisch haalde ze het boek overeind, zodat de pagina nu in zijn zichtveld was.
Bovenaan de pagina stond "Civet de Lièvre à la Flamande", in sierlijke zwarte letters. Onder die titel stond een enorme waslijst aan benodigdheden, en een enorme bereidingswijze die elk punt tot in het detail uitlegde.
Taylor wees even naar de titel. "En ik ga dit vandaag voor je maken," zei ze, terwijl ze naar het boek keek. "Omdat je dan kan zien.." Haar blik was echter naar de kluns tegenover haar gegleden, en meteen zag ze dat hij totaal niet oplette.
Zijn handen trilden, zijn mond hing open, en zijn wangen waren spierwit. Bovendien keken zijn wijde hazelnootbruine ogen verbaasd de wereld in.
Boos stapte ze op hem af, en greep ze hem vast aan zijn haar.
"ALS JE NU NIET GAAT OPLETTEN DAN ZWEER IK DAT JE NOOIT MEER RUSTIG KAN SLAPEN."

Seth was net bezig met het processeren van dieze afschrikwekkende informatie, toen hij plots een nogal pijnlijke steek aan zijn haar voelde. "Aau..?" merkte hij verbaasd op, terwijl hij met zijn ogen knipperde en naar zijn hoofd greep.
Maar hij merkte echter dat hij tegen een klein warm handje aanbotste, en meteen daarna keek hij recht in de ogen van het gruwlijkste monster dat hij ooit had gezien.
"S-SORRY!" riep hij woest uit, terwijl hij onder haar greep vandaan dook en van de stoel afviel. Haastig krabbelde hij overeind, en ging hij hijgend tegen de houten koelkast staan, om totaal verward zijn blik van het monster naar het boek in haar handen te schieten.

Taylor's blik priemde kwaadaardig in die van de jongen, maar na een paar seconden besloot ze dat ze haar tijd beter kon besteden.
"Let op," beval ze met een klein, bedrukt stemmetje, dat blonk van de onderliggende razernij.
Met een moeizame uitdrukking hees ze het loodzware boek op, en wees ze even naar de titel.
"Zoals ik al zei," gromde ze, "dit ga ik vandaag maken. En jij gaat toekijken."

"Civet de Lièvre à la Flamande," las Seth met een trillerig stemmetje. Hij keek haar bang aan.
"Wat is dat?" vroeg hij achterdochtig, alsof hij verwachtte dat ze met een soort bloedtaart aan zou komen, die versierd was met mensenbotjes en een hele hoop gillende kinderen had gekost.

Taylor lachte schamper, en draaide zich op haar hakjes om. Met een doffe plof landde het zware boek op het aanrecht, waar alle ingrediënten al waren uitgestald.
"Omdat ik alle recepten uit mijn hoofd weet, hoef ik niet in het boek te kijken." Ze wierp hem even een laatdunkende blik toe. "Maar je mag NOOIT maar dan ook NOOIT afwijken van het recept. Denk niet dat het dan beter wordt, denk helemaal niet. Volg de instructies op en je bent klaar. Maak me niet onnodig kwaad."
Ze draaide zich weer om naar het aanrecht, maar ze kon niet goed bij het hoge tafelblad. Boos ging ze op haar tenen staan en griste ze twee flesjes van het aanrecht.
"Goed, het eerste wat je doet, is de azijn bij het bloed voegen."
Zonder ook maar enige verbazing over haar eigen uitspraak goot ze wat doorzichtige vloeistof in een maatbeker. "Gok niet, doe precies zoals het recept je voorschrijft. Anders gaat het bloed alsnog stollen."

Seth's ogen schoten open.
"B.... bloed?!"

Er verscheen een grijnsje rond haar lippen toen ze zijn verontwaardigde opmerking hoorde, maar ze reageerde niet en voegde met een soepele beweging de azijn bij de rode vloeistof.
"Als je dit gedaan hebt, voeg je de lever bij het hazenbloed- oh, en het is handiger om daar te gaan staan want anders zie je niet waar ik mee bezig ben." Ze wees met een hand waar een donkerrood stukje vlees in rustte naar een kast aan haar rechterhand.

Haastig kwam Seth overeind en krabbelde hij naar de plek die ze aanwees. Met groeiende angst voor waar ze in godsnaam mee bezig was staarde ze naar het aanrecht, waar nog veel meer doodenge ingrediënten op stonden.

"Dan pak je de haas," meldde ze droogjes, terwijl ze een grote homp vlees van het aanrecht griste en dat op een snijplank legde. "En dat snij je in stukken."
Ze begon met een serieus gezicht het arme beest in stukken te snijden, en gooide er toen ze klaar was zout en peper overheen. "Bestrooi het met zout en peper, maar kijk goed hoeveel en ga nooit af op je instincten." Ze zette de potjes terug en keek even naar de kluns.
Het idee dat hij dit ooit allemaal zelf zou kunnen was bijna lachwekkend, maar toch, ze had geen zin om op te geven.
Ze keerde zich weer naar het fornuis, en griste een fonkelende steelpan uit het pannenrekje. Met een paar vloeiende bewegingen lag er een hompje boter vrolijk in de pan te sissen, en niet veel later lag de haas opgehakt en langzaam lichter kleurend in de pan.
"Tien minuten, niet meer, niet minder," informeerde ze hem, terwijl ze de kookwekker instelde. "Als het aan het bakken is, strooi je er vijftig gram bloem over," ging ze verder, terwijl ze een precies afgemeten hoeveelheid over het rode vlees begon te strooien.

Seth besloot zijn aandacht van het arme dier af te leiden, en keek haastig naar haar achterhoofd.
"Maar is het niet de bedoeling met koken dat je het.. op je instincten doet?" vroeg hij onzeker, verwachtend zo'n domme vraag te hebben gesteld dat ze hem compleet zou negeren.

Taylor, die zojuist de lever aan het zeven was, draaide zich verwoed om toen ze hoorde welke onzin de kluns aan het uitkramen was.
"INSTINCTEN?!" Ze prikte met een pollepel op zijn borst, en vond het absoluut geen probleem dat er nu een bloederige vlek op zijn witte overhemd belandde.
Had hij maar een schort meegenomen.
"Als je kookt moet je NOOIT op je instincten afgaan. Als je niet precies luistert naar het recept, dan zal je nooit slagen." Haar ogen fonkelden gevaarlijk.
Hoe durfde hij tegen haar in te gaan?!
Boos draaide ze zich weer om, en gooide ze de mengeling van bloed en lever bij de haas in de stoofpan, waar ze net íets te hard een deksel op plantte.
"Instincten.. instincten!" herhaalde ze fluisterend en met groeidende afkeur. Woedend draaide ze zich om en keek ze de jongen met een stekende blik aan.
"Als je het ooit waagt je 'instincten' op te volgen," gromde ze, terwijl ze akelig dichtbij kwam en nu op minder dan tien centimeter afstand haar ogen in de zijne boorde.
Ze grijnsde even gevaarlijk en prikte met haar vinger op zijn borst, zodat er een kleine vonk oversprong.
"Dan zorg je dat je mij nooit meer tegenkomt, want anders.."

Zijn gezicht trok wit weg en hij staarde doodsbang naar beneden, waar de kleine duivel iets engs deed met zijn overhemd.
"WAT DOE JE, IK BLOED, IK BLOEHOED!" jammerde hij, terwijl hij onder haar greep wegdook en naar de tafel struikelde.
Woest hijgend trok hij aan zijn overhemd, waar een rode vlek zich langzaam uitspreidde.
"WAAROM DEED JE DAT?!" schreeuwde hij, terwijl hij haar woest aankeek en al snel zijn uitdrukking liet vervagen tot intense angst.
"Het doet pijn," jammerde hij er stilletjes achteraan.

Taylor kneep schamper haar ogen samen en vouwde haar armen over elkaar, zodat de pollepel vervaarlijk bloed in het rond zwiepte.
"Dat," begon ze met een licht laatdunkerig stemmetje, "is hazenbloed."
Ze bleef hem even aankijken, en wilde een boze reactie geven op zijn imbicielerige paniekactie, toen ze plots iets zwaar eigenaardigs opmerkte dat ze haastig naar de rand van haar hoofd duwde.
Waarom had ze plots niet meer de neiging om hem voor idioot uit te maken?
Boos draaide ze zich om naar het aanrecht.
"De uien," begon ze prompt, terwijl ze weer herinnerde wie ze was en welke idioot achter hem stond te hijgen van angst. "De uien, die.. die moeten gesneden worden."
Ze pakte haastig twee ronde dingen en begon er woest in te snijden.

"AAHA-...!" Hij keek woest van het afschrikwekkende figuur naar zijn overhemd.
Verdorie.
Ze had nog gelijk ook.
"..o."
Met een rood hoofd schuifelde hij langzaam naar zijn vertrouwde plekje tegen de koelkast, en keek hij van daaruit naar Taylor, die agressief de uien aan het fijnsnijden was.
Hij slikte en keek even naar de pan.
Misschien was nu het juiste moment om te vermelden dat hij een absolute hekel had aan wild?
Hij slikte opnieuw en liet zijn blik terugglijden naar Taylor, die blijkbaar vond dat de uien haar persoonlijk hadden mishandeld.
... Nee. Nee.. dat kon nog wel even wachten.

Taylor sneed verwoed in de uien en gooide ze veel te ongeorganiseerd in een glazen schaal, waar ze na enig gestoei met tomaten, peper en zout een deksel op deed.
Ze tuitte kritisch haar lippen en tikte even met haar vingertjes op het aanrecht.
Plots draaide ze zich om, en keek ze de jongen even iets agressiever dan nodig was aan.
Het was namelijk ook allemaal zijn schuld.
"Het moet nu een uur en drie kwartier sudderen," meldde ze monotoon, terwijl ze vaagjes gebaarde naar de stoofpan op het vuur. "Maar dat doet er niet toe, ik heb immers de juiste hoeveelheden gebruikt dus weet ik dat het klopt. Bovendien kost onnodige tijd om het voedsel op te eten."
Ze keek even afwezig naar het opengeslagen boek, en herinnerde zich plotseling iets.
"Oh, en voor de volgende keer wil ik dat je pagina éen tot en met tien uit je hoofd leert."
Ze duwde hem moeizaam het loodzware ding in zijn handen en knikte naar de deur.
"Tot ziens," adviseerde ze hem schamper.

Seth keek van haar, naar het loodzware boek, en vervolgens naar de deur.
"M-maar moeten we niet.. het is toch zonde.. al die moeite..-" zijn blik gleed terug naar het meisje onder zijn neus en hij slikte haastig zijn woorden in.
"Ik bedoel, eh.. tot ziens!"
Haastig struikelde hij naar de deur van het ronde keukentje, die hij met een verwilderde ruk opentrok. Vervolgens rende hij haastig de trappen af, het loodzware ding moeizaam in zijn greep gevestigd.
Ergens had hij het idee dat hij als haas zou eindigen als hij de tien pagina's niet razendsnel in zijn hoofd zou prenten.