Het afdakje op het plein.

Één groot plein en ten opzichte van het plein is het afdakje miniscuul. Maar toch genoeg ruimte voor minstens vijf mensen. Het lijkt op een soort circustentje. Een niet zo comfortabel bankje is het enige wat de "ruimte" vult. Als het regent zit hier je hier altijd goed.

Personen: minstens vijf.
Aantal regels: minstens twee.

Met zijn mobiel spelend zat Fabian onder het afdakje. Doelloos wat te chillen in zijn ééntje. Hij was moe en had even zin om lekker niets te doen. Hij had de laatste tijd Scarlett niet gezien, laat staan gesproken. Misschien werd het toch niks. Niet dat het hem veel deed, maar het was best zonde. Hij stopte zijn mobiel terug en keek om zich heen.

De eerste die Scarlett opmerkte toen ze buiten kwam was Fabian. Hoe kon het ook anders? Die jongen was overal waar zij kwam en andersom. Twijfelend keek ze van hem naar de deur, maar besloot toen toch maar langs hem te gaan zitten. "Sinds wanneer ga jij alleen zitten?" vroeg ze toen, omdat ze hem totaal geen type vond om ergens maar een beetje alleen rond te hangen.

'Sinds ik hoop dat er een mooi meisje me komt vergezellen.'begon hij met een klein glimlachje. Daarna deed hij net of hij heel verrast opkeek. 'En kijk nou een hotter meisje dan hot zit naast me. Heb ik toch weer even goed gefixt.'riep hij uit met een knipoog. 'How are you doing? - Lang niet met je gepraat.'

Lachend schudde Scarlett haar hoofd toen Fabian zich weer net zo gedroeg als ze hem kende. Normaal gesproken zou ze een jongen allang geslagen hebben als hij zoiets zei, maar bij Fabian had het wel iets grappigs. "I'm fine, thankyou," antwoordde ze toen vrolijk. "How about you?"

'Ja gaat goed.' - 'Ik ga over paar uren even terug naar Amsterdam. Weer naar mijn vriendengroep toe. I'm super excited. Ik blijf een hele goeie vriendin slapen en blijf paar daagjes.' Hij verlangde er zo ontzettend na. Hij kon niet wachten tot dat hij eindelijk in het vliegtuig naar Schiphol zat. Hij begon er onbewust van te glimlachen. Daarna keek hij naar het meisje. 'Jij dan? Plannen?'

"Oh tof!" antwoordde Scarlett vrolijk, waarna ze knikte. "Ja, ik ga terug naar Ayao," zei ze toen. Natuurlijk zouden Scorpio en zij terug naar huis gaan.. tenminste, daar ging ze van uit. Tenzij Scorpio opeens echt drastisch veranderd was qua dat soort dingen. Dat zou echt vreselijk zijn. En als hij ging.. hopelijk nam hij Rusine dan niet meer. Daar had ze echt geen behoefte aan. "Voor hoe lang?" vroeg ze toen. Het was veel makkelijker praten als hij gewoon "normaal" deed merkte ze.

'Paar dagen.'zei hij twijfelend. 'Weet nog niet zo precies. Weer een paar dagen van mijn oude leefstijl proeven, maar dan wel met verandering erin en dan weer back to magic high school.' - 'Ik heb er behoorlijk uitzien, party'en voor het leven. Ik was bijna dag en nacht bij mij vrienden, dus dit was wel even wennen.'bekende hij. Hij deed zijn capuchon op en wreef daarna even lichtjes in zijn ogen. 'Ga je terug naar je ouders ofzo? Of echt voor vrienden?'

Scarlett knikte. "Paar dagen of gelijk zolang het kan?" grijnsde ze. "Nee, ik ga gewoon terug naar mijn ouders met Scorpio. Natuurlijk ook wel langs vrienden maar terug ga ik toch vooral voor mijn ouders, hoe raar dat ook mag klinken." Iedereen had altijd zoveel vooroordelen over Ayaoanen, maar hun familie was juist altijd heel hecht, en ze ging dan ook graag terug in de vakantie.

Hij knikte begrijpend, hoewel hij het eigenlijk helemaal niet begreep. Waarom zou je in hemelsnaam naar je ouders toe willen? 'Mijn ouders zijn juist de laatste personen die ik wil zien. Daarom blijf ik niet ontzettend lang. Zodra mijn ouders weten dat ik in de buurt ben zullen ze me niet met rust laten. Ze doen alles om me uit de buurt van mijn vrienden te houden. En als ze weten dat ik bij Lily blijf slapen is het al helemaal mis.' Hij rolde zijn ogen van. Hij ergerde zich al als hij er alleen al aan dacht. Vreselijk.
Daarna richtte hij zich weer op Scarlett. Ze had wel iets van Lily. Misschien dat hij daarom een klein beetje een zwak voor haar had op de één of andere manier.
'Ik heb trouwens nog nooit je tweelingbroer gezien? Waar hangt dat jong uit?'

Scarlett trok een medelevend gezicht. "Wat doen ze dan allemaal?' vroeg ze toen, haar ogen gewoon voor zich uit gericht. Lily? Wie was Lily dan? "Wat is er dan mis met Lily?" vroeg ze pas later, toen ze niet echt volgde wat er zo erg was aan haar. Well, misschien was er ook niks ergs aan haar, maar zo klonk het vanuit Fabians mond.

Hij haalde zijn schouders op. 'Volgens mijn ouders heb ik een verkeerde in vloed op mijn vrienden en andersom. Maar wij doen niks kwaad. Ze overdrijven.'legde hij een beetje uit. Meer hoefde ze niet te weten. 'En Lily is ook niks mee. Ze maken zich zorgen dat ik haar zwanger ga maken ofzoiets. Haar ouders zijn nogal hoog en mijn ouders kijken enorm tegen hen op. Dus dan denken zij dat ze in dikke problemen zijn.' Hij zuchtte schudhoofdend. 'Maar Lily en ik, we zijn gewoon hele goeie maatjes al vanaf kleins af aan.'

Scarlett knikte begrijpend. "Well, je hoeft ook niet naar je ouders te gaan in je vakantie," zei ze toen. Ze was ontzettend blij met haar familie, normaal al, maar nu ze het verhaal van Fabian hoorde zelfs nog meer. Al kon ze zijn ouders ook wel begrijpen.. Fabian was vast niet het type dat zich goed gedroeg. Niet dat Scorpio en zij dat wel waren, maar in ieder geval wel classy. En Fabian.. meer een uitgaanspersoon.

'Klopt.'zei hij bevestigend. Daarna keek hij weer in haar ogen. Ze waren zo mooi, dat hij er elke keer weer in moest kijken. Hij glimlachte. 'Ik meen het serieus dat ik nog nooit een meisje met zulke mooie ogen heb gezien. Maar dat komt waarschijnlijk door dat vrolijke planeetje van jullie.'merkte hij met een charmante klank in zijn stem op.

Scarlett merkte dat ze elk moment weer rood kon worden en wendde snel haar gezicht nog wat meer af, zodat het ook onmogelijk voor hem was om in haar ogen te kijken. Het voelde vreemd als Fabian haar complimentjes gaf, zeker zo. Het voelde bijna als.. bedrog? Alsof ze geen complimentjes meer zou mogen krijgen. Het sloeg totaal nergens op maar toch.. toch voelde het wel zo. "Dankje.." bracht ze toen uit, haar ogen gericht op een huis in de verte.

'Ik vind je zo vreselijk schattig, weet je dat? Zo'n lief leuk meisje. Ik kan me behoorlijk goed begrijpen waarom jou vriendje niet van je af wil.'knipoogde hij. 'Als ik je verlegen maakt, kan je het gerust zeggen. Dan beginnen we over een ander onderwerp.'zei hij vermakelijk. Het hele gebeuren begon steeds leuker te worden.

Scarlett liet haar ogen nog steeds rusten op het gebouw, terwijl ze probeerde niet naar Fabian te luisteren. Hij meent het niet, hij wil je alleen testen. Niet luisteren. "Naar Amsterdam dus?" begon ze opeens over een heel ander onderwerp. "Waar ligt dat ergens? Ik weet niks van de aarde."

'In Nederland en Nederland ligt in Europa. Verdere vragen mag je niet stellen. Want op aardrijkskundig gebied ben ik niet zo ontzettend sterk. Maar Amsterdam is wel een chille stad. Mijn hart ligt daar. Zodra ik er weer helemaal kan wonen, doe ik dat ook. Je kunt wel een keer mee over een tijd. Dan geef ik je een rondleiding. Laat ik de leuke plekken van Amsterdam zien.' Hij glimlachte. 'Gewoon heel onschuldig en vriendschappelijk!'voegde hij er achter aan.

"Misschien ja," antwoordde Scarlett, die niet echt behoefte had om op een voor haar nietszeggende Aardse plek te worden rondgeleid, en al zeker niet door Fabian als hij zo doorging. "Maar in Nederland dus? Ken ik niet," zuchtte ze, waarna ze opstond. "Ik ga maar weer eens naar binnen toe." Ze knikte kort en glimlachte toen. "Bye," zei ze, waarna ze richting de ingang van de school liep.