Yumiko's vakantie

Ik heb besloten gewoon een Yumiko topic te maken. Aangezien ze toch met niemand optrekt in de vakantie en ze ook niemand gaat tegenkomen kan dus voor ieder ander behalve voor mijzelf gezien worden als een nutteloos topic. Maar als je er geïnteresseerd in bent kan je natuurlijk gewoon meelezen.

Toegang: Alleen Yumiko

Met slechts een tas met wat kleding vertrok ze naar haar eigen huis. Al zouden haar ouders en zusje over twee dagen zelf al op vakantie gaan, wilde ze toch nog even een bezoekje brengen.
De deurbel ging. Een bediende deed open en begroette Yumiko vriendelijk. 'Goedemiddag mevrouw Sayaka.' Yumiko trok haar wenkbrauw even op aangezien de bediende haar mevrouw Sayaka noemde, iets wat ze normaal nooit deed. Haar vader en moeder stonden in de hal, en gaven drie formele zoenen als begroeting. Veel te vriendelijk boden ze Yumiko een wijntje aan. Het leek alsof ze te gast was in haar eigen huis. Ze voelde dat er iets werd verzwegen, of nog verteld moest worden. En het zou vast geen bevredigend nieuws zijn.

Yumiko nipte ietwat onrustig van haar bloedrode wijn. De spanning was om te snijden, maar er kwam nog geen woord uit de mond van haar vader of moeder. 'Er is wat hé?' vroeg ze uiteindelijk terwijl ze ze om de beurt aankeek. Langzaam ging het hoofd van haar vader op en neer. 'Ik heb een opdracht gekregen van Cecilio om een verrader van het Leger des Duister om te brengen. Het persoon in kwestie werkte bij het Leger des Duister, niet als soldaat maar op kantoor. Jarenlang gaf ze vertrouwelijke informatie door aan de MSA in ruil voor een aardige smak geld. Dit moet gebeuren voor het einde van de week. Maar helaas zijn je moeder en ik op vakantie, en dus gaat de opdracht me niet lukken. Mijn vraag was,' Yumiko keek hem even aan. Ze begreep het al, ook al had haar vader zijn zin nog niet afgemaakt. 'Of ik het wil doen?' vroeg ze. Haar vader knikte.

'Hoe heet ze, waar woont ze, hoe oud is ze, wat is haar specialiteit en niveau?' vroeg ze met een kille, nietszeggende blik. Het punt was duidelijk, ze stemde in zonder dat letterlijk te vertellen. Op het gezicht van haar vader ontstond een tevreden grijns. 'Haar naam is Aysa. Ze woont in Rusland, Moskou en ze is niveau 3 Ijs&kou. Ik geef je een foto, en een ticket naar Moskou. Je vliegtuig gaat over precies 4 uur en 32 minuten, dus je zult op moeten schieten. Succes.' hij knikte en verdween daarna in het niets, samen met zijn vrouw.

Een enorm vliegveld was het. Het leek wel een overdekte stad. Terwijl ze om haar heen bleef kijken sleepte ze haar koffer achter haar aan. Ze voelde de blikken in haar rug prikken. Op deze plek waren immers niet veel mensen gewend aan de kleding die Yumiko aan haar lijf had hangen. Met moeite probeerde ze het te negeren. Haar conclusie was al gemaakt; Russen waren niet haar favoriete mensen.
Lopen had bijna sneller geweest dan de taxi door het enorme aantal auto's op de openbare weg. Vol ergernis begon Yumiko op haar nagels te bijten terwijl de teller door bleef lopen. Uiteindelijk werd ze afgezet bij het Hilton Hotel van Moskou. Alle luxe die een mens kon wensen, was in dit hotel te vinden. Maar tijd om er van te genieten was er niet, ze was hier met een duidelijke opdracht. Namelijk het vinden van Aysa. En dat op zich was al een aardige opgave.

Bruin haar, zwart haar, rood haar, blond haar, alles was er in overvloed. Maar wit haar was nog nergens te bekennen. Na enkele uren wandelen, wat inmiddels al was veranderd in sjokken, kwam hetgeen waar Yumiko al die tijd op had gehoopt. Een meisje botste tegen haar op, en hakkelde een excuses. 'Sorry, sorry, was niet mijn bedoeling. Hier, laat me je overeind helpen.' Yumiko had het gezicht nog niet bekeken, en nam mopperend de hand aan. De blik in haar ogen veranderde in een geschokte blik bij het zien van het meisje. Ze wist het zeker, het was Aysa, geen twijfel mogelijk. De mysterieuze blik, het spierwitte haar en de ijs blauwe ogen. Maar hier was niet het moment, te druk, te veel getuigen. Onveilig.

Yumiko vond het bijna zonde om dit stuk schoonheid haar leven te ontnemen, maar wat moest, dat moest. 'Kan ik je misschien een kop thee aanbieden?' zei Aysa terwijl ze zichzelf nogmaals verontschuldigde. Yumiko dacht even na. Als ik nu nee zeg, dan zie ik haar nooit meer terug. Het moet, het moet. 'Graag.' zei ze met een geacteerde glimlach.
Ze nipten beiden aan hun thee, terwijl vier grote ogen elkaar aankeken. 'Ik heet Aysa, trouwens.' 'Yumiko,' 'Waar kom je vandaan?' vroegen de ijsblauwe ogen. Yumiko schrok enigszins van haar vraag. Als ze zou zeggen dat ze van Ayao kwam, was het foute boel. 'Uit Japan.' antwoordde ze serieus.

Een luide beltoon klonk vanonder de tafel. Haastig zocht Aysa naar haar mobiel in haar tas. 'Ja?' .. 'Ja ik ga al,' .. 'Nee,' ..'Ik ben al onderweg.' Ze hing op, en haar gezicht vertelde dat er iets aan de hand was. 'Is er wat?' vroeg Yumiko vanachter haar thee. 'Mijn moeder is ziek, ik moet medicijnen halen.' Een vlaag van medelijden ging door Yumiko heen. Haar moeder was ooit ook ziek geweest, op sterven na dood. Maar het medelijdende gevoel stopte ze weg. Met het meisje mocht ze geen medelijden hebben, lang zal ze toch geen last meer hebben van de ziekte van haar moeder. Samen zullen ze overlijden, samen verder leven op de eeuwige jachtvelden. 'Ik ga terug naar mijn hotel.' verklaarde Yumiko terwijl ze opstond. 'Welk hotel slaap je?' 'Hilton.' antwoordde ze nog voor ze verdween in de mensenmassa op straat.

Yumiko lag wakker in haar bed. Ze had niet kunnen slapen door het piekeren. En net toen ze bijna in slaap viel, vroeg in de morgen, werd er op de deur geklopt. Al gapend stond ze op, om de deur open te doen. 'Aysa?' vroeg ze met een schuin hoofd terwijl ze de witblonde verschijning aankeek. De tranen stonden in Aysa's gezicht terwijl ze Yumiko omhelsde. Een vreemd gevoel ging door Yumiko heen. Medelijden, alweer. Maar ze mocht geen medelijden hebben, dat mocht niet. 'Wat is er?' vroeg ze terwijl ze zich bevrijdde uit Aysa's greep. 'H-het is mijn moeder. Haar medicijn. We moeten het ophalen voor zeven uur, anders is het te laat. Maar het is 20 kilometer verderop, een taxi is te langzaam door het vele verkeer. I-ik weet niet wat ik moet doen.' snikte ze. Yumiko wist dat ze kon helpen. Maar toch twijfelde ze of ze haar hulp aan zou bieden. 'Ik help je.' zei ze uiteindelijk. 'Hoe?' 'Geen vragen, moet ervandoor.'

Yumiko was op normaal tempo het hotel uitgelopen. Nog nooit had ze het geoefend, maar nu moest het in één keer lukken, er stond immers een leven op het spel. Al klonk dat heel erg vreemd. Ze probeerde het leven te redden van Aysa's moeder, terwijl ze opdracht had om Aysa te vermoorden. Dubbel. Eigenlijk dacht Yumiko niet eens meer aan haar opdracht. Met enorme snelheid rende ze tussen de stilstaande auto's in de file door. Versnelling, nooit geoefend, maar alsnog ging ze rond de zeventig kilometer per uur. Op deze manier zou ze er in zo'n tien minuten zijn. Ze hijgde niet, het koste vrijwel geen moeite om haar snelheid te behouden.
Het ziekenhuis was enorm, maar gelukkig was de receptie niet moeilijk om te vinden. 'Medicijnen voor ehh.. de moeder van Aysa.' Ze hoopte dat de vrouw het zou begrijpen, ze wist immers niet eens de naam van Aysa's moeder. Antwoord kwam er niet, de vrouw kon geen Engels spreken. Maar blijkbaar verstond ze het wel, want Yumiko kreeg een tasje in haar handen geduwd. In rap tempo keerde ze om, om haar weg te vervolgen. Ze moest zich haasten, anders zou het te laat zijn.

Yumiko was op tijd, al had het niet veel gescheeld. Met grote ogen werd ze aangestaard. De vraag hoe ze het voor elkaar had gekregen in zo'n korte tijd brandde bij iedereen, maar niemand durfde hem te stellen. Het medicijn werd toegediend, precies op tijd. 'Bedankt voor alles, Yumiko.' zei Aysa met tranen in haar ogen terwijl ze Yumiko omhelsde. Moest ze haar wegduwen? Ter plekke vermoorden? Nee, ze moest de knuffel gewoon toelaten, ze kon ook niet anders. 'Het is al goed.' zei Yumiko met een oprechte glimlach op haar gezicht.

Dagen verstreken. En elke dag leek met Aysa slechts een uur te duren. Het ging allemaal veel te snel voorbij. De treurige blauwe ogen van Aysa waren in de afgelopen dagen veranderd in stralende helderblauwe ogen, zoals het hoorde. Haar moeder was alweer zo goed als beter, en had haar leven te danken aan Yumiko. Maar vandaag was de dag. De op één na laatste dag dat ze er was. Vandaag zou alles moeten gebeuren. Hét. Al die dagen had Yumiko er niet meer aan gedacht, maar nu kwam alles weer terug. De reden dat ze hier was, de reden waarom ze Aysa had ontmoet. Ze zouden om negen uur vanavond een boswandeling gaan maken door de prachtige bossen van Rusland, en daar zou het gebeuren. Daar zou Aysa eeuwige rust vinden.

Takjes kraakten terwijl de twee door het bos liepen. De avond viel en het laatste beetje zonlicht scheen nog door de bomen, weerkaatst door het water wat door de laatste regenbui nog op de bladeren lag. Het leek een sprookje. Maar de herinnering aan het feit dat het uit moest lopen op een nachtmerrie verstoorde de mooie droom steeds weer. Maar het moest, ze moest het doen. De twee waren stil. Maar het waren geen pijnlijke stiltes zoals je die soms had. Nog even liepen ze zo door tot Aysa haar hoofd omdraaide en recht in Yumiko's ogen keek. In Yumiko's hand bevond zich een energiebol. Haar ogen waren nat en stonden enorm treurig. 'I-ik ik m-moet het doen.' hakkelde ze met knikkende knieën.

Aysa's ogen werden langzaam waterig terwijl ze levenloos naar de energiebol staarde. 'Doe het maar Yumiko, doe het maar.' zei haar zachte, rustgevende stem. Maar precies op het moment dat Yumiko haar aanval af wilde vuren op Aysa zakte ze door haar knieën. 'Ik kan het niet. Ik kan het niet.' zei ze al huilend terwijl ze de aarde fijn probeerde te knijpen. De voetstappen van Aysa kwamen langzaam dichterbij, waarna ze naast Yumiko neerhurkte. Twee zachte armen sloten zich om Yumiko heen. 'Ssssht. Stil maar.' stelde de stem haar gerust. Tranen dropen langzaam vanaf haar ogen naar de grond. Ze drukte zich tegen Aysa aan en sloeg haar armen om haar heen. Haar hoofd liet ze rusten op Aysa's schouder. 'Ik- ik moest..' 'Stil maar, ik wist het al die tijd al.' 'Je wist het al?' vroeg Yumiko snikkend. 'Sssht.' zei de zachte stem weer.
Urenlang bleven ze in dezelfde houding zitten, tot Yumiko haar hoofd naar Aysa draaide. 'En nu? Wat zal er nu gebeuren? Ik heb mijn opdracht niet voltooid..' zei ze bijna fluisterend. 'Ze zullen je niets doen, en ik ga ervoor zorgen dat met mij alles goed komt, maak je daar geen zorgen over.' Ze aaide even over Yumiko's hoofd en glimlachte. De mooiste, meest oprechte glimlach die Yumiko ooit had gezien.

'Maar Yumiko, je moet me wat beloven..' zei Aysa zacht. 'Alles, alles wat je maar wilt.' antwoordde ze. 'Beloof me dat je verandert. Dat je je ware ik laat zien aan de medemens. Verschuil je niet achter het masker wat je nu draagt. Je bent niet harteloos, en je hebt het niet in je om meedogenloos te zijn. Dat is je aangepraat door je omgeving. Maar je zult op deze manier nooit het geluk vinden. Kan je dat beloven?' Aysa had haar handen op Yumiko's schouders gelegd, terwijl ze haar dringend, maar toch hartelijk aankeek. 'I-ik beloof het.' zei ze, waarna ze Aysa een laatste knuffel gaf. Het was tijd, tijd om te gaan. 'Ik zal je nooit vergeten Aysa.'

(( EINDE ))

((Och och))