Seth staarde beteuterd naar de deur.
Die ging echter niet open.
Verdorie.
Hoe durfde Yuu niet gillend achter hem aan te komen! Hoe drufde Yuu zo snel afgeleid te zijn!
Hij stak een lipje vooruit en trok zijn schouders op, terwijl hij in een lichtelijk boze tred naar het bed beende. Hmpf.
"..denkt'ie wel niet.." mompelde hij blozend. Hij trok boos een lade open, en keek er even afwezig in. Veel te laat merkte hij pas op dat dit niet zíjn kast was, maar die van Yuu.
Hij fronste en wilde de la weer dicht doen, tot er plots iets zijn aandacht trok.
...Wat deed een boek in een sokkenla?
De opruim zenuwen sprongen gillend op het podium, en zijn vingers begonnen te jeuken. Hij kon het toch wel even op de juiste plek neerleggen? Dat kon heus wel, opruimen was immers hardstikke goed!
Haastig rukte hij de la verder open, griste het boekje uit de la, en keek betrapt om zich heen.
Onhandig beende hij naar het bureau in de hoek van de kamer, sleurde een laatje open, en gooide het boekje erin.
Maar toen - in die kleine seconde dat de pagina's voorbijflitsten - zag hij plotseling iets dat zijn hart deed stilstaan.
Oh god.
Seth.
Met grote ogen van verbazing en vooral ontzettend veel slechte vermoedens en wanhopige conclusies, staarde hij naar het ding dat onschuldig in het laatje lag.
Oh god.
Was dit Yuu's geheime biechtboek? Zou hij dan toch niet.. zou hij dan gelogen hebben en dat boekje gebruikt hebben als uitlaatklep voor al zijn irritaties jegens the one and only Seth?!
Verbijsterd griste hij het ding uit de la, en staarde er wild ademhalend naar.
Hij wist dat hij het niet mocht doen.
Het was een strenge imbreuk van privacy.
...Maar het was toch niet zo erg, hij kon even kijken..-
NEE. Dit zijn Yuu's zaken.
Maar..
NEE.
MAAR DAN KAN JE JE VOORTAAN AANPASSEN, DAN KAN JE ZORGEN DAT HIJ JE MINDER IRRITANT VINDT.
Seth knipperde even.
Verrek.
Dat was waar ook.
Plots brandde het ding in zijn handen als een of andere schat, en met een wild kloppend hart opende hij langzaam het onschuldige notitieboekje.