Eerst kwam de verbazing. Ontzet kroop hij langzaam overeind, en keek hij met grote ogen toe hoe Yuu van.. van hem wégliep?
Nu?
Hij voelde zijn hart vertragen, terwijl hij het weg probeerde te wuiven. Nee, natuurlijk liep hij niet weg, hij.. hij..
Zijn ogen gleden naar Yuu, die zonder ook maar een blik op Seth te werpen de gang in verdween.
Zijn ogen schoten open terwijl hij zijn binnenste hoorde gillen, schreeuwen, jammeren, tegenstribbelen. Met doodse ogen staarde hij naar het gat van de deur.
Uiteindelijk, na een paar seconden ultieme verbazing, spoelde het besef pas over hem heen.
Het beeld van Yuu's gezicht kroop in zijn herinnering, de manier waarop hij van hem weg was gelopen. Alsof hij niet meer het belangrijkste in zijn leven was. Onzekerheid kwam in golven, eerst kleine wegwuifbare dingetjes, daarna groter, steeds groter, tot de schreeuwen in zijn binneste niet meer te ontkennen waren, en hij zijn hart tot onkenbare ritmes voelde vertragen. Met grote ogen keek hij naar de verdwaalde kledingstukken.
Wat kon er in hemelsnaam belangrijker zijn voor Yuu dan... dan..
Totaal van de wereld wist hij uiteindelijk zijn spieren in werking te stellen, en met een vaag besef van de wereld graaide hij zijn spullen van de grond, liep hij de kamer uit, en sloot hij langzaam de deur achter zich.
Met grote ogen struinde hij de gang uit.
Nu?
Hij voelde zijn hart vertragen, terwijl hij het weg probeerde te wuiven. Nee, natuurlijk liep hij niet weg, hij.. hij..
Zijn ogen gleden naar Yuu, die zonder ook maar een blik op Seth te werpen de gang in verdween.
Zijn ogen schoten open terwijl hij zijn binnenste hoorde gillen, schreeuwen, jammeren, tegenstribbelen. Met doodse ogen staarde hij naar het gat van de deur.
Uiteindelijk, na een paar seconden ultieme verbazing, spoelde het besef pas over hem heen.
Het beeld van Yuu's gezicht kroop in zijn herinnering, de manier waarop hij van hem weg was gelopen. Alsof hij niet meer het belangrijkste in zijn leven was. Onzekerheid kwam in golven, eerst kleine wegwuifbare dingetjes, daarna groter, steeds groter, tot de schreeuwen in zijn binneste niet meer te ontkennen waren, en hij zijn hart tot onkenbare ritmes voelde vertragen. Met grote ogen keek hij naar de verdwaalde kledingstukken.
Wat kon er in hemelsnaam belangrijker zijn voor Yuu dan... dan..
Totaal van de wereld wist hij uiteindelijk zijn spieren in werking te stellen, en met een vaag besef van de wereld graaide hij zijn spullen van de grond, liep hij de kamer uit, en sloot hij langzaam de deur achter zich.
Met grote ogen struinde hij de gang uit.