De Treurwilg

eenzaam als het eenzaamste levensvorm dat er bestaat, is deze treurwilg. Alleen in het middelpunt in een duistere omgeving, lijkt deze boom zich te vertakken in het licht.
Wanneer het nacht begint te worden zal de maan de takken van de treurwilg laten oplichten. De mystiekheid van deze prachtige boom laat het verdriet van elk mens zien.
De mensen die hier komen, zijn vaak stil, leven inzichzelf en doen wat ze altijd doen. Niets. De luidruchtigheid sluit zich af, je komt hier tot rust en de stilte wiegt je soms zelfs in slaap. De treurwilg staat bij een goor gifgroenbeekje dat bubbelt.

toegang: weinig
regels: vrij

Ayano liep met haar viool in haar hand rustig rond door de omgeving van de school. Ze stopte meteen toen ze bij een grote boom kwam. Angstig leek de boo mhaar aan te kijken. ZOnder pardon klom ze erin en liet ze zich neer zakken op een tak tegen de stam. Bladeren had de boom niet en rustig begon Ayano te spelen. Langzaam maar zeker kwam zetot haar eigen.

Kyosu liep met zijn gitaar in zijn hand naar de wilg. Hij liep niet erg snel, en nam de omgeving in zich op. Hij hoorde muziek, maar had geen idee waar het vandaan kwam. Hij nam plaats op een van de bankjes die in de beurt van de wilg stonden. Ondanks dat de boom iets engs uitstraalde, voelde het heel vredig hier. Nog steeds vroeg Kyosu zich af waar de muziek vandaan kwam. Plots zag hij een meisje in de boom zitten, met haar viool. Het had weinig zin om er met zijn gitaar doorheen te spelen. Hij legde de gitaar naast zich en luisterde bewonderend naar wat het meisje speelde.

Lily staarde om zich heen.
Ze had haar tekenboek in haar hand, en zocht een fijne, en rustgevende plaats, waar ze haar tekenkunsten kon uitwerken.
In de verte zag ze een boom, en ze hoorde prachtige muziek.
Ze liep er in een soort trance heen, en merkte niet op dat er ook nog iemand anders was.
Ze keek naar de boom, en zuchte.
Het was hier prachtig, dacht ze in zichzelf.
Ze ging tegen de boom aanzitten en legde haar tekenboek op haar schoot.
Ze keek nog een keer goed naar de boom, en pakte toen haar potloot.
Vol inspiratie, en nog steeds zonder te merken dat er nog iemand was, begon ze aan haar tekening.

((Lily je moet nog steeds je avatar veranderen naar het plaatje dat je nu hebt [a] ))

Ayano keek even naar beneden. Ze zag een jongen met een gitaar en een meisje dat aan het tekenen ofzo was. Haar jurk zwierf langs de takken en haar haren wapperende mee in de wind.

Lily hoorde iets boven zich en snel draaide ze zich om en keek.
Ze zag een meisje zitten.
Ze keek haar aan met haar grote, diepe ogen.
Het meisje zag er wel aardig uit en ze kon prachtige muziek maken.
---

Ik heb mn avatar verandert, bedankt voor de tip!

Moon liet zichzelf in het gras zakken. Hoorde ze nu... viool? Was er hier dan iemand die hetzelfde instrument bespeelde als zij? Ze wou de mooie muziek niet onderbreken, en dus luisterde ze maar verder zonder te weten waar het vandaan kwam.

((wat Ironisch beide Licht & DOnker en beide spelen ze viool, goh...))

Ayano ging helemaal op in haar spel. Een wind stak op en de donkere wolken ontsprongen om de treurwilg en de omgeving. Het zou misschien kunnen gaan regenen, maar Ayano had het liever droog en zó donker mogelijk. Als de wind bleef waaien zou het vanzelf overwaaien. Zo ging dat toch op aarde?

Lily wende snel haar blik af en ging verder met haar tekening.
Haar inspiratie ging haar bijna te boven.
In de verte zag ze nog iemand anders.
Ze sloot haar ogen en zag de boom voor zich.
Nog met haar ogen gesloten ging ze verder met de omtrekken van de treurwilg.

Kyosu zag dat het meisje nog steeds viool speelde. niet dat het hem stoorde, maar hij had zelf graag ook wat willen spelen. Hij bekeek haar eens goed. Ze kwam uit Ayao, that's for sure. Net als hemzelf. Hij bedacht zich niks en liep haar kant op. Hij keek omhoog in de hoop haar aan te kunnen kijken. 'ehm, kan ik misschien wat vragen? Zou je samen met mij wat willen spelen?' lekker straight to the point, maar volgens hem zou dat haar toch niet zoveel uitmaken.

Ayano keek naar beneden. Haar ogen stonden weidopengesperd wat haar een angstaanjagende blik gaf. Hij kwam van Ayao, dat wist ze zeker. "Wat jij wil joh," zei ze op een ijzige stem. Ze liet haar viool even zakken. Dat ventje moest eerst maar gaan spelen en dan zou ze wel zien of ze nog in zou vallen of gewoon weg zou lopen/

Lily lette niet echt op jun gepraat.
Na een tijdje opende ze haar ogen weer, en ze besefte dat de muziek was gestopt.
Ze had hem nog in haar hoofd horen ronddwalen, maar nu stopte het, en het was even stil.
Lily keek naar haar tekening en zag de boom, die ze net zo helder voor haar geestesoog had gezien.
Ze keek er tevreden naar en maakte nog een paar aanpasingen.

Moon zat neer naast haar kamergenootje Lily die ze al een tijdje kende, en zag dat ze aan het tekenen was. Even aarzelde ze, omdat ze Lily niet wilde storen, maar dan zag ze da de tekening ongeveer af moest zijn. Moon zette grote ogen op.
'Woow. Ik wist niet dat jij zò mooi kon tekenen!'

Lily keek Moon aan.
Haar violetblauwe ogen stonden vriendelijk en ze keek een beetje verlegen.
Ze glimlachte naar Moon en gaf haar het tekenboek dat op haar schoot lag, als teken dat ze erin mocht kijken.

Allison liep een beetje rond, ze had nodig frisse lucht nodig, als had ze het echt gloeiend heed en zocht naar een schaduw plekje

Ayano verliet de treurwilg. Het was veel te druk en die jongen reageerde niet eens meer op haar.

Lily keek over een groot veld.
Het begon al te schemeren.
Vanacht zou het volle maan zijn, het fijnste moment van de hele maand.
Als ze bij de maan stond, voelde ze zich altijd compleet.

Moon bekeek de tekening. Die boom... Die kwam haar precies bekend voor. Waar had ze die nu eerder gezien? Ze keek op, en recht boven de tekening zag ze de echte versie van de treurwilg. Die Lily kon echt prachtig tekenen.
'Het is... Het lijkt er echt sprekend op', kon ze verbaasd uitbrengen.

Lily kreeg een rode blos op haar wangen en keek verlegen naar Moon.
'Dankje...'Fluisterde ze.

Lucas zakte verslagen tegen de boomstam, en keek treurig naar zijn voeten.
"Fuck," mompelde hij onverstaanbaar. Zijn hoofd was een woeste zee, maar de golven leken maar éen beeld te reflecteren. Heel irritant eigenlijk, want hij had helemaal geen zin om de tranen uit zijn ooghoeken te vegen. Hij legde zijn hoofd op zijn knieën en vouwde zijn handen op zijn achterhoofd.
Fuck fuck fuck fuck fuck. En nu is ze met... En nu ben ik... en alles is... Elke keer als hij een gedachte had gesponnen, viel het uiteen, en zocht een andere gedachte de spotlight. Veel variatie hadden ze niet, aangezien ze allemaal uitmondden op het geschrokken gezicht van Ayano en de herinnering van haar hand die langs zijn kaaklijn streelde.

Yumiko liep richting de treurwilg. Ze deed alsof er niks aan de hand was, maar diep van binnen had ze er last van dat Nicholas haar een soort van afgewezen had. 'O hi Lucas.' zei ze, terwijl ze een meter of twee naast hem neer plofte.

Lily keek om zich heen.
Het begon nu echt donker te worden en sloot even haar ogen.
In gedachte zag ze de maan al glinsteren.
Plots hoorde ze zacht geruis achter zich.
Aarzelend keek ze om en zag een jongen zitten.
Hij zag er niet erg gelukkig uit, en dat maakte Lily bezorgt.
Ze leefde altijd veel met andere mee, ookal kende ze diegene niet eens.

Lucas besloot dat hij zijn moment van zelfmedelijden belangrijker vond dan het socializeren met een meisje. Er was een zeer gering aantal meisjes waar hij dit moment mee wilde socializeren. Zeer gering aantal.

Yumiko zuchtte. Negeer, negeer, negeer.. ging door haar heen. Wat heeft iedereen vandaag toch? Yuu is half dood, Nick heeft me steenhard afgewezen, Ayano was bedroefd en Lucas negeert me.

Lily zag nog een ander meisje zitten.
Ze kende ook zo weinig mensen hier, maar dat lag aan haar zelf, en dat wist ze.
Maar ze kon er niks aan doen dat ze zo verlegen was...