Het kapeltje

Naja het is geen echte Kapel, aangezien hij helemaal open is, maar het is er knus.
Onder grote bomen staat dit diep zwarte gestalte. Het is er misschien heel duister maar de rust is er dicht te vinden.
Het is hier namelijk nooit druk. Verscholen achter de bomen, kan de zon nog altijd op je gezicht schijnen, raar maar waar.

Toegang: Niet zoveel maar het is wel vrij

Lucy nam plaats in de kapel. Nou ja, ze vond het maar raar dat dit een kapel was. Vlug opende ze haar tekenblok en begon ze aan een jurk. De duistere 'wereld' maakte haar ontwerp ook duister, alsof het invloed had op haar tekeningen haar ontwerpen. Ze glimlachte toen ze eenmaal begonnen was.

Het was Scorpio's derde dag op MHS en hij was nog steeds half bezig met verkennen. Hij nam zelf ook plaats hier zonder zich echter te realiseren dat er iemand anders was. Hij wist niet eens waarom hij hier was, voor rust waarschijnlijk want het was niet druk.

Mimiko stond achter een bom te kijken naar het meisje die haar tekenblok opende. Ze bestudeerde elke beweging en voelde hoe haar gevoelens duister werden door deze plek.

Lucy keek op en zag een jongen zitten. "Hoi," zei ze terwijl ze even lieflijk glimlachte. Een blonde jongen, bedoelde Seth hem? Ze zuchtte diep en wachtte de jongen zijn reactie niet eens af en tekende gewoon verder.

Lune zocht inspiratie voor het einde van zijn romance. Eindenlijk had hij gevonden wat hij nodig had, een rustige, mooie plek. Hij liep bij
het kappeltje naar binnen en zag dat Lucy, het meisje die die jurken maakten er al was. Nergens is een plaats waar echt niemand is..

Mimiko keek naar de jongen die ze al eens op een vage manier eerder had gezien. Was hij de jongen uit de waterval? Zijn gezicht was on duidelijk. Mimiko probeerde hem beter te bekijken en verzette een stap waarbij een takje kraakte. Mimiko schrok en keek naar de twee personen.

Scorpio keek op toen hij begroet werd en begon automatische te fronsen, hij vond het bijna ziekelijk irritant dat mensen hem altijd zo vrolijk begroetten. Hij besloot dit keer iets vriendelijker te zijn door het meisje ook te begroetten, 'Hey,' Okay, zijn begroeting klonk misschien iets te koel en droogjes, maar hij heeft haar tenminste begroet.

Lucy glimlachte. Ze stond op en nam plaats langs de jongen. "Ik ben Lucy," zei ze kalmpjes terwijl ze haar hand uitstak. Ze had een apart gevoel bij deze jongen, misschien had ze niet zomaar 'hoi' moeten zeggen tegen deze jongen, maar ze had het al gedaan.

Scorpio keek het meisje verbaasd aan toen ze naast hem was gaan zitten en staarde eerst wat vaagjes naar haar hand voordat hij het schudde. 'Right .. err, Scorpio,' kwam er wat verward uit. Hij vond het weliswaar een beetje raar dat het meisje zomaar op hem afstapte. Hij bleef het meisje eventjes fronsend aankijken maar besloot toen weer voor zich uit te staren.

Mimiko besloot om achter de bomen vandaag te komen. Ookal was het beetje raar vanaf deze kant binnen te komen ze deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze keek de mensen niet aan en ging aan de andere kant van het zitten. Mimiko probeerde steeds richting de blonde jongen te kijken en zag dat het wel degelijk de jongen van de waterval was. Als hij me maar niet herkent. Mimiko keek een andere kant op.

Lucy bleef de jongen aan kijken. "Scorpio hé. Aparte naam," ratelde ze gewoon door. Misschien voelde de jongen zich niet op zijn gemakt, maar als ze door ging praten zou dat toch best wel gebeuren? Ze glimlachte eventjes. Ze trok haar hand terug en wierp even een blik op haar ontwerp.

Scorpio knikte, 'Ja, eh .. sure.' antwoordde hij en keek uit zijn ooghoeken het meisje even aan. 'Nieuw?' vroeg hij, het was niet dat hij iedereen hier kende .. maar hij had dit meisje nog nooit gezien en misschien wás ze wel nieuw.

Lucy schudde haar hoofd. "Het is alleen zo dat ik nu veel meer overdag buiten ben. Meestal ben ik 's avonds in het bos te vinden." Ze knikte even. "Maar nu ben ik ook overdag overal en nergens." Ze grijnsde.

'Building up a social life, or what?' vroeg Scorpio. Hij besloot het gesprek maar levend te houden. Puur omdat hij zich verveelde.

Mimiko zag de jongen met een ander meisje praten. Hij vond het maar raar. Eerst met Rusine en nu met haar? Hoe lang zou hij hier al zijn? De vragen vlogen door Mimiko's hoofd. Ze keek hem weer even aan maar keek zo snel mogelijk weer weg.

Lucy knikte. "Naja, niet dat er veel van terecht is gekomen,"mompelde ze terwijl ze naar haar schoenen staarde. "Maar jou heb ik in deze 3 dagen ook niet echt gezien," merkte ze daanra op.

Scorpio knikte, 'Klopt, ik ben hier ook nog maar 3 dagen,' antwoordde hij en bleef voor zich uit staren.

Lucy knikte even en ze glimlachte. "Dan ben ik niet de enige," zei ze terwijl ze haar potlood langs haar oor deed zodat ze haar beide handen vrij had. "Jij komt vast van Ayao?" vroeg ze terwijl ze het antwoord bijna zeker wist.

Het kapeltje was Yumiko eigenlijk nog niet eens opgevallen in de 10 dagen dat ze hier nu zat. Ze zag dat er al wat mensen zaten, maar dat maakte haar niet uit. Ze begroette Lucy met een glimlachje en plofte daarna neer op de grond.

Scorpio knikte en bleef het meisje uit zijn ooghoeken aankijken, 'Ja .. are people from Ayao that easy to recognize?'

Lucy knikte. "Eigenlijk wel. Naja je uiterlijk zou je kunnen veranderen, maar je gedrag voelde meer ayaoaans aan in plaats van als een aardling," zei ze terwijl ze weer liefjes glimlachte.

Thank god. Scorpio had zelf al een hekel aan vrolijke mensen, dus vond dit een groot complimentje. 'Cheers,' mompelde hij en begon weer voor zich uit te staren. 'Specialiteit?'

Lucy keek scorpio even aan. "Telekinese," zei ze daarna en ze glimlachte even. "En jij?" Voor licht & donker was hij geen type, vond zij. Dus het zou telekinese moeten zijn of Ijs & kou.

'Telekinese?' vroeg Scorpio verbaasd. Dit is al de 2e Aardling die hij is tegengekomen met de specialiteit Telekinese. 'Bezit jouw moeder of vader een Telekinese chromosoom?' vroeg hij toen, dat was echter ook de verklaring bij Rusine.