Seth leunde achterover, blij met de afleiding. "Mijn vader heeft altijd zijn specialiteit geheim gehouden voor iedereen. Nouja," zei hij, kort glimlachend, "I guess dat het voor een hoogleraar chemie ook onmogelijk is te geloven dat zoiets bestaat. Maar toen het licht al een paar keer was uitgevallen, en iedereen het zat was het energiebedrijf de huid vol te schelden, moest hij me wat bekennen. En ik stond erop hierheen te gaan." Hij keek even naar zijn handen en beet op zijn lip. "Ik verveelde me dood thuis, niemand was ooit thuis behalve m'n teckel en de oppas. Maarja, nu ik hier eenmaal ben, weet ik niet zeker of ik niet gewoon beter thuis had kunnen blijven." Hij zuchtte en probeerde hardnekkig het beeld van een grijnzende Yuu uit zijn gedachten te manouvreren. "En jij?"