Het landhuis van de familie Takano!

Yuu keek verbaasd om zich heen. Zijn hersenen bonkten tegen zijn hoofd en wilden weer in werking gezet worden om hem te vertellen dat het zíjn schuld was dat de kamer in de fik stond en dat híj het weer moest oplossen, maar ze hadden geen succes. Yuu keek om zich heen, en staarde in de betoverende vlammen. De hitte in de ruimte drong zijn lichaam binnen en gaf hem nieuwe energie. Met vlammende ogen keek hij van het vuur naar Seth. Hij deed een stap naar voren en greep Seth bij zijn arm. Hij trok hem mee uit hun vlammenloze cirkeltje en stapte recht in het vuur.
Zelfs hij kon nu de hitte die om hen heen laaide ook op zijn huid voelen prikkelen. Zijn haren dansten lichtjes omhoog van de hittegolven die het vuur afstootte. Hij gleed met zijn vingers door de vlammen en keek weer naar Seth met een beetje een vreemde blik in zijn ogen. Gretig deed hij weer een stap naar voren en terwijl ze daar middenin het magische vuur stonden sloot hij zijn armen weer om Seth's lichaam, dat een beetje zwart geworden was van al het roet.

"YUU YUU WAT DOE JE IK GA DOOHOOD IK GA DOOOOOOOD, WE GAAN DOOD!" Jammerend trok hij aan Yuu's armen, terwijl zijn wangen steeds zwarter werden, en zijn haren wild alle kanten oppiekten.
"LAMMELOS, LAMMELOS!" zanikte hij huilerig, terwijl hij tegen Yuu's borstkast stompte.

Yuu werd totaal overgenomen door het vuur om zich heen. Hij had nog maar weinig besef van zijn omgeving. Alleen de hitte en Seth telden nog. Hij greep Seth's polsen beet en duwde hem tegen de muur achter hem, waar hij hem in bedwang hield en zijn lippen die bijna kookten van de hitte om hem heen op die van Seth drukte. Hij hield zijn ogen open en keek Seth met een magische blik aan, die vlamde en fonkelde, terwijl hij weigerde om Seth's polsen los te laten, die hij tegen de muur had geklemd.

Seth werd even in beslag genomen door een heel ander soort hitte, en zijn spartelingen verslapten ietwat toen zijn lippen met die van Yuu versmolten.
"Mmm-.. mmmwa-acht," murmerde hij, terwijl hij zijn lippen aan die van Yuu liet kleven. "v-vuuurmm," wist hij slapjes uit te brengen, terwijl zijn klamme lichaam tegen dat van Yuu drukte.

Yuu liet Seth's polsen los en greep hem vast bij zijn benen. Hij tilde hem op en gooide hem als een zak aardappelen over zijn schouder. Dwars door het vuur heen liep hij door de badkamerdeur naar zijn slaapkamer, die net als de badkamer volledig in de fik stond. Ook hier leek er geen schade te worden aangebracht. Zonder dat Yuu er al teveel aandacht aan besteedde gooide hij Seth op het vlammende bed. Zijn ogen gloeiden rood op terwijl hij over zijn slachtoffer heen kroop. Vlammen likten aan zijn lichaam maar brandden hem niet. Hij begroef zijn handen in Seth's haren en klemde zich weer als een magneet tegen hem aan, terwijl hij werd overspoeld door energie en adrenaline die van twee verschillende bronnen kwam.

Seth voelde hoe zijn objecties langzaam maar zeker vervaagden. Terwijl hij haastig zijn lippen op die van Yuu duwde, trok hij aan de band om Yuu's badjas, zodat die in een onbelangrijke hoop naast het bed belandde.
Yuu's hitte voelde verslavend onder zijn vingers, en hij dwaalde gehaast met zijn lippen af naar beneden, zodat zijn warme wangen tegen Yuu's borstkast gleden. Hij had geen idee meer waar hij mee bezig was, het enige wat tot hem doordrong was dat hij Yuu voortaan nooit meer los zou laten.

Yuu wilde net zijn ochtendjas van zijn schouders laten zakken toen er plots iets gebeurde waar hij niet op gerekend had.
Een sterk gevoel van Deja Vu schoot door zijn hoofd. hij liet Seth abrupt los, kwam overeind en staarde met grote ogen naar de vlammen voor hem.
Een ijskoude pijn schoot door zijn borst samen met de diepe zeegroene kleur van een paar ogen die plotseling zijn gedachtes leken te domineren. De vuurzee voor zijn ogen vervaagde, maar de hitte voelde hij nog steeds. Zijn gedachtes verdronken langzaam in een golf van zeegroen water dat glinsterde en twinkelde in een licht waarvan hij de bron niet kon vinden.
De knetterende vlammen in de kamer doofden, en al snel was er niets meer aan de kamer te zien. Het leek wel alsof de vlammen er nooit geweest waren.
Yuu's ogen gleden langzaam naar Seth. Hij staarde in het hazelnootbruin dat altijd zo veilig en vertrouwd aanvoelde, maar er bonkte een onzekerheid door zijn lichaam die twijfelde aan die veiligheid.
Dit was fout. Dit was goed fout.

Verwilderd keek Seth op. Zijn haar piekte verstrooid alle kanten op, zijn kleding zat schots en scheef, en zijn ogen verborgen een vragende en nogal geïrriteerde uitdrukking.
Hij leunde naar voren om Yuu weer naar zich toe te trekken, maar op het punt dat zijn lippen slechts milimeters van die van Yuu verwijderd waren, merkte hij plotseling iets op.
De vlammen waren gedoofd.
Meteen schoot hij uit zijn trance, en kroop hij haastig achteruit, zodat hij bijna van het bed viel en zich aan éen van de palen moest vastgrijpen om niet op de grond te donderen.
Licht hijgend keek hij Yuu met grote ogen aan. Pas nu merkte hij op dat Yuu's uitdrukking niet éen was die hij herkende.
Beschaamd keek hij naar zijn handen.
"Sorry," fluisterde hij, en hij fronste beschaamd. "Ik had mezelf even niet in de hand," verklaarde hij slapjes met rode wangen.

'Laten we stoppen,' stelde Yuu voor, die zich plots heel leeg en krachteloos voelde. Al zijn hevige verlangens die hij een paar seconden geleden nog gehad had waren compleet verdwenen. Hij had niet eens meer de drang om Seth tegen zich aan te trekken, iets wat hij tot nu toe elk moment dat ze bij elkaar waren wel had gehad.
Toch voelde de leegde die door zijn maag kroop niet onbekend. De laatste tijd voelde hij het steeds vaker. Het was alsof hun leven samen als een kaars was die nu langzaam begon op te branden. Steeds meer besefte Yuu dat er een diepe leegte aan zat te komen.
Steeds minder had hij de kracht om er nog tegen te vechten.
Met een verslagen zucht liet hij zich naast Seth op het bed vallen. Hij wist niet wat hem bezielde. Hoe kon hij nou bedenken om nu te stoppen? De laatste tijd voelde hij zich steeds minder zichzelf.
Langzaam gleed zijn blik naar Seth naast hem.
'Voel jij het ook?' vroeg hij voorzichtig. Zijn blik stond een beetje triest. Hij vroeg zich af of Seth hem begreep.
Steeds meer kreeg hij het idee dat hij zich aan het rotsblok vastklampte, in plaats van dat hij er triomfantelijk op stond.
Het leek onmogelijk om hem nog omhoog te trekken.
Zelfs de woorden van Seth van een paar minuten geleden waren alleen een hand die zich even om zijn pols gesloten had, maar al snel weer losliet.
De diepe leegte lag op de loer en kon hem elk moment meesleuren. Hij had alleen een duwtje nodig.
Iets in hem zei dat Carter dat duwtje zou zijn.

Seth's ogen gleden open en hij keek Yuu totaal verbijsterd aan. Wat had hij ook? Wat moest hij voelen?
De drang om Yuu totaal fijn te knijpen? De drang om zijn vingers door zijn haren te laten glijden? De drang om zijn lippen naar die van Yuu te brengen, en ze hardnekkig aanelkaar te lijmen tot zijn lippen blauw werden?
Hij hapte naar adem en zijn blik gleed verwoed naar de overkant van de kamer. Haastig kroop hij iets verder van Yuu af, en klampte hij zijn benen zo dicht mogelijk tegen zich aan.
"J-ja," loog hij hees, terwijl hij paniekerig over zijn schouder keek, weg van Yuu. "Ja, dat voel ik ook."
Hardnekkig bleef hij over zijn schouder staren, en er welden tranen op in zijn ogen.

Yuu trok een knie op en steunde er met zijn elleboog op. Hij begroef zijn hand in zijn haar en staarde naar de lakens onder hem.
'Dit is klote,' zei hij. Stem stem klonk hol van binnen. Langzaam keek hij op naar Seth.
'Denk je dat... het einde nabij is?' Hij slikte de brok in zijn keel weg.
'Ik wil niet dat het einde voorbij is. Maar toch voelt het zo... verdomme!' hij sloeg op de lakens en kneep zijn ogen dicht van de hoofdpijn die door zijn hoofd schoot.
'Ik weet niet meer wat ik wil.'

Seth draaide zich verschrikt om toen hij het vreselijke zinnetje uit Yuu's mond hoorde komen.
Totaal verwilderd en paniekerig omdat hij het niet begreep schoot hij op Yuu af. Zijn handen trokken aan die van Yuu en hij staarde hem totaal verward en met waterige ogen aan. Het geefde niet meer dat Yuu nu kon zien dat hij hem totaal niet begreep, het geefde allemaal niet meer. Het enige waar hij nog aan kon denken was dat Yuu het niet meende.
Hij.. hij maakte een grapje. Ze zouden hierom lachen.
"H-he.." Zijn ademhaling versnelde en zijn hart schreeuwde terwijl de eerste tranen over zijn wangen gleden.
Hoe graag hij ook wilde dat Yuu een grapje maakte, hij kon hier niet om lachen. Maar het moest onwaar zijn, het moest! Had Carter dan toch.. was Carter dan..
Zijn adem stootte onregelmatig naar buiten en hij liet totaal verward Yuu's handen vallen.
"..waar heb je het over," stootte hij uiteindelijk schor uit.

Yuu trok nu ook zijn andere knie op en verborg zijn gezicht in zijn armen. Hij wilde niet naar Seth kijken. Hij moest van de verwarring af en als hij naar Seth keek kon hij niet helder denken.
'Ik weet het niet. Het ene moment heb ik het gevoel dat de wereld niet kapot kan en dat ik voor altijd gelukkig zal zijn als ik jou maar naast me heb, maar dan knalt er opeens een leegte bij mijn hoofd naar binnen. Het is alsof elke keer als mijn geluk op zijn hoogtepunt is, het met een klap allemaal weer weggezogen wordt. De laatste tijd heb ik het steeds meer. Ik heb nu zelfs het gevoel dat...' Hij kreeg de laatste woorden die hij wilde zeggen niet over zijn lippen. Dat kon hij niet zeggen.
Dat zou niet alleen hemzelf kapot maken, maar Seth ook.
'Ik hou van jou, en dat zal nooit veranderen. Maar toch heb ik het idee dat er maar een hele dunne glazen bol om ons heen zit, en dat iemand er maar een klein tikje tegenaan hoeft te geven om hem te laten barsten.'
De brok in zijn keel was nu niet meer weg te slikken, maar zijn ogen voelden akelig droog in plaats van dat de tranen die bij dit moment hoorden eroverheen stroomden.
Langzaam keek hij op naar Seth. Met een pijnlijke blik in zijn ogen keek hij naar de tranen op zijn wangen.
'Niet huilen,' mompelde hij. Hij bracht zijn duimen naar Seth's wangen en veegde de tranen weg.

Seth bleef Yuu versteend aanstaren, terwijl een donker gevoel vanuit zijn hart door zijn hele lichaam trok.
"Waarom.. w-waarom doe je zo!" Plots boos sloeg hij Yuu's hand van zijn wang, hoewel er opnieuw tranen overheen rolden.
"Je maakt het allemaal kapot! Hou op, hou op!" Hij begon nu onophoudelijk te huilen, waardoor zijn stem nog schorrer klonk en zijn hoofd veel te vol aanvoelde.
"D-doe niet z-zo alsof het.. het.. kapot gaat, ik kan niet.. dat kan ik niet.." Wanhopig rolde hij zich tegen Yuu aan, niet zeker wetend hoe zijn lichaam in bedwang te houden.
"Ik snap het niet," mompelde hij schor, terwijl hij zijn natte gezicht tegen Yuu's blote huid aandrukte en zijn ogen stijf dicht hield.
"Als je me weg wil hebben dan moet je het gewoon.. gewoon.." Maar de rest van zijn zin werd ruw onderbroken door een hevige huilbui, die werd gesmoord tegen Yuu's lichaam.
Hij kon er echter niet veel aandoen. Hij wilde het niet snappen, hij wilde het niet weten, hij wilde leven in het naïeve sfeertje die hij altijd zo met open armen om zich heen had.
Maar stiekem, ergens diep in zijn hart, wist hij allang waarom Yuu zo reageerde, en dat was de schakel achter de lading tranen die over zijn wangen gleden.
Yuu had al gekozen, hij wist het zelf alleen nog niet.

Seth's huilbui scheurde Yuu's hart in duizend stukken. Hij voelde zich vreselijk. Zijn armen luisterden niet naar zijn gedachtes en wikkelden zich om Seth's lichaam heen. Hij staarde voor zich uit en begon zich nu echt af te vragen waar zijn tranen bleven.
Zijn wereld hoorde uit elkaar te barsten. Zijn ogen hoorden nooit meer droog te zijn.
Maar toch was hij niet in staat om de brok in zijn keel tot uiting te brengen. In stilte wreef hij met zijn hand over Seth's rug.
De sfeer om hen heen voelde koud en kil.
'Ik denk dat het beter is als je naar huis gaat.'
Fuck. Hij had het gezegd. Zijn maag tolde rond. Hij beet zijn wang kapot en voelde een nieuwe stoot van energie door zijn lichaam gieren. Snel liet hij Seth los en stond hij op, voordat hij de jongen fijnkneep en nooit meer los zou laten. Hij pakte de deurknop van de badkamer vast en vuurde al zijn energie eropaf. Binnen no-time smolt de knop in zijn handen en drupte het gloeiend hete metaal op de grond.
'Ik heb tijd nodig, voor mezelf. Ik moet...' hij slikte.
'Ik moet uitvinden waar die leegte vandaan komt en hem vullen. En dan pas kan ik weer mezelf zijn,' zei hij. Zijn stem haperde nu. Hij keek Seth met een hartverscheurende blik aan, maar bleef staan waar hij stond.
Seth moest weg, nu. Voordat het allemaal nog veel erger werd.

Seth's hand greep zich vast in de dekens, terwijl hij compleet volgens zijn verwachting voelde hoe Yuu's lichaam langzaam maar zeker van hem weggleed.
Huilend hoorde hij Yuu's woorden aan, en alhoewel hij ze begreep, en ze had voorspeld, sneden ze door zijn lichaam als.. als.. Hij zwaaide verwoed, gefrustreerd, en huilend zijn benen over de rand van het bed terwijl hij niets kon verzinnen dat dit vreselijke gevoel evenaarde.
Het was alsof hij doodging, maar bleef leven.
Terwijl de tranen over zijn wangen gleden pakte hij zijn rugtas met trillende handen van de grond, en liep hij al even trillerig naar de deur, die hij openrukte.
Hij stapte door het gat, maar liet zijn hand een kort moment op de deurknop rusten terwijl zijn tranen nog altijd verwoed over zijn wangen gleden.
Met een blik die overspoelde van verdriet en liefde keek hij nog een laatste keer over zijn schouder, zodat zijn ogen nu in die van Yuu smolten.
"Het geeft niet dat je niet van me houdt," fluisterde hij hees. "Je houdt van Carter."
En met die laatste woorden trok hij de deur in totale verwarring achter zich dicht.

Yuu reageerde niet op Seth's laatste woorden. Zodra de deur met een klap dicht sloeg liet hij zich op de grond vallen. Hij ging plat op zijn rug liggen en staarde naar het plafond van zijn kamer. Langzaam maar zeker nam de schaduw die al een tijd lang over zijn hart hing hem over. Hij werd compleet opgeslokt door een leeg gevoel waardoor hij totaal niet in staat was om een emotie te tonen.
Zijn wereld had al zijn kleur verloren.
Verslagen sloot hij zijn ogen en liet hij al zijn gedachtes varen. De emoties die door zijn hoofd kolkten vervaagden langzaam.
Zijn energie was op. Hij was leeg.