Het huis van Amanda Stann.

Carter wees naar de deur aan het einde van de gang. 'Handdoeken liggen in de enige kast die er staat,' zei hij terwijl hij zelf door liep naar hun kamer. Hij staarde een tijdje naar het tweepersoonsbed en liet de tintelingen in zijn maag over zich heen komen. Een beetje verstrooid liep hij naar zijn koffer. Hij mikte zijn vest en overhemd op een stoel in de hoek van de kamer en schopte zijn spijkerbroek richting dezelfde plek. Terwijl hij zich in een trainingsbroek sjorde keek hij even uit het raam. De storm ging langzaam liggen. Zonder moeite te nemen om ook een t-shirt aan te trekken liep Carter naar het raam om de gordijnen dicht te trekken. Hij haalde even diep adem, draaide zich om en keek kritisch de kamer rond. Het warme licht van de kleine schemerlamp op het nachtkastje lieten zijn ogen twinkelen zonder dat er een bedoeling achter zat. Hij ging op het bed zitten en wachtte tot Nick klaar was.

Nick liep langzaam naar de aangeweze deur. Hij draaide hem achter zich op slot. Heel langzaam kleedde hij zich uit, hopend dat hij het zo lang uit kon rekken dat Carter bedacht dat hij maar moest gaan slapen zonder aandacht aan hem te besteden. Nick keek heel lang naar zijn spiegelbeeld. Er waren al weer twintig minuten verstreken voordat hij de warme straal open draaide. Nog langzamer stapte hij onder de straal. Het water kletterde langs hem heen in de douche bak.

Carter luisterde een beetje in trance naar het gekletter van water terwijl zijn gedachtes ergens in een andere wereld waren.
Hij vroeg zich af hoe de school er nu bij stond. Zou de oude kamer van Yuu en hem nog hetzelfde zijn? Hij zuchtte. Vast niet. Yuu had twee jaar lang in die kamer gewoond en was in die twee jaar tijd een compleet ander mens geworden. Het was onmogelijk dat de kamer er nog zo uit zou zien als voor hij weg ging.
De wind van de typhoon gierde nog na om hun huis. Carter stond op van het bed en liep naar de stereo die op het ladekastje stond. Hij rommelde wat met de knoppen tot er uiteindelijk een stuk vioolspel uit vloeide dat hij ooit zelf gespeeld had.

Nick stapte onder de douch vandaan en droogde zichzelf af. Hij zuchtte. Hij trok t-shirt weer aan. Toen liep hij schuifelend weer naar de slaapkamer. Hij zag Carter luisteren naar een stuk vioolspel. Vluchtig ging hij in bed liggen en trok hij de dekens over zich heen."Weltrusten," bromde hij.

Carter had Nick met zijn blik gevolgd, maar niet zijn hoofd gedraaid. Zodra Nick uit zijn gezichtsveld verdwenen was richtte hij zich weer op de stereo. Hij sloot zijn ogen en luisterde het hele stuk af, terwijl hij in zijn hoofd de klanken probeerde na te spelen. Toen het eindelijk afgelopen was deed hij de stereo weer uit. Hij draaide zich om en leunde tegen het ladekastje. Met zijn armen over elkaar keek hij naar Nick in het bed.
'Het is pas acht uur,' merkte hij op terwijl hij met een licht geamuseerde grijns naar hem keek.

Nick gromde."Volgens mij moeten we morgen een vlucht van half 10 ofzo halen. Dan moet je goed uitgerust zijn," zei hij. Hij draaide zich op zijn zij zodat hij Carter aan kon kijken."Jij zou dat ook moeten doen. En hou je aan je belofte," siste hij. Toen sloot hij zijn ogen.

'Ik heb geen dertien uur slaap nodig voor een vlucht van anderhalf uur,' zei Carter. Hij liep naar het bed en ging naast Nick zitten. Hij gleed mijn zijn hand naar Nick's wang en liet hem daar op een paar milimeter afstand zweven. Hij glimlachte even. 'Moesten wij niet nog iets voortzetten?' vroeg hij met een duistere stem terwijl hij met zijn hand vlak boven Nick bleef zweven en zo met zijn vingers net niet langs Nick's kaak en hals streek. Hij was erg trots op zichzelf dat hij zich ervan wist te weerhouden om hem daadwerkelijk aan te raken.

"Ik heb wel zoveel slaap nodig," zei hij."Denk aan de opdracht. Ik heb het je verboden," gromde hij. Hij haalde zo diep mogelijk adem omzichzelf in te houden."Ik zou het waarderen als je je daar aan houd." hij glimlachte triomfantelijk. Hij had het nu in de hand. Carter kon en mocht niets.

Carter boog zich over Nick heen en keek hem van een paar kleine centimeters afstand in de ogen.
'Ik ben altijd al slecht geweest in het bewaren van mijn beloftes,' merkte hij met een speelse twinkeling in zijn ogen op. Zijn haren, die nog een beetje nat waren van de regen raakten zachtjes Nick's wang aan.

Nick zette zijn handen op Carter's schouders. Hij keek hem even aan. Toen duwde hij hem van zich af. Nick stapte uit bed en opende de kast. Hij haalde het matje en slaapzak eruit. Hij legde ze naast het bed. Hij ritste de slaap zak open en ging er in liggen. Hij ritste hem weer dicht en draaide zijn rug naar Carter."Weltrusten, Carter."

Carter kroop over het bed heen en keek naar Nick die op de grond ging liggen. Hij legde zijn kin op zijn handen en keek over de bedrand.
'Nick,' zei hij, maar hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest zeggen, dus keek hij maar met een licht teleurgestelde en nog altijd verlangende blik naar de jongen op de grond.

"Rot op," zei Nick weerloos. Hij draaide zich weer Carters kant op en keek hem aan."You're not gonna give this up, are you?" Hij keek omhoog naar die verlangende ogen. Hij kroop de slaapzak op en ging op het bed zitten. Hij ging in kleermakerzit zitten tegen over Carter.

'Nope,' bekende Carter doodleuk. Hij draaide zijn hoofd naar Nick en steunde met zijn elleboog in de lakens en met zijn hoofd op zijn hand. 'Do you blame me?' vroeg hij daarna, terwijl hij langzaam overeind kwam. Hij steunde met zijn hand op de lakens en boog naar Nick toe. Hij keek hem met een gevaarlijke twinkeling aan en bracht zijn andere hand naar die van Nick om de bovenkant zachtjes aan te raken.
'Daar gaat mijn belofte.'

Nick zuchtte, maar trok zijn hand niet weg."Oké, opdracht is dus vergaan. Je hebt geen belofte meer om te houden dus kun je hem ook niet verbreken." Hij kreunde vermoeid.

'Top, dan voel ik me ook minder schuldig als ik dit doe,' zei Carter, waarna hij Nick's hand beetpakte en hem naar zich toe trok, om vervolgens zijn lippen op te vangen met die van hem. Zijn hand streek over Nick's rug naar zijn haren waar hij zijn vingers speels doorheen liet glijden. Langzaam sloot hij zijn ogen terwijl hij de verhittende verlangens die in hem opborrelden door zich heen liet stromen en zich overgaf aan zijn lichaam. Zijn gedachtes vervaagden, en zijn vingers verstrengelden zich samen met die van Nick, terwijl hij nog altijd zijn mond op die van hem gedrukt hield. Zijn hart bonkte als een gek van opwinding.

Nick reageerde niet. Hij hield zijn lippen zo dicht als het kon en zijn hand hield hij slapjes in die van Carter. Langzaam maakte hij zich los."Onfatsoenlijk," sputterde hij."Misschien moet je alsnog wachten tot dat ik iets wil doen," fluisterde hij. Zijn lippen waren nog steeds maar enkele centimeters van die van Carter verwijderd.

Carter keek Nick met een doordringende blik aan. Hij liet zijn hand die eerst in Nick's haren had gezeten zakken, maar met zijn andere liet hij die van hem niet los. 'Net in de storm was je niet zo... dwars,' merkte hij op. Hij bleef Nick strak aankijken en wachtte nu braaf tot Nick weer wat zou zeggen of doen. In zijn hoofd speelde het idee op dat hij nooit meer zichzelf zou weggeven aan een jongen die je niet meteen kon vergelijken met een konijntje. Nick was hem toch iets te... dominant en het putte hem een beetje uit dat hij zoveel moeite moest doen om hem voor zich te winnen.
Niet dat hij nu ging opgeven, aangezien het nog steeds een geweldige uitdaging was en een overwinning alleen maar beter zou voelen als het eenmaal zover was.

Nick keek Carter aan. Hij zuchtte en sloeg zijn ogen neer."Ik weet gewoon niet wat ik wil, Carter. Het is.. frustrerend. Als ik jou aan Yuu zie denken, dat voel ik jaloezie.. maar als je weer laat blijken dat ik je prooi ben, dan wil ik dat je weggaat. Ik wil jou, Carter Stann. Maar ik wil niet de zoveelste hetro zijn die omgekeerd is tot homo." hij bloosde tot aan zijn haargrens. Hij deed zijn ogen weer open en staarde naar het gezicht van Carter."Snap je me?" fluisterde hij. Zijn hand lag nog steeds in die van Carter."Tijdens de storm dacht ik niet eens aan homo zijn. Als wij elkaar aanraken.. dan voel.. dan.. ik.." hij zuchtte."Jezus. Dan wil ik er niet aan denken." Hij kreunde hard op."Sorry," mompelde hij, en hij krabde in zijn haar. Daarna keek hij naar zijn handpalmen. Hij wist niet hoe lang hij zo had gezeten. Toen hij omhoog keek, keek hij in Carters ogen. Hij sloot de homo gedachte gang af en plantte zijn lippen op kin van Carter. Heel even maar. Toen hij ze terug haalde waren zijn wangen helemaal rood.

Carter keek een beetje geshockeerd naar Nick. Hij had niet verwacht dat Nick nu al zo i de war zou zijn. Hij wist niet hoe snel hij zijn hand in Nick's nek moet leggen, om hem vervolgens met een tede glimlach aan te kijken. Hij voelde Nick's lippen nog nabranden op zijn gezicht en haalde even diep adem, om hem goed te kunnen toespreken.
'Luister, je begrijpt het verkeerd. Ten eerste is mijn relatie met Yuu puur platonisch. Die gast is zo vreselijk gegroeid dat ik bijna bang voor hém ben,' begon hij. Hij zuchtte even en glimlachte weer. Zijn hand verroerde zich niet.
'En ten tweede hoef je je helemaal geen zorgen te maken. Je bent helemaal niet homo. De gevoelens die nu door je hoofd suizen zijn niet omdat ik een jongen ben, maar omdat ik Carter ben. Als ik een meisje was geweest had je waarschijnlijk precies hetzelfde gevoeld, en als ik nu weg zou lopen zou je echt niet alleen nog maar naar jongens kijken. Waarschijnlijk zie je ze niet eens staan. Maak je geen zorgen Nick, je moet het begrip homo helemaal niet aan mij koppelen. Ik ben eerder een uitzondering op de regel,' zei hij. Hij had dit praatje al vaak genoeg gehouden. Bijna elke jongen waar hij mee was geweest was van huis uit hetero en bijna elke jongen confronteerde hem wel met het feit dat hij geen homo wilde zijn. Wanneer zouden ze eindelijk eens leren dat zo'n benoeming totaal nergens op sloeg? Het ging er helemaal niet om of je homo of hetero was. Het ging om de persoon zelf.


((Jaja, dit is een moraal die Carter Yuu ook geleerd heeft XDD))

Nick keek hem aan."Echt?" hij twijfelde even."Maar als jij dan uit mijn beeld verdwijnt.. dan.. wat zal Rusine dan van mij denken? Of Yumiko? Of Jade? Of Scarlett?" hij wist niet waarom hij Scarlett noemde. Scarlett had iets met Toushirou, die zelf ook in handen van Yuu gevallen was.

'Als ze de moeite waard zijn, dan geven ze om je om wie je bent. Doen ze dat niet, dan zijn ze simpelweg de moeite niet waard,' stelde Carter. Hij wreef met zijn duim over Nick's wang en dacht terug aan de woorden die Nick net had gezegd.
'Ik wil jou, Carter Stann.'
Zijn hart ging alleen al sneller kloppen als hij aan de woorden dacht. Hij wilde Nick in zijn armen nemen en zijn lichaamswarmte met hem delen, maar hij wist dat Nick op het moment erg kwetsbaar was en dat hij voorzichtig moest zijn. Één verkeerde zet en Nick glipte zo weer uit zijn handen.

Nick keek Carter aan. Hij zuchte."Dat zal dan wel," fluisterde hij. Hij kroop naar voren en ging tegen Carter aan zitten."Oh," bracht hij uit. Hij trok zijn knieën op."Ga je het Yuu vertellen?"

'Niet als jij dat niet wil,' zei Carter. hij speelde met zijn vingers wat met Nick's haar en krulde zijn andere arm om zijn middel. Zachtjes drukte hij een kus in zijn nek.

Nick haalde zijn schouders op."Kan Yuu dingen goed geheim houden?" Hij had daar nooit echt over na gedacht. Had hij Yuu ooit een geheim verteld? Hij kon het zich niet herrinneren. Hij haalde zijn neus op, en een tinteling schoot door hem heen toen er een kus in zijn nek geplant werd. Hij draaide zijn hoofd schuin om hoog en keek Carter aan. Hij strekte zijn nek uit en drukte toen een kusje op Carters kaak.

'Vroeger wel, nu weet ik het niet meer,' zei Carter. 'Zullen we nu ophouden met over Yuu te praten?' vroeg hij. Yuu's rode ogen prikten dwars door zijn hoofd heen elke keer als Nick zijn naam noemde. Hij herinnerde zich wat Yuu tegen hem had gezegd over Nick.
'Nicholas is een aardige jongen, maar ik zie hem niet zo snel mak worden als een lammetje. Hij is zelfs met Jade Lightning uitgeweest.'
De woorden prikten in zijn hoofd. Ergens gaven ze hem wel een geweldig gevoel aangezien hij bewezen had dat hij zelfs Nick in een mak lammetje kon omtoveren, maar aan de andere kant zat het hem ook een beetje dwars. Wat als Nick straks als ze terugkwamen van vakantie al die meiden weer om zich heen had? Zou hij hem dan weer vergeten?
Carter beet op zijn lip toen hij zichzelf op deze bezorgde gedachtes betrapte. Waarom maakte hij zich daar zorgen over? Hij had zichzelf voorgenomen niet serieus te worden met Nick, maar nu hij erover nadacht zag hij zichzelf echt niet meer met een ander.
Shit, hij was weer eens recht in zijn eigen val gelopen. Nog even en hij was niet meer in staat om eruit te klimmen.
Carter nestelde zijn hand wat verder in Nick's haar en duwde zijn mond snel weer op die van Nick, voordat hij nog meer tijd zou verspillen aan die idiote gedachtes van hem.