Kyosu en Ben´s kamer, NR 3265.

Mimiko wist niet meer wat ze kon doen of wat ze moest zeggen. Of ze uberhaupt wel iets moest zeggen. Ze durfde geen beweging te maken en keerde alsnog haar blik naar de grond. Het gene wat ze niet wilde doen. Maar wat moest ze?
Verloren stond ze in de deur opening wachtend tot dat ze haar tong terug had.
'Ik wilde je geen pijn doen..', zei ze schor. 'Ik heb alles gewoon verpest.. eerst voor jou toen voor Lune..', ze wist niet of Kyosu iets had gehoord over het feit dat ze ook nog met Terra had geslapen, maar het maakte nu niets meer uit. Zoals ze net zelf al zei alles was verpest.

Kyosu keek uit het raam, en de wind die de boombladeren gevaarlijk heen en weer deed waaien. Kyosu sloeg zijn ogen neer. Hij voelde zich vanbinnen helemaal wegbranden, en verdriet maakte plaats voor woede. 'Oke Mimiko.' zei hij op sissende toon en zette zijn handen op de vensterbank neer. 'Ik wil het hele verhaal. Compleet, zonder dat er iets achterwege word gelaten,' zei hij fel, nog steeds met zijn rug gekeerd naar Mimiko. Hij had nu best een enge toon, en kwam nogal angstaanjagend over. Kyosu had het gevoel alsof er heel veel voor hem achtergehouden werd. Hij moest het weten, en hij zou er achter komen ook.

De klank in zijn stem de wind die over haar heen kwam. Alles gaf haar rillingen.
Met kleine stapjes liep ze de kamer binnen en zonder geluid ging ze zitten. Niemand wist het hele verhaal. Alleen Mimiko. Zelfs Lune wist niet wat er nog meer was gebeurd.
Hoe kon ze het allemaal vertellen? Ze durfde niet. Ze schaamde zich te veel. 'Ik eh denk dat je alles al weet', zei ze uit eindelijk.
Ze wilde niet het hele verhaal vertellen, alles weer op nieuw beleven. Ze wilde gewoon dat alles weer goed was.

Iris keek van de wc, waar Ben nog steeds op zat, naar Mimiko en vanaf Mimiko weer naar Kyosu. Ze had geen behoefte om te gaan en wachtte gewoon even op Ben. Ze konden daarna altijd nog weg gaan.

'Mimiko ik ben niet achterlijk. Ik ben nu niet meer de goedaardige kyosu,' zei kyosu fel. Hij wilde alles weten. Hij wist het precies wanneer er iets achtergehouden werd, hij werd waarschijnlijk nog bozer als iemand hem de waarheid niet vertelde. Kyosu draaide zich nog steeds niet om. Als hij zich omdraaide en mimiko aan zou kijken zou hij alleen maar bozer en agressiever worden, en dat was wel het laatste wat hij nu nodig had.

Mimiko handen begonnen te trillen. Ze hield helemaal niet van deze Kyosu. Het maakte alles alleen nog maar enger om te vertellen.
Zou ze liegen? Het was geen optie. Zeker geen optie maar het ware verhaal vertellen durfde ze ook niet. 'Nou.. ik ben met Lune naar bed geweest', zei ze terwijl ze nog steeds naar de grond staarde.
Dat was alles, alles wat hij hoefde te weten. De rest maakte toch niets uit, niet voor hem in iedergeval.
Alles wat er met Cosette, Terra en Ben gebeurd was hoefde hij niet te weten.

Kyosu draaide zich met een ruk om, en keek met een dodende blik in zijn ogen naar mimiko. Je kon zijn ogen amper zien, want zijn haar bungelde er van alle kanten voor. 'Mimiko je liegt,' zei hij haast onverstaanbaar. 'Je houd dingen achter. Als ik zeg dat ik álles wil weten bedoel ik ook echt álles,' siste hij, en bleef mimiko aanstaren. Hij moest echt moeite doen om zich in te houden. Om niet wild in het rond te meppen, tegen alles wat hij tegen kwam.

Mimiko was bijna van schrik opgestaan. Ze had Kyosu nog nooit zo gezien. Het maakte haar doodsbang.
Wat moest ze vertellen? Wat had hij met alle andere dingen te maken. Hij zou haar alleen maar een slet vinden, nog bozer zijn dan dat hij al was.
'W.. wat wil je horen dan?', probeerde Mimiko enigzins krachtig terug te zeggen. Maar het klonk alleen maar dof, schor en angstig. Ze kon niet eens normaal tegen hem praten. Haar stem was veranderd in een trillend hoopje.
Even wierp ze hem een blik en ze zag hoe kwaad hij was.
'Ik ben misschien wel.. twee keer met Lune naar bed geweest', zei ze fluisterend hopend dat Kyosu het niet zou horen.

Kyosu hield zijn hoofd schuin en begon ineens te lachen. Niet van de lol, maar op een minachtende toon. Kyosu wist het ergens al, maar toch, het was nog lang niet alles. Hij bleef even stil, en ineens viel het licht uit. Kyosu's woede zoog als het ware alle energie uit de kamer, ookal was dat niet eens zichtbaar. Het enige waar nog licht vandaan kwam was van buiten, en van de twinkelende ogen van Kyosu, die op springen stonde. Kyosu opende zijn mond om weer wat te zeggen. 'Dat is nog lang niet alles,' zei hij. Mimiko wist het, Kyosu wist het, ze wisten allebei dat het nog lang niet alles was. Kyosu balde zijn vuisten, en luisterde alleen nog maar.

Mimiko lichaam begon nu helemaal zachtjes te trillen. Even deed ze haar ogen dicht toen het licht opeens de kamer werd uit gezogen. De lach van Kyosu maakte haar doods bang. Het liefst wilde ze op staan en weg lopen. Weg lopen van al haar problemen.
Onhoorbaar stond ze op. 'Ik denk dat het beter is als ik ga', zei ze schor en ze liep richting de deur.
Bij elke stap leken haar voeten zwaarder te worden en ze probeerde alles goed te kunnen zien. Het leek wel een eeuwig heid voor dat ze bijna bij de deur was.

'Waag het niet,' siste kyosu, en zette een soort lichtschild om de deur heen. Ze kon nergens heen, totdat kyosu wist wat hij wilde weten. Hij werd op dit moment geleid door frustratie en opgekropte woede. Hij was er ziek van dat mensen hem maar bleven zien als de eeuwige goedzak met een engelen geduld. Het sloeg nergens op. Kyosu hield zijn hand richting de deur, en genoot van de angstige blik in Mimiko's ogen. Ze ging nergens heen. Kyosu keek haar nog altijd aan, wachtend op antwoorden.

Mimiko keek naar het lichtschild en slikte. Ze was nog nooit zo bang geweest voor Kyosu. Ze wilde weg, hem nooit meer zien. Maar ze kon niet weg. Ze zat opgeloten tussen de waarheid en Kyosu's woede.
Mimiko kon hem ook niet aan vallen. Dat zou ze nooit kunnen, hem pijn doen. Maar dat had ze al gedaan. Ze ham zo veel pijn gedaan dat ze dit moest mee maken.
'Er is niets meer!', riep ze met trillende gedempte stem. Wat wilde hij horen elk detail?
Ze wist wel wat hij wilde horen alleen Mimiko kon het haar mond gewoon niet uit laten komen.

Kyosu begon langzaam zijn geduld te verliezen. 'Als je het niet zegt..' begon het, en draaide een lichtbol tussen zijn vingers door, terwijl hij nog steeds het lichtschild vast hield. Kyosu vond dat verdere woorden niet nodig waren. Ze zou het wel snappen. Kyosu grijnsde en speelde wat met het bolletjes tussen zijn vingers, en toen keek hij weer naar Mimiko. 'Het word tijd dat je eens zien wat je hebt aangericht. Wat je doet met mijn hart,' begon kyosu. 'Ik gaf je mijn vertrouwen, maar je scheurde het aan stukken en stak het in de fik,' zei kyosu met een sissende stem. Hij had geen idee meer waar hij mee bezig was.

Mimiko zette zoveel stappen naar achteren toen ze de lichtbol zag. Ook al was ze sterker dan hem ze kon hem niet aanvallen. 'Kyosu.. je je weet niet waar je mee bezig ben', zei ze met trillende stem.
Verder dan dit kon ze niet meer naar achter. Met grote angstige ogen keek ze Kyosu aan. Zou hij echt de lichtbal op haar afschieten? Of was het alleen een dreigement.
Toch besloot iets meer te vertellen, misschien geloofde hij het. Dat er niets meer was. 'En Andrew is vreemd gegaan met Cosette', zei ze vluchtig.
Ze wilde niets vertellen over Terra of Ben, maar wist diep van binnen dat Kyosu het er niet bij zou laten.

Kyosu deed zijn hoofd schuin. 'Je weet best dat ik dat helemaal niet bedoel,' Kyosu liet de lichtvbal oplossen tussen zijn vingers, maar het schild liet hij niet los. 'Ik weet dingen. Ik zie dingen,' zei Kyosu zacht, nu op een wat minder dreigende toon. 'Waarom denk je dat ik altijd zo slecht slaap?' zei hij en grinnikte even gemeen. 'Ik weet meer dan je denkt,' zei hij sissend. Hij liet langzaam weer een lichtbolletje tussen zijn vingers verschijnen. Hij was nu des duivels, tot alles toe in staat.

Mimiko adem stokte in haar keel. Alles leek pijn te doen. Wat zou hij weten? Ze keek hem angstig aan.
De lichtbal leek als het ware te verdwijnen in geen seconde later terug te komen.
Ze wilde nog een stap naar achter zetten en voelde het prikkelende licht dat haar tegen hield. Ze wilde dat ze nooit was gekomen. Maar ze wilde Kyosu terug.
'W..wat weet je dan?', vroeg Mimiko schor. Ze moest weten, wat hij allemaal wist.

'Oh ik weet wel wat ik weet,' zei Kyosu. 'Ik wil alleen dat jij het me nog een keer luid en duidelijk verteld. Je kwam hier om het goed te maken en weer vrienden te zijn. Vrienden vertellen elkaar alles, ookal is het moeilijk,' zei Kyosu op een wat rustigere toon. Hij ha wel gelijk, het moest alleen zo zijn dat Mimiko het ook zag. Het licht van het schild verlichtte enkel de kamer, waardoor alles er angstaanjagender uit leek te zien. Kyosu vuurde de lichtbol uit het raam, en die kwam ergens knetterend in een boom terecht.

Mimiko keek hem niet begrijpend aan. Toch had ze besloten iets te vertellen. Niet alles, gewoon de grootste stukken.
Ze ging weer op het bed zetten en keek naar de grond. 'Dus je wilt álles weten', zei ze twijfelend.
Ze wachtte niet op een antwoord want dat was zo duidelijk als wat. 'Goed..', begon ze om alles nog wat te rekken.
'Lune en ik.. nou ja wij zijn met elkaar naar bed gegaan, dat wist je.', ze voegde even een korte pauze en en ging met een zucht verder. 'Ook op vakantie hebben we het wel meer dan een keer gedaan, toen wer terug kwamen betrapte ik Cosette op vreemd gaan met ene Andrew, het scheen haar geen ene fuck uit te maken..', zei ze terwijl ze even kwaad werd op Cosette.
'Dus dat was ook uit..', ze stopte. Niets meer klaar. Geen verhaal meet over Terra of Ben. Dit was genoeg. Vond Mimiko. Ze moest er nog maar achter komen op Kyosu het ook hier mee kon doen.

'Dat wist ik al,' zei Kyosu geïrriteerd. Hij deed enkele stappen richting mimiko, en stond nu nog geen halve meter bij haar vandaan. Kyosu keek haar recht in haar ogen aan, zijn ogen leken gevaarlijk op te lichten, dat deden ze alleen als hij extreem buiten zijn doen was. 'En terra, oh, en niet te vergeten, Ben?' zei Kyosu zacht. Zacht, maar nog steeds met een hele enge toon. Het kon hem op dit moment niet eens meer schelen of hij mimiko zou kwetsen. Dit ging goedschiks of kwaadschiks, en als ze het zelf niet zou vertellen kreeg hij het wel uit haar.

Mimiko zag hoe Kyosu bijna in slowmotion naar haar toe kwam gelopen. Verder naar achter dan dit kon ze niet want het lichtschild stond in de weg.
Het liefst wilde ze gillen hem smeken om te stoppen, en haar te laten gaan. Maar het leek alsof ze aan de grond vast genaaid was, alsof ze haar stem kwijd was.
Pas bij het horen van de namen ademde ze weer. Een enorme brok vormde zich in haar keel. 'Wat is er met hen?', vroeg ze schijnheilig. Of hij wist het of het was gewoon een bluf. Toch wilde Mimiko niet dat de woorden uit haar mond zouden komen.

'Dat weet je donders goed,' zei Kyosu luid. Hij stond nu bijna tegen Mimiko aan, en zijn warme adem lande op het gezicht van Mimiko. Ze al het uiteindelijk wel zeggen, al duurt het de hele nacht. Kyosu zou het er wel uit persen, ze zou het zeggen. Kyosu zei niets meer. 'Ga eens tellen hoeveel je er nu al wel niet hebt gehad, je schrikt je dood,' xei hij. Het was best wel gemeen zeggen, maar kyosu was zichzelf gewoon niet meer.

Mimiko schokte van zijn lichaam. Dit was Kyosu niet meer. Er was niet over gebleven van de lieve geduldige Kyosu.
Haar ademhaling werd zwaar en het leek alsof haar hart uit haar lichaam klopte.
Mimiko's kleine lichaam werd totaal overschaduwt door een enorme Kyosu. Van angst keek ze naar de grond. Ze voelde zich net een kabouter die vertrapt ging worden.
Zijn woorden deden haar zoveel pijn. Ze was gewoon een slet, een slet die niets voor stelde, een slet die alles kapot makte.
Snel beet ze op haar lip op de traan tegen te gaan en ze staarde naar de grond. Ze wilde niets zeggen, ze durfde niets te zeggen. Ze voelde zich zo klein, ze angstig.

Alles drong met een klap door Kyosu door. Zijn ogen schoten weer naar zijn normale kleur, als een lamp die uit ging, en ook het lichtschild vaagde weg. Hij haalde langzaam zijn hand naar beneden, en het enige wat hij kon doen was kijken naar Mimiko. De kleine Mimi waar hij altijd zo mee kon lachen, waar hij altijd bezopen mee was. Ineens sprongen er tranen in Kyosu's ogen. Het duister in de kamer leek de tijd stil te laten staan. 'Ik ben zo teleugesteld in je,' piepte kyosu, en stond aan de grond genageld.

Mimiko voelde opeens hoe alle duisternis in een wind vlaag verdween. Ze keek even naar Kyosu en slikte.
Ze wilde hem weer omhelzen en heel hard huilen. Ze was een minut tevoren zo bang geweest dat ze een zucht van opluchting niet kon onderdrukken.
'Je wilt het dus weten he', zei ze terwijl ze knikte. 'Nou ga maar vast zitten', zei ze terwijl ze een klein bemoedigend lachje op haar gezicht liet komen en gaan.
'Na de vakantie hebben Lune en ik het bijna weer gedaan..', zei ze terwijl ze slikte. Ze zou hem alles vertellen elk detail. Hij wilde het horen, nu zou ze het vertellen ook. 'Maar hij wilde niet, dus dacht ik dat het voor hem alleen maar proberen was, terwijl ik zo veel meer voor hem voelde', ze beet op haar lip en probeerde de tranen weg te slikken. 'Dus ben ik naar Terra gegaan, ik heb bij hem uitegehuilt en we gingen film kijken, maar het bleef niet bij film kijken..', ze onderbreekte zich zelf even en keek naar Kyosu. 'Ik ben ook met hem naar bed geweest. Gewoon omdat ik dacht dat ik alles zou vergeten. Naïf om zo te denken want de realiteit kwam met een nog twee keer zo harde klap aan', ze keek naar de grond puur uit schaamte. En dit was nog niet eens alles.
'Toen kwam ik een paar dagen geleden Ben tegen en ik dacht dat het niet erg zou zijn als ik wat met zou flirten. Maar het liep uit toen zoenen', ze zuchtte. Het was er uit, doods bang wachtte ze op Kyosu reactie.

Kyosu sloeg met en grijns zijn ogen neer. Hij grijnsde eigenlijk puur uit frustratie, om het maar een beetje weg te wuiven, maar dat had natuurlijk geen zin. Kyosu knikte. 'Wist ik al,' zei hij uiteindelijk. 'Ik wilde gewoon zeker weten of mijn dromen klopten,' zei hij. Die dromen waren absoluut niet leuk geweest, hij had alles moeten zien. Kyosu keek naar de grond. Hij had echt helemaal nergens zin meer in.