De kamer van Seth en Yuu.

Yuu zuchtte geïrriteerd.
'Wacht even hoor,' zei hij tegen Toushirou. Hij rukte de deur met een enorme vaart weer open.
'WIE BEN JIJ EN WAT KOM JE HIER DOEN?!' riep hij zwaar gefrustreerd. Kreeg hij dan ook nooit eens de gelegenheid om even in rust te leven?

Toushirou ging met een zucht op bed zitten. Waarom moest juist nu één of ander psychisch in de war kind met een hele kettervervolging achter zich aan, aan komen lopen? Hij liet zich achterover vallen en staarde naar het plafond terwijl Yuu zijn hachje kon redden. Dat meisje zou vast met haar brein dat kennelijk door elkaar was geschud aan iedereen vertellen dat ze Yuu betrapt had met zijn dierbare ex.

Yuu wachtte een tijdje maar toen hij geen reactie kreeg besloot hij de deur maar weer gewoon dicht te gooien. Hij zuchtte een keer diep en richtte zich toen weer op Toushirou.
'Sorry hoor, ik weet ook niet wat al die psychopaten aan mijn deur moeten,' zei hij lichtelijk geïrriteerd.
'Goed... wat ik wilde zeggen...' ging hij verder. Hij haalde even diep adem.
'JIJ BENT ECHT DE GROOTSTE IDIOOT DIE IK KEN.'

Toushirou ging rechtop zitten bij Yuu's woorden. 'Maar -' begon hij een beetje hopeloos. Yuu had gelijk, hij was ook een enorme idioot om te denken dat hij zomaar alles opzij kon zetten. Nu was hij alles sowieso kwijt, en al brak de oorlog uit, dan bestond de kans nog dat er niks zou gebeuren. Nu niet meer. 'Eigenlijk.. is het best stom van me,' mompelde hij in zichzelf. Met zijn handen wreef hij even in zijn ogen. 'Kut, kut, kut,'

'Het is zeker stom van je! Hoe kun je nou denken dat zoiets onbenulligs als een oorlog jullie relatie zou verstoren?! Lekker veel vertrouwen heb jij er wel in zeg!' riep Yuu uit. Hij beende naar het bed, greep Toushirou bij zijn kraag en trok hem overeind.
'bindingsangst is een hele slechte eigenschap Tou-chan. Ik zou er maar snel vanaf komen als ik jou was,' siste hij met een enigszins dreigende toon. Het idee dat Toushirou hem ook gedumpt had als een gevolg van bindingsangst kroop bij hem naar binnen.
Wat een eikel. Wat een ongelofelijke klootzak.

Toushirou keek Yuu met angstige ogen aan en knikte langzaam. 'Scarlett komt van Ayao - ik dacht - nouja, volgens mij dacht ik eigenlijk helemaal niet na,' dacht hij aarzelend hardop. 'Volgens mij kan ik het niet meer goedmaken,' zuchtte hij vervolgens een beetje terneergeslagen.

Yuu liet Toushirou los en duwde hem terug op het bed. Hij liep weer terug naar de deur en legde zijn hand op de deurknop.
'Laat het maar aan mij over,' zei hij, en met een ruk trok hij de deur weer open. Hij liet zijn blik even overh etm eisje gaan dat nog altijd voor de deur stond en liep toen langs haar heen de gang uit, op zoek naar Scarlett.

Toushirou bleef een beetje versuft zitten. Hij had werkelijk geen idee hoe dit ging uitpakken. Yuu had het niet echt goed voor met Scarlett, maar hij kon toch wel goed praten. Hij krulde zich op tot een soort foetushouding en staarde naar de deur.

Toushirou stond met een zucht op. Yuu was na een aardig tijdje nog steeds niet terug, dus wilde hij even een frisse neus gaan halen om weer wat zuurstof in zijn hersenen te krijgen. Hij stapte de kamer uit en liep de gang op, om waar dan ook heen te gaan.

-new-

Yuu liep zijn kamer in, de brandende sigaret in zijn hand gooide hij onaangetast door het raam naar buiten, en vermoeid plofte hij neer op een bed, niet wetend dat het eigenlijk die van Seth was. Zijn hoofd bonkte van de koppijn en hij voelde zich een beetje rillerig.
Volgens mij werd hij ziek.
Vandaar dat hij zo chagrijnig was.

Na een tijdje naar de deur te hebben gestaard, en hij had besloten dat hij nu toch wel zeker vijf minuten na Yuu's binnekomst was geweest, deed hij onzeker de deur open. Misschien had Yuu hem wel door.
Hij stak zijn hoofd door de deurgleuf en wierp een vergeving-zoekende blik op Yuu, maar toen hij zag hoe hij erbij lag deed hij haastig de deur open en snelde hij met grote ogen naar hem toe.
"Yuu-!" zei hij ademloos, terwijl hij bij neerhurkte en even een hand op zijn voorhoofd legde.
"Je hebt hartstikke koorts!" concludeerde hij met een hoog stemmetje, en hij streek bezorgd wat haren uit Yuu's gezicht.

Yuu rolde op zijn zij en keek naar Seth die naast het bed was gehurkt. Hij wilde wat zeggen maar was veel te moe en had het bovendien vreselijk koud op een manier dat hij zichzelf niet met zijn specialiteit kon opwarmen. Terwijl zijn gezicht krampachtig vertrok bij de bewegingen die hij maakte reikte hij uit naar Seth.
'Mmhm... Kom hier,' zei hij moeizaam, terwijl hij zijn warme hand op Seth's wang legde en hem verlangend aankeek. Hij had Seth's warmte nodig. Hij had het ijskoud. Zijn wangen waren rood en zijn ogen hadden een twinkeling die niet gevaarlijk was. Het was eerder een soort mix van kwetsbaarheid en een onschuldig verlangen.

Seth keek Yuu even bezorgd aan en hield even zijn adem in terwijl hij twijfelend naar het bed keek. Uiteindelijk nam hij een besluit en stond hij haastig op. Onzeker stommelde hij naar de rand van het bed, en kroop hij over Yuu heen om vervolgens naast hem neer te ploffen. Met een nog altijd ongeruste blik keek hij naar Yuu's gezicht.
"Beter?"

'Hmmhmm,' murmelde Yuu terwijl hij wat dichter naar Seth toe kroop en een arm om hem heen sloeg.
'ik heb het koud,' merkte hij op. Het was verschrikkelijk vreemd om het koud te hadden als je de specialiteit warmte & vuur had. Eigenlijk was Yuu nooit ziek. Hij kon zich de laatste keer dat hij ziek was niet eens meer herinneren. Vermoeid sloot hij zijn ogen, terwijl hij een beetje naar onder schoof om zijn hoofd tegen Seth's borst te kunnen leggen. Op dit moment kon het hem even niets schelen dat hij een zielig zwak kindje was. Eigenlijk kon hem dat tegenwoordig steeds minder schelen. Zolang hij maar bij Seth kon zijn was alles goed.

Seth beet op zijn lip terwijl hij naar de zieke Yuu keek, en trok haastig aan de deken naast hem. Met moeite wist hij het zware ding over hen beiden heen te trekken, zodat alleen Yuu's haren nog maar zichtbaar waren.
Met zijn hand gleed hij even vertederd naar zijn haardos en beet hij op zijn lip toen hij de hitte opmerkte.
"Heb je het echt koud?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij fronsend en met een ongerust ondertoontje Yuu's haren heen en weer woelde. "Ik kan ook een kopje thee maken." Zachtjes liet hij zijn vingers over Yuu's hand glijden en voelde hij nog een ongeruste steek toen hij nogmaals Yuu's warme huid op de zijne voelde. Haastig wurmde hij zich dieper onder de dekens, en keek hij Yuu even onzeker aan. Een soort mengeling van frustratie en ongerustheid welde in hem op bij het zien van zijn gezicht. Hij wilde hem helpen, maar hij wist niet hoe.

'Nee dat hoeft niet, blijf vooral liggen. Dit is fijn,' merkte Yuu op. Hij glimlachte lichtjes en opende langzaam weer zijn ogen.
'Maak je geen zorgen, het is maar griep. Morgen druk ik je zo weer tegen de muur,' zei hij en hij slaagde erin om toch nog even duivels te grijnzen. terwijl hij wat heen en weer woelde en zijn gezicht weer in Seth's overhemd nestelde.
'Wat zou ik toch zonder jou moeten...' murmelde hij gelukzalig tegen Seth's borstkas. Al sinds Seth de kamer binnengekomen was leek zijn hoofdpijn langzaam te verminderen.

Seth glimlachte even vaagjes bij het horen van Yuu's bevel en liet zijn hand langzaam naar Yuu's haardos glijden.
"Eigenaardig," merkte Seth met een nadenkend en zacht stemmetje op terwijl zijn gedachten langzaam maar zeker een glimlachje over zijn gezicht lieten spreiden.

'hmhm...' murmelde Yuu al half in slaap. Hij had eigenlijk geen flauw idee wat Seth nou precies zo eigenaardig vond maar energie om er over na te denken of om het te vragen had hij niet meer. hij slaakte nog een laatste zucht en voelde hoe hij langzaam wegzakte in een diepe slaap, terwijl hij heerlijk genoot van de warmte van Seth om zich heen.
Al zijn frustraties van even geleden was hij weer spontaan vergeten.

Seth keek even naar beneden, en aanschouwde met een soort fantastische warme gloed op zijn wangetjes hoe de schattige Yuu in zijn armen in slaap viel.
Hij had nog nooit zo de neiging gehad om hem plat te knuffelen, maar wist zich glunderend in te houden. Stiekem kroop hij onder de dekens, en nestelde hij zich in het donker tegen hem aan.
Het duurde uren voor hij in slaap viel, maar het gaf niet, want Yuu's hand lag slapjes in de zijne.


((AAWWWW ))

-new-

Yuu stormde zijn kamer in, dacht totaal niet na over het feit dat Seth er misschien wel kon zijn en plofte op zijn bed. Hij staarde naar het plafond terwijl hij naar het kloppen van zijn hart luisterde.
Shit. Wat had hij gedaan? Dit was niet normaal. Hij hoorde verdomme nog helemaal niet met Carter te zijn. Dit ging allemaal veel te snel.
Met een zucht ging hij overeind zitten. Hij keek de kamer rond. Alles wees op Seth's aanwezigheid.
Maar in plaats van verdriet voelde Yuu alleen een intens schuldgevoel.
Hij had het nu al opgegeven. Hij was nu al gestopt met verdrietig zijn.
Hij was nu al naar Carter overgestapt.
Nick had het verdomme nog gezien ook.
Hoe kon hij zo harteloos zijn? Had zijn relatie met Seth dan helemaal niets betekend?
Maar Seth was met een meisje, in de eetzaal. Seth was hem ook al vergeten.
Gefrustreerd beet Yuu op zijn lip. Hij probeerde de hevige verlangens die naar Carter neigden terug te dringen maar het ging moeilijk. Carter was zijn ontsnapping uit de diepe put waar hij in zat. Hoe kon hij daar nou nee tegen zeggen?
Het was toch geen misdaad om door te gaan met leven?
Maar toch voelde het wel zo.

Carter wandelde op zijn gemak door de gangen. Toen hij bij Yuu's kamer aangekomen was klopte hij beleefd op de deur.
'Yuu? It's me,' zei hij door de deur heen. Hij vroeg zich af of Yuu misschien al in zijn kamer was. Misschien was Seth er wel. Dan kon hij die opdonder geven extra goed duidelijk maken dat Yuu nu verleden tijd voor hem was.

Yuu schrok op van Carter's stem. Hij bleef een tijdje zitten terwijl hij naar de deur staarde.
Fuck, hij had echt geen weerstand tegen die gast.
'Kom binnen,' gromde hij lichtelijk gefrustreerd. Zijn blik stond een beetje aarzelend. Hij had gemerkt dat Carter van plan was om hem vooral niet de leiding te laten nemen en dat sprak zijn principes nogal tegen. Maar toch was het ook vreemd om de leiding over Carter te nemen. Vroeger...
Yuu kneep zijn ogen gefrustreerd dicht. Hij was vreselijk in de war en kreeg er knallende koppijn van.

Carter opende voorzichtig de deur van de kamer. In één oogopslag zag hij dat Seth er niet was. Ergens vond hij dat jammer, maar aan de andere kant was hij er ook wel blij mee. Nu kon hij tenminste doen wat hij wilde. Hij sloot de deur en liep meteen door naar Yuu die op het bed zat. Hij ging naast hem zitten en keek hem met zijn twinkelende oogjes aan. Hij bracht zijn mond naar Yuu's oor.
'Yuu, geef je over aan me. Ik weet dat je het wil,' fluisterde hij met zijn zware stem. Hij gleed met zijn hand onder Yuu's overhemd en drukte een kus in zijn nek. Hij ging het maar aanpakken zoals hij het vier jaar geleden gedaan had, want blijkbaar moest hij Yuu tegenwoordig eerst laten verslappen voordat hij in staat was de jongen te domineren.

De zware stem van Carter in zijn nek liet huiveringen over zijn hele rug lopen. Hij voelde hoe zijn lichaam werd overheerst door een verzwakkend maar geweldig gevoel. Zijn wangen kleurden nog iets roder dan ze al waren, zijn ogen keken Carter aan met een verslagen blik.
Het was onmogelijk om dominanter te zijn dan iemand als hij. Carter wist al zijn zwakke plekken.
Verslagen liet hij zich achterover op het bed vallen, terwijl hij zich overgaf aan al Cater's acties. Voor het eerst in vier jaar durfde hij dit te doen terwijl hij zich compleet veilig voelde.
Niemand kon hem nog pijn doen. Carter was weer bij hem en zou hem beschermen.
Een vreemde leegte verspreidde zich door zijn hoofd.
Hij hoorde zich fantastisch te voelen, maar zodra hij beseft had dat hij niet meer alleen op zijn eigen benen hoefde te staan, voelde hij zich plots...
niet meer compleet.

Met een lege blik in zijn ogen strompelde Seth door de gang. Hij had totaal niet het fut voor een confrontatie met Yuu, maar hij moest toch ooit zijn spullen ophalen, en hij gokte dat hij het best tijdens het avondeten kon doen.
Dan waren de kansen om Yuu tegen het lijf te lopen erg laag, en uit alle vreselijke doemgedachtes die er door zijn hoofd spookten was dat het beste vooruitzicht.
Zo lang hij Yuu niet meer zou zien, zou hij hem kunnen vergeten, dan zou alles ooit wel weer goedkomen, dan zou hij.. dan zou hij..
Hij slikte en legde zijn hand op de deurknop, en draaide die langzaam om.
Terwijl zijn hand de deur openduwde, sloeg hij zijn ogen vastberaden op de deur.
Als hij Yuu gewoon nooit meer zou zien, zou hij ooit weer gel-..

Het duurde een paar seconden. Een paar eindeloze seconden.
Eerst geloofde hij het niet. Het was een belachelijk idee, het was toch ook een belachelijk idee?! Yuu en Carter, Yuu en Carter! Ha-ha..
Maar toen het beeld niet vervaagde, en hij niet met een ruk wakkerschoot, kroop er een soort ultieme verbazing en besef in zijn lichaam dat zijn ogen opensmeet en zijn hand van de deurknop liet vallen.
Zijn benen werden pudding en zijn hart stopte met kloppen, terwijl het beeld van Carter die zich over de blozende Yuu boog in zijn hoofd sneed.
Zijn mond zakte open, en een soort eindeloze teleurstelling borrelde op in zijn keel terwijl de tranen achter zijn ogen brandden.
"Yuu," was het enige woord dat hij trillerig wist uit te brengen.
Hij wist niet dat Yuu zo gemeen kon zijn. Gemeen en vreselijk en een leugenaar. Hij had gelogen, hij had verdomme al die tijd gelogen!