Het dakterras

Yumiko was al vroeg wakker geworden door de fluitende vogels, iets waar ze nooit aan zou wennen. Ze had besloten om niet geërgerd in haar bed te blijven liggen, maar gewoon naar het dakterras te gaan. Het was helemaal leeg, behalve één persoon dan. Rusine. Geïrriteerd zuchtte ze en nam ze een kop koffie. Ze ging op haar vaste plek zitten onder het druivendak.

Met zijn koffie in zijn hand liep kyosu het dakterras op. De damp kwam van het bekertje af, en kringelde sierlijk de lucht in. Tot zijn verbazing zag hij twee meisjes, waarvan hij er één nog wel vaag kon herinneren van de speeltuin. Hij had niet verwacht dat er al mensen zouden zitten, maar het stoorde hem verder niet. Hij wierp even een blik naar de twee meisjes dat op een 'goeiemorgen' moest lijken, en daarna ging hij zitten.

Gefrustreerd draaide Rusine zich om. De stilte waar ze zo van hield, werd verstoord door niet één, maar twee personen. Yumiko, en iemand die ze heeeeeeeeeeel vaag nog wel herkende. 'Goedemorgen,' begroette ze de twee leveloos.

Yumiko bromde tussen haar slokken door iets wat moest lijken op "goedemorgen", maar wat meer klonk als "graf op, jij loeder."

((ja als kyosu niet reageert..))

Rusine trok haar wenkbrauw op. Even twijfelde ze tussen kwaad worden, negeren en het spelletje mee spelen. Uiteindelijk koos ze voor het laatste. 'Nog steeds jaloers?' mompelde ze dus, haar gezicht op het uitzicht gericht, haar ogen dicht en een slok thee nemend erna.

Kyosu trok even een wenkbrauw op en keek van yumiko naar rusine, en andersom. Hij besloot maar van de zijlijn toe te kijken, niet dat hij veel andere keus had. Hij nam een paar grote slokken koffie en zette het bekertje toen voor hem op een tafeltje.

(( sorry moest even mijn moeder helpen T.T ))

'Jaloers op wat?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze wist wel waarover het ging, over Nicholas natuurlijk. Maar Nicholas, ach. Ze had hem inmiddels al een week of iets niet meer gezien, en het deed haar werkelijk waar helemaal niets.

Rusine haalde haar schouders op. 'Hoe moet ik dat weten? Ik weet alleen dat jij je heel jaloers gedraagd als je bij mij in de buurt bent.' Playing games like this bores even me after a while. Ze besloot dat ze Yumiko de volgende keer maar aan zou vallen of negeren.

Kyosu hoorde het gesprek tussen de twee aan en vond dat het hem niets aan ging, ookal had hij geen idee waar het over ging. Hij nam de laatste paar slokken uit het kopje en stond toen op. Hij knikte een keer naar de twee en draaide zich toen om om weg te lopen.

(( ik moet gaan.. bye. ))

'Zoiets heet geen jaloezie, dat heet gewoon afgunst. Ik mag je niet, ik heb geen reden om hallo tegen je te zeggen. Maar van jaloezie is geen sprake, totaal niet zelfs.' Wat denkt ze wel niet? Dat ik jaloers ben op dat uitschot?

'Je hebt geen reden om hallo te zeggen, dus zeg je maar gewoon dat ik op moet rotten? Hm, voor zover ik me herinner, was ik hier eerst.' Rusine reageerde emotiloos. Ineens had ze helemaal geen zin meer in Yumiko afzeiken, en zelfs aanvallen vond ze niets. Next time, IGNORE.

'Ik zei goedemorgen, geen rot op. Dat dat er niet zo vriendelijk uit kwam aangezien jij het was, kan ik niks aan doen.' Ze nam nog een slokje van haar koffie, die eigenlijk nog steeds veel te heet was.

'Weetje, ik vroeg me laatst af waarom ik en heel veel anderen jou helemaal niet mogen. Ik geloof dat ik zojuist mijn antwoord heb gekregen,' vertelde ze met een lief stemmetje dat van het sarcasme en walging overliep.

Yumiko grijnsde even, bijna onzichtbaar. Het was eigenlijk meer een grijns in haar gedachten. 'Weet je Rusine, ik vraag me af waarom jij nog niet betaald krijgt voor je diensten.'

'Daar had ik nog niet eens aan gedacht..' begon ze op een nadenkend toontje, terwijl ze zich inhield om Yumiko niet af te slachten. Ze is sterker dan jij. Veel sterker. And she will kill you. 'Maar ik zal het er met Nicholas over hebben, de volgende keer..' voegde ze er uiteindelijk aan toe.

'Doe dat.' Ze blies even op haar koffie, in de hoop dat het wat zou afkoelen. 'Toch wel grappig. Jij vertelt mij dat niemand mij mag. Maar als ik een optelsommetje doe, heb ik net zo weinig vrienden als jij.'

'Dat ligt eraan hoe je telt.' Snel ging ze in haar gedachten na wie eigenlijk allemaal haar vrienden waren. 'Ik heb in ieder geval een stuk minder mensen die mij haten.' Rusine wilde wel verder praten, maar dan zou ze op en rechtstreekse belediging uitkomen, iets dat ze tot nu toe nog niet had gedaan. Wel indirect, maar niet rechtstreeks. Dat deed ze sowieso nooit.

'Ach Rusine. Het maakt weinig uit of mensen je niet kennen, niet mogen of haten. Het blijft uiteindelijk allemaal bijna hetzelfde. Je spreekt niet of weinig met elkaar, gunt elkaar geen enkele blik waardig en de eerste indruk zal altijd de laatste blijven.' Ze nam nog een laatste slok van haar koffie, die helaas alweer op was.

Rusine schudde lichtjes haar hoofd. Onmerkbaar, hoopte ze. 'Vandaar dat ik jou blijkbaar niet mag.' Ze wist gewoon niets te antwoorden. Haar hoofd was leeg. Helemaal leeg.

'Dat zou wel eens heel goed kunnen. En dat jij alleen het slechte van mij hebt gezien, of wilt zien, daar kan ik niets aan doen. En bovendien kwam het allemaal alleen maar doordat jij twijfelde aan Yuu's mannelijkheid. Dat daar in de loop van tijd dingen bovenop zijn gekomen, is allemaal jouw schuld geweest. Alles was jouw schuld Rusine. Je zou je moeten schamen. Je bent iedereen alleen maar tot last.' ze grijnsde weer onzichtbaar en keek Rusine niet aan, ze keek gewoon naar haar lege koffiekopje.

Bij die woorden leek Rusine's wereld even stil te staan. Daarna schoten haar ineens allemaal beelden van vroeger te binnen. Een traan gleed over haar wang, maar ze veegde hem ruw weg. Met een ruk stond ze op en smeet ze het glas thee, waar nog wat in zat, richting Yumiko's hoofd. Helaas is het te dik glas om te breken.. Met paniekerige ogen, die gemixt waren met haat en alle gevoelens die je voelt als iemand in je teleurgesteld is, keek ze naar het terras, niet eens naar Yumiko.

Yumiko voelde hoe de thee over haar borst en schouders ging. Het brandde enorm en de pijn was vreselijk. Zonder er verder bij na te denken schoot ze een aardige energiestraal naar Rusine, gevolgd door nog wat energiebollen en een paarse donder. Ze had geen idee van waar ze mee bezig was, het gebeurde allemaal gewoon. De pijn van de thee werd vervangen door woede, immense woede naar Rusine toe. Hier zou ze niet mee weg komen.

Rusine's woede maakte plaats voor een enorm verdriet en paniek. Als een zielig hoopje liet ze zich tegen het randje van het terras op de grond liet zakken, terwijl ze haar knieen optrok. De eerste aanval van de straal miste haar, omdat ze naar beneden zakte. De energieballen raakte haar half en de donder raakte haar vol. Ze voelde de pijn ervan wel, maar aangezien ze gewoon totaal van de wereld was trok ze enkel instinctief een glazen wand om haar op, samen met een energieschild. Die twee waren echter nogal zwak, omdat Rusine's aandacht totaal ergens anders lag. Verslagen staarde ze voor zich uit, waar ze het terras in een blur zag. Tranen rolden over haar wangen.

Yumiko deed opnieuw een energiestraal, alleen nu op het schild. Na zo'n drie aanvallen bezweken de beschermingen van Rusine. 'Now you're gonna pay for what you did to me.' siste ze. Ze schoot eerst een paarse donder op haar af, gevolgd door nog een energiestraal. Ze baalde er op het moment wel erg van dat ze haar examen had gemist, anders had ze nog veel meer kunnen doen.

Voor haar ogen zag ze het gezicht van de man die ze als haar vader had gezien. Zijn gezicht stond kwaad en geschrokken. En leeg. Op de achtergrond klonken paniekerige stemmen, en een ambulance. Kwade stemmen, teleurstelling. Angst. Gezichten waarvan ze wist dat die van haar ooms en tantes en opa's en oma's en neven en nichten waren gleden aan haar voorbij. Het gezicht van haar broer staarde haar vol haat aan, maar het vervormde in het gekwetste gezicht van Scorpio. Zijn stem sprak tegen haar, een mengeling van "I like you", "I was wrong about you" en "You confuse me". Daarna veranderde hij in Nicholas, met Valentijn. Maar dat beeld ging snel weg, en veranderde weer in Scorpio. "Don't go.. please" fluisterde hij, maar daarna was hij ineens weer kwaad. Langzaam vervaagde hij en bleven de holle, boze, geschrokken en teleurgestelde ogen van haar nepvader haar aanstaren.
Rusine voelde Yumiko's aanvallen niet, maar haar lichaam wel degelijk. Beurse plekken verspreidden zich.


(the drama))