De eettafels.

Yuu legde zijn vork neer en pakte de fles van Toushirou dankbaar aan. Hij zette hem op de tafel en draaide de dop eraf. Hij staarde een tijdje vertwijfeld naar de fles, die sowieso te zwaar was om succesvol een glas mee in te schenken. In iedergeval terwijl hij zat dan. Met een zucht pakte Yuu zijn kruk en kwam hij overeind. Terwijl hij met zijn heup tegen de tafel leunde bleef hij op één been balanceren. Hij legde de kruk weer op tafel en pakte de fles, om vervolgens met trillende hand zijn glas in te schenken. Hij goot een behoorlijke hoeveelheid over de tafel maar het kon hem weinig schelen. Vermoeid ging hij weer zitten, pakte hij zijn glas en dronk het leeg.
Eindelijk was die crouton uit zijn keel.

Scarletts blik was totaal gericht op Yuu en zijn gestuntel, en met haar ogen rollend draaide ze haar hoofd weg. Waarom deed die gast zo enorm aanstellerig? Pas na een minuut of twee richtte ze zich weer op Toushirou. "Geen probleem! Ik loop wel voorop meneer de macho," grinnikte ze toen, haar blik weer afdwalend naar Yuu. Wat deed die in godsnaam allemaal?

Yumiko kwam met een verbandje om haar hoofd richting de eettafels gelopen. Ze had een klein gat in haar hoofd en er zaten drie hechtingen in. Ze keek even richting Yuu, en ging naast hem zitten. 'Hi.' zei ze met een glimlachje. Over haar hoofd zei ze niks.


(( dit is dus iets later dan de EHBO post ))

Toushirou keek met een schuin hoofd naar Scarlett. Hij kon Yuu helemaal niet zien. Hij knipte met zijn vingers voor haar ogen, als een hypnotiseur die zijn slachtoffer wakker wilde maken. 'Is het interessant?' vroeg hij verbaasd.

Yuu had zijn ogen nu strak gericht op de biefstuk die op tafel stond. Hij kon er niet omheen. Als hij biefstuk wilde had hij hulp nodig. Het was onmogelijk om dat stuk vlees met één hand te snijden. Vertwijfeld keek hij even naar Scarlett en Toushirou.
Scarlett ging hem sowieso niet helpen. Hij voelde er ook totaal niets voor om aan haar neus te hangen dat zijn arm verlamd was, maar het kon niet anders. Hij had Toushirou's hulp nodig.
'Ehm... Toushirou? Zou je me ergens mee kunnen helpen?' begon hij twijfelend terwijl hij zijn blik nog steeds strak op de overheerlijke biefstuk gericht hield.

"Huh? Wat?" vroeg Scarlett afwezig, toen Toushirou met zijn vingers knipte voor haar ogen. "Mensen van 18 die eten alsof ze 2 zijn.. mhh.. best interessant ja," zei ze toen, waarna ze weer met een vaag gezicht naar Yuu keek. Waarvoor had hij Toushirous hulp nou weer nodig? Toch niet om.. Scarletts blik viel op het stuk biefstuk voor Yuu's neus. No. Way.

Yumiko zuchtte, blijkbaar was ze onzichtbaar? Ze schepte wat eten op, terwijl ze ineens een pijnscheut door haar hoofd voelde. Goddamnit. Ze schepte wat random eten op, en keek er even bedenkelijk naar voor ze begon te eten.

Toushirou keek op. Scarlett had het erg druk met staren dus haalde hij zijn schouders op en liep hij naar Yuu toe. 'Sure, waarvoor heb je me nodig?' zei hij toen hij eenmaal achter hem stond. Er viel hem eigenlijk niks vreemds aan Yuu op.

Yuu tikte even op zijn linkerarm.
'Gisteravond ben ik aangevallen door een stel leeuwen waardoor ik mijn arm heb verlamd. Ik kan dus alleen nog maar deze gebruiken.' Yuu zwaaide even met zijn rechterarm. 'Het is dus zo goed als onmogelijk voor me om die biefstuk daar te kunnen snijden. Zou jij het voor me willen doen?' vroeg hij zo nonchalant mogelijk, maar zijn ogen kregen toch wel een ietwat pijnlijke uitdrukking toen hij weer hardop moest zeggen wat er mis met hem was. Zijn blik gleed even naar Yumiko die naast hem was komen zitten, maar hij reageerde niet op haar.

((Ja sorry Yuu heeft maar één arm. Hij kan niet 100 dingen tegelijk XDD))

(( awh XD ))

Langzaam begon Yumiko te eten. Het was lekker, zoals zo'n beetje altijd. Maar toch had ze eigenlijk helemaal geen honger. Ze voelde even aan haar verband. Ze had zichzelf in de spiegel bekeken. Ze was net een hippie met die band om.

Scarlett beet op haar lip om niet in de lach te schieten. Sure, het was erg dat Yuu was aangevallen door een leeuw. Maar medelijden kon ze niet hebben, niet met Yuu, niet na die avond bij het meer. En dit was gewoon.. hilarisch. Een jongen van 18 die zijn eigen vlees niet snijden kon.

Toushirou's mond viel open. 'O, shit - sorry. Als ik je beledigd heb ofzo..' stamelde Toushirou verward en geschokt. Het scheelde dat Yuu er zo kalm onder bleef. Bij gebrek aan een beter idee begon hij snel zijn biefstuk te snijden. Hij maakte er selecte stukjes van en kwam weer overeind toen hij klaar was. 'No problem' vulde hij Yuu alvast in voor hij iets kon zeggen.

Yuu grijnsde dankbaar, en probeerde Scarlett ondertussen te negeren. 'Dankjewel,' zei hij en hij pakte zijn vork. Dankbaar werkte hij zijn biefstuk naar binnen. Het deed hem van binnen pijn dat hij hulp nodig had bij zoiets simpels, maar de honger overwon zijn trots.

Yumiko keek even naar Yuu. Ze had medelijden met hem, maar ze wist ook dat medelijden nergens goed voor was. Je werd er niet beter van als zieke zijne, alleen maar geïrriteerd eigenlijk. Tenminste, zij zelf altijd. 'Hi.' probeerde ze nog een keer.

Yuu grijnsde naar Yumiko. 'Hey. Wat is er met je hoofd gebeurd?' vroeg hij terwijl hij even met zijn vork tegen zijn hoofd tikte en daarna verder at.

Toushirou zwaaide even naar Yumiko en liep toen terug naar zijn plek. Hij ging weer bij Scarlett zitten en dronk een glas cola leeg van iemand die waarschijnlijk ergens dichtbij zat, maar nu even niet oplette. Hij wendde zich tot Scarlett. 'Wow, dat is best heftig' zei hij verstrooid.

"He'll get over it," antwoordde Scarlett luchtig. Moest hij maar oppassen als er leeuwen in de buurt waren, right? Zij konden er ook niks aan doen. Meteen toen Toushirou ging zitten stond ze op. "You coming with me?"

'O, niks bijzonders. Uit een boom gevallen, klein gat in m'n hoofd.' zei ze zacht. Ze nam nog wat kleine hapjes. Inmiddels had ze er pas 10 op, maar toch zat ze echt hartstikke vol.

Toushirou knikte toegevend en stond op. Hij negeerde Scarlett's opmerking, hij wist immers dat ze Yuu niet mocht en er tegenin gaan was gewoon zinloos. Hij keek naar het bos en kreeg nu toch wel lichte kriebels door Yuu's ngeluk, maar daar moest hij maar mee leven.

((Oké ik ga zo wel want ik moet nog van huis wisselen/school shit/naa bed, morgen ben ik om 12 uur al thuis joepieee))

'Ah oké. Nog leeuwen gezien?' vroeg hij droogjes. Hij had de afgelopen nacht in zijn hoofd een heus moordplan voor de leeuwentroep in de jungle opgezet. Zodra hij weer normaal kon lopen zou hij terugkeren naar deze verfuckte planeet en alle leeuwen hier uitroeien. Dat zou ze leren zijn arm te verlammen.

'Nee, niks gezien.' zei ze terwijl ze haar mes en vork op haar bord legde en het bord naar voren schoof. 'Ik wist ook niet dat die hier zaten eigenlijk.. naja totdat jij het zei.' Ze wilde eigenlijk vragen stellen over zijn arm, van hoe en wat, maar dat deed ze maar niet. Ondanks dat ze er erg nieuwsgierig naar was.

'Achja ik wist het eerst ook niet. Anders was ik misschien wel iets voorzichtiger geweest,' merkte hij op terwijl hij weer even naar zijn arm keek. Hij vond het nog altijd zijn eigen schuld dat hij in het donker de jungle in was gelopen.

Scarlett pakte Toushirous hand vast en trok hem mee richting bos. Op naar het nachtbraken. Op naar de leeuwen. Toushirou kennende was hij nu vast hartstikke bang door Yuu, maar meekomen zou hij.

Yumiko glimlachte even ietwat sipjes. 'I wish I could turn back time for you.' zei ze uiteindelijk. Maar dat kon niet, dat wist ze. Was het maar zo'n feest. Dan had ze hem op twee weken terug gezet en was alles heel anders gelopen.

Seth wandelde nogal verstrooid de eetzaal binnen en zette koers naar het buffet. Eenmaal aangekomen overlaadde hij zijn bord met aardappelpuree en boontjes, maar merkte vervolgens nogal hoe hij net op het punt stond om er slagroom overheen te spuiten. Hij zette de bus slagroom langzaam terug, en keek even met een gruwend gezicht van zijn bord naar het ding dat inmiddels op veilige afstand stond.
Hij kon het echter niet helpen. Zijn hele hoofd was overhoop gehaald, niet alleen omdat Yuu een verlamde arm had.. ook omdat hij blijkbaar zijn hulp niet wilde, en omdat hij zijn excuses blijkbaar niet moest, én omdat hij blijkbaar nog steeds even koppig was als altijd. Met een bezorgde blik strooide hij een paar kersen over zijn aardappelpuree.