Seth hield zijn pas een beetje in, en leunde hijgend tegen een boom aan. Zijn hoofd stond nogal wervelwinderig, zoals wel vaker gebeurde de laatste tijd. Alleen was het deze keer niet omdat zijn homohatende breinhelft zijn andere breinhelft uitschold, het was ook niet omdat Yuu hem uitschold, het was zelfs niet omdat de hele school hem uitschold. Het was simpelweg omdat hij zichzelf uitschold.
"Verdomme verdomme verdomme," vloekte hij zacht, terwijl hij licht hijgend zijn hand in zijn zij drukte.
Waarom moest hij van ALLES nou zo'n probleem maken? Waarom kon hij niet even normaal doen, realistisch de zaak bekijken ofzo. Of iets anders dat blijkbaar fantastisch werkte voor de andere levende wezens in het universum.
Hij zuchtte en fronste terwijl zijn hoofd langzaam tegenwerpende argumenten begon te ontwikkelen.
Maar straks is het over.
Natuurlijk niet. Ik ben niet zó debiel dat ik het allemaal over laat gaan.
Waarom niet? Ik geloof niet dat iemand zich ooit als ZO'N kluns heb zien gedragen.
Hij keek weg. Daar had zijn hoofd verdorie een punt.
Bovendien, als het over is, dan kom jij er met je zwakke geest echt niet meer bovenop.
Woest ramde hij zijn vuist tegen de bast van een boom. Natuurlijk kwam hij er weer bovenop!
Maar zelfs zijn goedgelovige ledematen begonnen plots gezichten te trekken en zijn hoofd lachte geniepig. Zie je nou wel.
"VERDOMME," schreeuwde hij hard. "IK KAN HEUS WEL-"
Hij zuchtte.
Nee.
Dat kon hij niet.
Het bewijs was hoe hij zich tegen Yuu gedroeg: als een idioot. Binnen no-time zou Yuu daar genoeg van hebben, en zou het allemaal over zijn. Hij kon er beter nu meteen een eind aan maken, voor dingen uit de hand liepen.
Compleet verscheurd en gefrustreerd, zette hij zich boos af tegen de boom en rende naar de oostvleugel van de school, een plek waar over het algemeen niet veel mensen waren.
((*heeft drang om "wordt vervolgd" neer te zetten*))