The Valentine Ball! Cupido's verjaardagsfeest.

Mimiko keek op. 'Wacht', riep ze. 'Waarom doe je dit?', Mimiko voelde de woede door haar lichaam stromen en ging staan.

Itachi zuchtte, hij bleef met zijn rug naar MimiokoChan staan, 'Wat? Ik laat jou met die Lune gaan,' zei hij kalm. Hij draaide zich naar haar om, 'Dat is toch wat je wou,' vroeg hij.

Mimiko lachte maar niet vrolijk maar omdat ze kwaad was. 'Ik ga niet met Lune, hij is homo remember?', zei ze nog steeds kil. 'En waar ben jij mee bezig gelijk naar het eerste meisje toe gaan die je ziet zitten?', Mimiko keek vol afschuuw.

((ooh go give him a hard time girl!!!))

Itachi keek haar kwaad aan, 'Weetje, ik had je in die tuin ook kunnen uitschelden, schoppen en slaan,' riep hij boos. 'Maar IK heb me ingehouden, en nu mag IK niet met een meisje praten,' hij had tranen in zijn ogen. Hij beet op zijn lip en slikte ze weg. Hij ging weer in z'n relaxte houding staan.

(( Oooh I will >: DD))

'Waarom deed je dat dan niet?', zei Mimiko terwijl ze alleen nog maar bozer werd. 'Ik moest eerlijk tegen jou zijn en dat was ik'. Mimiko balde haar handen tot vuisten.

Itachi knikte begrijpelijk, 'Dat heb ik gezegd, dus dat is het wel normaal dat ik gewoon reageer,' zei hij kalm. 'Maar van binnen..' hij klopte op zijn hart. '.. ben ik kapot,' dat laatste schreeuwde hij bijna. 'Ik merkte dat ik mezelf ook had pijn gedaan, en jij had dat naar voren gebracht, we zijn niet voor elkaar bestemd, Mimi-chan,' zei hij. 'Ik hoor bij Mendua,' fluisterde hij zo zacht mogelijk zodat Mimi-chan het niet zou horen.

Mimiko voelde de tranen op komen haar lichaam lichte op. 'Mendua he?', zei ze en ze keek naar de grond. 'Mendua een meisje die je sinds gister kent', Mimiko keek hem aan Heel haar lichaam was nu verlicht en haar handen waren nog steeds gebalt tot vuisen. 'Waarschijnlijk gewoon een meisje waar je MIJ jaloers mee probeert temaken', Mimiko schreeuwde om haar vuisten onstonden electrische vonkjes. Hou je in Mimiko. Nee Mimiko doe het hij heeft je pijn gedaan. MIMIKO STOP. Doe het. Mimiko had het gevoel dat ze gek werd. Ze deed haar handen naar voren en vuurde de aller grootste electro shock op hem af dan dat ze ooit had kunnen doen.

Itachi wou zich net weer omdraaien om weg te gaan, toen voelde hij een elektrobal tegen z'n zij, hij knalde tegen de deur en krimpte in elkaar. Hij sloot zijn ogen en kreunde zachtjes van de pijn.

((mendua kwam binnen wandelen en begon dramatisch te huilen 'mijn liefste!!!'))

(( Itachi hoorde Mendua en stak zijn handen uit voor een omhelzing, 'MENDUA, help me, ik overleef het niet!' riep hij dramatisch. ))

Mimiko viel terug in de stoel totaal uitegput van haar kracht die tot het uiterste was gegaan. Haar ogen viel dicht maar fliste daarna weer open. Ze keek de zaal rond en zag Itachi in een gekrompe tegen de deur. Mimiko's adem stolkte. Wat had ze gedaan? Mimiko probeerde op staan maar zakte daarna gelijk weer door haar benen. 'Itachi', probeerde ze uit te brengen. 'Help!', probeerde ze te roepen.

((ahahahah mag ik binnenkomen??))

Mendua wrote:((ahahahah mag ik binnenkomen??))

((JAHH x'DDDD))

Itachi mopperde in zich zelf, Vuile bitch.. 'Hoe durf je, Mimi,' mopperde hij in zichzelf. Hij stond moeizaam op, keek kwaad naar Mimi-chan, 'JALOERS KRENG,' riep hij kwaad uit. 'NEE, WE KUNNEN NIET MEER VRIENDEN ZIJN, ZELFS DAT NIET!' Hij liep wankelde de kamer uit.

Mendua, die gewoon wat rondzworf door de school, kwam bij de zaal. Ze liep naar binnen, terwijl Itachi naar buiten liep. Ze zag het meisje liggen, en renden gelijk naar haar toe. 'Gaat het?!' vroeg ze bezorgd.

Mimiko opende haar ogen en zag haar. Hij zag de 'nieuwe' liefde van Itachi. Vol afschuuw keek ze haar aan. 'Ja prima'. Mimiko probeerde weer op te staan. Alles deed zo'n pijn. Ze wilde naar Itachi. Ze moest het goed maken. Ze probeerde weg te lopen maar vlak bij de deur viel ze weer neer.

Mendua zuchten. Ze had het kleine vermoeden dat dit het meisje was waarop Itachi zat te wachten eerst bij de deur. Ze liep weer naar haar toe. 'Het gaat niet goed met je, want als het goed met je ging zou je kunnen lopen.' zei ze nuchter.

Mimiko keek haar aan. Waarom liet haar niet lekker met rust ze had geen behoefte aan haar. Mimiko trok zich op aan de deur. 'Tada', zei ze kil. Langzaam liep ze de eetzaal uit.

Mendua zuchten. Wou ze der helpen, accepteerde ze het niet. Ze gunden het meisje geen woord meer waardig en liep straal langs der heen.

Mooi daar was ze ook weer vanaf, dacht ze. Ze voelde zich iets beter en probeerde naar Itachi's kamer te lopen.