Yuu hoorde Seth's stem nu luid en duidelijk. Hij moest vlakbij zijn. Verwoed rende hij verder en verder, takken aan de kant rukkend, maaiend met zijn armen tussen de bosjes door. Hij had geen flauw idee welke kant hij op ging en het kon best zijn dat hij eigenlijk rondjes aan het rennen was, maar hij was teveel in zijn eigen angsten verdronken om nog rationeel de weg te kunnen vinden.
Het kwam ook absoluut niet in hem op om Seth's naam te roepen. Verwoed rende hij verder. Hij hoorde een gemompel maar rende net op dat moment dwars door een berm heen dus hij had niet gehoord wie er gemompeld had. Was het misschien Carter?
Was Seth misschien alleen bij Carter?
Een nieuw soort angst kroop door zijn maag. Met een hoge snelheid baande hij zich een weg naar waar hij dacht dat Seth was.
Langzaam maar zeker kwam hij steeds dichterbij.
Het kwam ook absoluut niet in hem op om Seth's naam te roepen. Verwoed rende hij verder. Hij hoorde een gemompel maar rende net op dat moment dwars door een berm heen dus hij had niet gehoord wie er gemompeld had. Was het misschien Carter?
Was Seth misschien alleen bij Carter?
Een nieuw soort angst kroop door zijn maag. Met een hoge snelheid baande hij zich een weg naar waar hij dacht dat Seth was.
Langzaam maar zeker kwam hij steeds dichterbij.