Seth kwam een beetje met een treurig gezicht binnen en sjokte versuft naar het lege bed. Vermoeid plofte hij op de lakens, en sloot hij zijn ogen.
Dit was al de zoveelste confrontatie met Yuu dat was uitgelopen op een emotionele uitputting.
Hij rolde zuchtend op zijn zij, en voelde al snel hoe de slaap hem overmeesterde.
"Zoon!" riep de stem van zijn vader joviaal. Kleine Seth keek met grote ogen op toen zijn vader op hem afstormde.
"Papaaa!" kirde Sethtje blij, die zijn armpjes uitspreidde en zijn papa met grote hazelnootbruine oogjes admirerend aanstaarde.
Zijn vader's lach was luid en bulderend. "Ik heb een cadeau!" riep hij enthausiast, en al snel kreeg kleine Seth iets warms en donzigs in zijn armen gedrukt.
Sethje keek beteuterd van het donzige ding in zijn armen naar zijn papa.
"Omdat je moeder en ik het soms een beetje druk hebben." De grote hand van zijn vader poetste even wild door zijn toch al piekende bruine haren, en daarna verdween hij op de grond boemsend uit beeld.
Sethtje bleef alleen achter, de jonge poes onhandig in zijn armen gewerkt.
Hij keek het dier argwanend aan, en het poesje keek al even argwanend terug.
Beiden waren gedoemd om grote vrienden te worden.
Seth's ogen schoten overeind, en hij wreef even totaal van de wereld in zijn ogen.
Dat was vreemd.
Waarom moest hij daar nú ineens aan denken?
Simba was al jaren dood.. en hij had al jaren niet meer aan haar gedacht.
Zijn mondhoeken trokken toch omhoog bij de herinnering aan haar kieskeurige maniertjes, en ook de herinnering aan haar pieterpeuterige trots was een klein glimlachje waard.
Hij zakte terug in de kussens en sloot zijn ogen weer. Een donzig iets kriebelde in zijn gezicht, en hij veegde het nog altijd glimlachend weg.
"Simba, niet d-.."
Zijn ogen floepten open, en zijn bruine ogen staarden meteen recht in die van Yuu.
"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH."
Dit was al de zoveelste confrontatie met Yuu dat was uitgelopen op een emotionele uitputting.
Hij rolde zuchtend op zijn zij, en voelde al snel hoe de slaap hem overmeesterde.
"Zoon!" riep de stem van zijn vader joviaal. Kleine Seth keek met grote ogen op toen zijn vader op hem afstormde.
"Papaaa!" kirde Sethtje blij, die zijn armpjes uitspreidde en zijn papa met grote hazelnootbruine oogjes admirerend aanstaarde.
Zijn vader's lach was luid en bulderend. "Ik heb een cadeau!" riep hij enthausiast, en al snel kreeg kleine Seth iets warms en donzigs in zijn armen gedrukt.
Sethje keek beteuterd van het donzige ding in zijn armen naar zijn papa.
"Omdat je moeder en ik het soms een beetje druk hebben." De grote hand van zijn vader poetste even wild door zijn toch al piekende bruine haren, en daarna verdween hij op de grond boemsend uit beeld.
Sethtje bleef alleen achter, de jonge poes onhandig in zijn armen gewerkt.
Hij keek het dier argwanend aan, en het poesje keek al even argwanend terug.
Beiden waren gedoemd om grote vrienden te worden.
Seth's ogen schoten overeind, en hij wreef even totaal van de wereld in zijn ogen.
Dat was vreemd.
Waarom moest hij daar nú ineens aan denken?
Simba was al jaren dood.. en hij had al jaren niet meer aan haar gedacht.
Zijn mondhoeken trokken toch omhoog bij de herinnering aan haar kieskeurige maniertjes, en ook de herinnering aan haar pieterpeuterige trots was een klein glimlachje waard.
Hij zakte terug in de kussens en sloot zijn ogen weer. Een donzig iets kriebelde in zijn gezicht, en hij veegde het nog altijd glimlachend weg.
"Simba, niet d-.."
Zijn ogen floepten open, en zijn bruine ogen staarden meteen recht in die van Yuu.
"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH."